Δικαίως έχει υποστηριχθεί, ότι, ο καλύτερος τρόπος διάσωσης, ανύψωσης μιας κοινωνίας σε εποχές κορεσμού και πτώσης όπως η σημερινή, είναι ο πολιτισμός. Αφενός γιατί πολιτισμός είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η μοναδικότητα της δημιουργίας μετατρέπεται σε κοινή εμπειρία, καθώς το πεδίο της ανθρώπινης συγκρότησης, συνείδησης, δεν είναι μια αυτόνομη διαδικασία, αλλά μια κοινωνική, εμπειρική διαδικασία (οι αξίες, πέραν του διανοητικού, είναι και βιωματικές –Αριστοτέλης). Και αφετέρου, γιατί η ιστορική πράξη μπορεί να συντελεστεί μόνο από το συλλογικό υποκείμενο, προϋπόθεση του οποίου είναι η επίτευξη μιας πολιτισμικής (ατομικής και κοινωνικής), ταυτότητας (Γκράμσι). Μιας κοινωνίας σκεπτομένων ανθρώπων, όπου το υποκείμενο και το αντικείμενο (πολιτισμού εν προκειμένω) συγκροτούν μια αδιάσπαστη ενότητα, ικανή να αναδείξει, να επεξεργαστεί και να υιοθετήσει νέες αισθητικές,  απορρίπτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, χαμηλής αισθητικής, δημιουργήματα, κίβδηλα διλήμματα και εθνικιστικές, φυλετικές περιχαρακώσεις. Στοιχεία απαραίτητα για κοινωνίες που πιστεύουν, θέλουν να πιστεύουν ότι είναι προηγμένες (πολιτισμικές),  δοθέντος ότι, η κοινωνική, πολιτική ταυτότητα, του ανθρώπου διαπιστώνεται, πρωτίστως, από τα πολιτιστικά και θεσμικά προϊόντα του  (Levi Strayss – Καστοριάδης).