Οι δύο αντίπαλοι χορευτές, θα συναντηθούν ακόμα μία φορά, υποτίθεται, διότι θέλουν να σώσουν την Ελλάδα μέσα στο ευρώ, και εκ περιτροπής να διαφυλάξουν την παρθενικότητα του κλαμπ Ευρώ. Η παθολογία αυτών των επαναλαμβανόμενων χορευτικών προσπαθειών έχει σχεδόν ψυχωτικό χαρακτήρα, διότι και από την μία πλευρά, και από την άλλη, οι αντιπρόσωποι αντίπαλοι χορευτές, αρνούνται, διακαώς, να αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της ελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής κρίσης. Η μεν ελληνική ηγεσία αρνείται να αναγνωρίσει το γεγονός ότι ο ελληνικής μορφής κρατισμός, που τελειοποιήθηκε κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, έχει καταστρέψει την χώρα, οικονομικά αλλά και κοινωνικά. Η δε τροικανή ηγεσία, υπό τις εντολές της γερμανικής κυβέρνησης, επιμένει να μαστιγώνει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, σαν τον γάιδαρο του Χότζα, περιμένοντας να ανασηκωθεί να δουλέψει.

Το ταγκό αυτό διεξάγεται, στην πραγματικότητα, μεταξύ των δύο μεγάλων εγκληματιών της Ευρωζώνης, της Γερμανίας και της Ελλάδας, και για αυτό τον λόγο έχει πλησιάσει ψυχωτικές διαστάσεις, Η αντιπαράθεση των δύο αυτών κρατών, με τις εντελώς διαμετρικά παγιωμένες αντιπαραθέσεις αποδεικνύει μία καθόλου αυτονόητη πραγματικότητα. Μπορείς να έχεις τελείως λάθος, όταν πράττεις πάντα λανθασμένα, όπως η Ελλάδα, αλλά παραδόξως πως, μπορείς να είσαι εξίσου εντελώς λανθασμένος, και όταν προσπαθείς να τα κάνεις όλα σωστά, όπως η Γερμανία.

Και ο λόγος είναι ότι η οικονομία δεν είναι μία επιστήμη που να χωράει στο καλούπι των μαθηματικών, διότι η οικονομία είναι η σωστή διαχείριση του οίκου, και ο οίκος που χρήζει διαχείρισης δεν είναι τα ντουβάρια του σπιτιού, αλλά οι άνθρωποι που τον κατοικούν, και οι ανθρώπινες συμπεριφορές και επιλογές τους.

Εάν έπρεπε κανείς να διαλέξει την πλήρη ασυμφωνία χαρακτήρων ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, θα μπορούσε απλά να αντιπαραθέσει τον γερμανικό και τον ελληνικό χαρακτήρα πολίτη. Η πλήρης υπακοή και πειθαρχία στην ηγεσία και η πλήρης προσήλωση στην δεδηλωμένη εργασιακή σύμβαση, αντιπαρατίθεται στην πλήρως ασύδοτη αναρχία, τον δημιουργικό αυτοσχεδιασμό, και τον ζεμανφουτισμό. Όσο ο Γερμανός επιμένει να είναι μέσα στον νόμο, και να ζεί και να πράττει θεσμικά, τόσο ο Έλληνας δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στον νόμο, και όλοι οι θεσμοί υπάρχουν για να τους βάζει κανείς τρικλοποδιά. Για τον Γερμανό, το κράτος είναι η ύστατη αρχή, και της οφείλει την πλήρη υπακοή του, ακόμα και όταν το κράτος έχει ένα Χίτλερ για αρχηγό. Για τον Έλληνα, το κράτος είναι ένα ανέκδοτο, μία κατάσταση για περίγελο, ένα θεριό να το ξεγελάσει κανείς, και να το αποφύγει, η να το εκμεταλλευτεί, ακόμα και όταν το κράτος ηγείται από ένα Βενιζέλο, (τον Ελευθέριο εννοώ, όχι τον Ευάγγελο…).

Σε ένα οποιοδήποτε γάμο, οι δύο σύζυγοι εισέρχονται στην σχέση με την ίδια, λανθασμένη ελπίδα και σκοπιά. Πώς να αλλάξουν τον σύντροφό τους. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν μπορεί να αλλάξει κανέναν. Και οι μόνοι γάμοι που παραμένουν στην ζωή, είναι οι γάμοι όπου οι δύο σύντροφοι αποφασίζουν να κάνουν όλες τις απαραίτητες υποχωρήσεις, και από τις δύο μεριές, έτσι ώστε να βρεθεί ο μέσος όρος συμβίωσης, που να είναι αρκετά βιώσιμος και για τους δύο συζύγους.

Υπό το πρίσμα αυτού του βασικού νόμου στις ανθρώπινες σχέσεις, η Ελλάδα και η Γερμανία είναι εξίσου αλαζονικά εγκληματικές. Η Ελλάδα εξακολουθεί να θέλει να παραμένει στην Ευρωζώνη με τον δικό της αναποτελεσματικό τρόπο, και ζητάει από τους άλλους 16 να την βοηθήσουν χρηματικά να μπορέσε να συνεχίσει το δικό της το βιολί. Η Γερμανία, από την άλλη μεριά, εξακολουθεί να επιμένει ότι όλοι οι υπόλοιποι 16 λαοί, πρέπει να γερμανοποιηθούν μέσα σε μισή γενεά, εάν όχι γρηγορότερα, ριψοκινδυνεύοντας να καταστρέψει την κοινωνική συνοχή διαφόρων κρατών, η απειλώντας να αφήσει την Ευρωζώνη να διαλυθεί.

Το μεγάλο ταγκό στην ευρωπαϊκή κρίση εξακολουθεί να παίζεται, κυρίως και βασικά, ανάμεσα στην Γερμανία και στην Ελλάδα, παρόλο ότι τα προβλήματα της Ισπανίας και της Ιταλίας, θεωρούνται ότι θα είναι τα πιο σημαντικά ως προς την επιβίωση η την διάλυση του Ευρώ. Το ταγκό μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας ξεκίνησε πριν δύο χρόνια, όταν η ελληνική οικονομική κρίση αντιπαράθεσε την πιο ελαττωματική οικονομία του ευρώ, αυτήν της Ελλάδας, με την πρωταρχική και την πιο έντονη ανάγκη άμεσης οικονομικής βοήθειας, με την πιο τέλεια, την πιο επιτυχημένη οικονομία της Ευρωζώνης, αυτήν της Γερμανίας, με τα μεγαλύτερα νομισματικά και οικονομικά αποθέματα.

Η τεράστια ελαττωματικότητα της ελληνικής οικονομίας, συνυφασμένη με την εξίσου ελαττωματική πολιτική ηγεσία της Ελλάδας, έσπρωξαν, η διευκόλυναν, την Γερμανία να αντιπαραθέσει το χειρότερο εαυτό της, αυτόν του ηγέτη με τον βούρδουλα. Όσο η Ελλάδα διαφαινόταν σαν μεγάλη ένοχη χώρα εν σχέση με τις δημοσιονομικές συμφωνίες του ευρώ, τόσο η Γερμανία ασπαζόταν τον ρόλο του σκληρού τιμωρού, χωρίς φαινομενικά ίχνη συμπόνιας. Η Ελλάδα ζήτησε λεφτά με την πρόθεση να συνεχίσει το βιολί της παρά να συμμορφωθεί με τους ευρωζωνικούς κανονισμούς και η Γερμανία έδωσε λεφτά με την πρόθεση να τιμωρήσει και να δημιουργήσει ένα φοβερό παράδειγμα προς αποφυγή, παρά να βοηθήσει πραγματικά για την διόρθωση και την αναστήλωση της ελληνικής οικονομίας, και για την πραγματική λύση της ευρωπαϊκής κρίσης.

Τα αποτελέσματα αυτού το εγκληματικού ταγκό μεταξύ αυτών των δύο «εταίρων», τα βλέπουμε μετά από δύο χρόνια ψυχωτικού χορού. Και η Ευρωζώνη και η Ελλάδα απειλούνται με πλήρη κατάρρευση. Το μόνο πραγματικό ερωτηματικό και στοίχημα για πολλούς αναλυτές, είναι ποιος θα καταρρεύσει πρώτος, η Ελλάδα η το Ευρώ.

Η Ελλάδα έχει καταντήσει η γάγγραινα της Ευρωζώνης. Είναι τρομερά θλιβερό να γράφω αυτήν την φράση, αλλά από απόψεως ιατρικής, οικονομικής, κοινωνικής και γεωπολιτικής σκοπιάς, η διαδρομή της ελληνικής οικονομίας και η ποιοτική κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας, μόνο με γάγγραινα μπορεί να παρομοιαστούν, μέσα στον ευρύτερο χώρο του ευρώ. Η γάγγραινα ξεκινάει από ένα μικρό, και σχετικά αθώο τραύμα, το οποίο, όμως δεν θεραπεύεται σωστά, και ένεκα τούτου δεν επουλώνεται. Και σιγά σιγά, μετά από πολύ καιρό συνεχούς χειροτέρευσης, φτάνει σε ένα σημείο που δεν μπορεί πια να επουλωθεί, ότι και να προσπαθήσεις. Και τότε φτάνει και η στιγμή που πρέπει κανείς να αποφασίσει ή να αποχωριστεί το μέρος του σώματος που απειλεί το υπόλοιπο σώμα, η να αφήσει το μέρος με την γάγγραινα να απειλήσει την επιβίωση του συνόλου. Όταν ο οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν αποφαίνεται πρόσφατα, ότι, «ξέχασέ την, την Ελλάδα», αυτό νομίζω ότι εννοεί.

Από την άλλη μεριά, αυτήν της Γερμανίας, η ίδια η εγκληματική συμπεριφορά της Ελλάδας τα δύο αυτά χρόνια, αλλά και τα χρόνια της ευημερίας, έδωσε την ευκαιρία στην Γερμανία να αναδειχθεί στην χειρότερη δυνατή, καταστροφική και, κατά την γνώμη μου, εγκληματική ηγέτιδα της Ευρωζώνης, εν μέσω της πρώτης και μεγαλύτερης υπαρξιακής κρίσης του ευρώ. Η Γερμανία εκμεταλλεύτηκε εγκληματικά το παθολογικό πολιτικοκοινωνικό πορτραίτο που παρουσίασε η Ελλάδα στην υφήλιο στην αρχή της κρίσης. (Θερμά συγχαρητήρια κύριε Γιώργο Παπανδρέου! Όλη η Ελλάδα σας ευγνωμονεί…).

Η Γερμανία χρησιμοποίησε το ελληνικό κακό πρόβατο για να ρίξει την ευθύνη για τα βαθιά και πολλαπλά προβλήματα της Ευρωζώνης σε όλα τα φτωχά κράτη της περιφέρειας, που κατανάλωσαν την εξαγωγική οικονομία της Γερμανίας από την αρχή του ευρώ, και που είχαν καταχρεωθεί για να μπορέσουν, ακριβώς, να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα, και να πλουτίζουν την Γερμανία. Το γεγονός ότι η Γερμανία και η Γαλλία είχαν πλημμυρίσει την ίδια δεκαετία όλες τις χώρες της περιφέρειας με ασυστόλως φτηνά χρηματοπιστωτικά δάνεια, διευκολύνοντας την κατανάλωση γερμανικών προϊόντων, κανείς δεν ήθελε να συζητήσει.

 Ένας μόνο ευρωπαίος ηγέτης, ο μόνος που πραγματικά του αξίζει αυτός ο τίτλος, ο Γιούνκερ, ομολόγησε ότι η Ευρώπη καταλάβαινε το πρόβλημα της υπερκατανάλωσης και της υπερχρέωσης που δημιουργούταν στα φτωχά κράτη σαν την Ελλάδα, αλλά ότι τα μεγάλα κράτη, (βλέπε Γερμανία και Γαλλία), δεν επέτρεπαν την δημόσια συζήτηση του προβλήματος. Έτσι η Γερμανία κατάφερε να καταπνίξει όποιο δημόσιο διάλογο για τα βαθύτερα προβλήματα της Ευρωζώνης, όπως το γεγονός ότι η συνθήκη είναι γραμμένη και ραμμένη να ευνοεί τις δυνατές οικονομίες και να αδυνατίζει τις αδύναμες.

Και όσο η Ελλάδα απειλεί την επιβίωση της Ευρωζώνης, με το καθεστώς της γάγγραινας, τόσο η Γερμανία έχει μεταμορφωθεί σε ένα ηγέτη με μαστίγιο, με τον σκοπό να υποτάξει τα υπόλοιπα κράτη με τα μέτρα λιτότητας, που, στη καλύτερη περίπτωση, εάν δεν διαλύσουν τις κοινωνίες του ευρώ, θα κατεβάσουν τα μεγέθη των οικονομιών των κρατών της περιφερείας, σε σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα, έπειτα από πολλά χρόνια λιτότητας και οικονομικής ύφεσης. Και, σύμφωνα με την ιδανική γερμανική προοπτική, όλα τα κράτη θα έχουν φτωχύνει σημαντικά, και θα έχουν μετατραπεί στην Σικελία της Ιταλίας, με γηγενείς μαφίες, και άλλα παρόμοια κοινωνικά αγαθά, όπως μας δείχνει ξεκάθαρα το ελληνικό πείραμα.

Τα αντίθετα έλκονται, όπως λέει το ρητό, και πιστεύω, ότι τα άκρως αντίθετα έλκονται με ακραίο τρόπο. Με μόνο ολίγη ποιητική υπέρβαση, θα έλεγα ότι το ντουέτο Ελλάδας – Γερμανίας ζει και υλοποιεί μία έλξη και μία σχέση αρκετά σαδομαζοχιστική. Ο ένας έχει το μαστίγιο, ο άλλος μαστιγώνεται, και ούτε ο ένας ούτε ο άλλος αλλάζουν τακτική. Ο ένας γίνεται αντικείμενο λύπης, και ο άλλος γίνεται αντικείμενο μίσους. Και ο χορός συνεχίζεται…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr