Μία πρόσφατη από τις πολλές καταγγελίες του Αλέξη Τσίπρα εναντίον του Αντώνη Σαμαρα ήταν ότι η κυβέρνηση πορεύει την χώρα προς την χρεοκοπία, ακολουθώντας την πολιτική του μνημονίου, αλλά και ότι η κυβέρνηση προτίθεται, η ότι είναι διατεθειμένη να προσφέρει στον ελληνικό λαό την εθελοντική έξοδο της χώρας από το ευρώ σαν πολιτική επιτυχία, (και όχι σαν αποτυχία).

Έχουν και οι φτωχοί τα προβλήματα τους, (βλέπε Ελλάδα), αλλά έχουν και οι πλούσιοι τα δικά τους, (βλέπε Γερμανία). Τα προβλήματα των πλουσίων, καμιά φορά φαίνονται πιο διαβολικά, διότι οι πλούσιοι συνήθως (βλέπε Γερμανία), έχουν πιο πολλές επιλογές, (βλέπε την γερμανική στρατηγική για την διάσωση/καταστροφή της Ευρωζώνης), και όταν αντικρίζουν το ενδεχόμενο (η επερχόμενο), υπαρξιακό όλεθρο των εθνικιστικών των ονείρων, τότε οι πλούσιοι, (βλέπε κυβέρνηση Μέρκελ), έχουν πολύ περισσότερους λόγους να αυτομαστιγώνονται, διότι  ότι έγινε ήταν δικό τους λάθος. (Αυτή η αλήθεια, φυσικά, δεν αναιρεί την πολύ ιδιαίτερη ενοχή που έχει η φτωχή Ελλάδα στην καταστροφή της οικονομίας της

Ο Άκης Τζοχατζόπουλος, πέραν το εάν αποδειχθεί ένοχος η όχι από την ελληνική δικαιοσύνη, για τα πολλαπλά ποινικά αδικήματα που κατηγορείται, αποτελεί για την Ελλάδα ένα ανελέητο καθρέπτη όπου καθρεπτίζεται η ηθική κατάρρευση μίας κοινωνίας, η οποία για μία τουλάχιστον γενεά, είχε βολευτεί, ηθελημένα η αθέλητα με την διαφθορά, την ανικανότητα, την ατιμωρησία, την κερδοσκοπία, την αδικία, και άλλα παρόμοια κοινωνικά προβλήματα. Τίποτα δεν αναδεικνύει την ενοχή της ελληνικής κοινωνίας για την παρακμή της πιο οδυνηρά, από το γεγονός ότι ολόκληρη η χώρα, με πρωταγωνιστές τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αναφέρονται σε ένα υπόδικο έλληνα, που κατηγορείται για μία από τις μεγαλύτερες λεηλασίες εθνικού πλούτου, σχεδόν αποκλειστικά με το χαϊδευτικό του όνομα, «Άκη».

Καλά καλά δεν άρχισε η καινούργια Βουλή και ο διχασμός του έθνους και του πολιτικού συστήματος ξέσπασε σε ψηλότατους βαθμούς, ξεπερνώντας ακόμα και τον πρόσφατο προεκλογικό «διάλογο» μεταξύ των κομμάτων και των αρχηγών τους.

Στην Αμερική, ίσως το πιο αγαπημένο παραμύθι της περασμένης γενεάς, από μικρούς και μεγάλους, είναι ο Μάγος του Οζ, που επεκράτησε στην χώρα πολιτισμικά, όταν έγινε κινηματογραφικό έργο, πριν μισό αιώνα, με την αξέχαστη Τζούντι Γκάρλαντ στον ρόλο του μικρού κοριτσιού. Κεντρική παρουσία σε αυτό το παραμύθι παίζει ο Μάγος του Οζ, ο οποίος καταδυναστεύει την Χώρα του Οζ στην οποίαν έχει παραπέσει το κοριτσάκι από τον ανεμοστρόβιλο, και τον οποίον Μάγο προσπαθεί να βρει και να επισκεφθεί η Τζούντη με τους τρείς φίλους της, για να τον παρακαλέσει να την βοηθήσει να γυρίσει στο σπίτι της, στο Κάνσας.  Ο μάγος αυτός, τον οποίον δεν τον βλέπουμε παρά μόνο στο τέλος του παραμυθιού, αποτελεί στην ιστορία την ύστατη εξουσία, και την ύστατη απειλή, για όλον τον κόσμο στην χώρα του Οζ. Κανείς δεν τον έχει δει ποτέ, αλλά όλοι τον φοβούνται διότι πιστεύουν ότι είναι παντοδύναμος, και ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, και ότι τίποτα δεν επιτρέπεται να επιχειρήσει κανείς, χωρίς να πάρει πρώτα άδεια από τον Μάγο του Οζ.

Εάν ήθελε κανείς να υποστηρίξει την ιδέα, την οποίαν  πιστεύει η στήλη, ότι δεν υπάρχουν σωστά η λανθασμένα πολιτικά η οικονομικά συστήματα, παρά μόνο καλές η κακές πολιτικές η οικονομικές ηγεσίες, θα μπορούσε να προσφέρει σαν παράδειγμα, σε στυλ «όπερ έδει δείξε», το γεγονός ότι η ηγεσία της Γερμανίας έχει καταντήσει να ελέγχει την πολιτική και οικονομική τύχη των κρατών της Ευρωζώνης, με παρόμοια απολυταρχικά αποτελέσματα, και με παρόμοιες εθνοκεντρικές εκμεταλλευτικές επιλογές, όπως η πρώην Σοβιετική Ένωση δέσποζε επί δεκαετίες επί των λεγόμενων κρατών του ευρωπαϊκού κομμουνιστικού μπλόκου, δηλαδή τα κράτη της Ανατολικής Γερμανίας, Πολωνίας, Τσεχοσλοβακίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, κλπ. 

Πανευρωπαϊκά, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης συνεχίζεται ακάθεκτα. Το μόνο που χρειάζεται κανείς για να πιστοποιήσει το εύρος και το βάθος αυτής της διαδικασίας, είναι να παρατηρήσει, σαν παράδειγμα, την τωρινή πανευρωπαϊκή συζήτηση στα ΜΜΕ και στις δηλώσεις των διαφόρων Ευρωπαίων πολιτικών, γύρω από το επερχόμενο αίτημα/διάβημα της νεότευκτης ελληνικής κυβέρνησης, να καθυστερήσει το πρόγραμμα περαιτέρω μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα, για ένα η δύο, το προτιμότερο, χρόνια.