Όσο και απίστευτα τρελή να φαίνεται αυτή η ιδέα, σε πρώτη ματιά, παρακαλώ τους αγαπητούς αναγνώστες της στήλης να διαβάσουν το σημερινό άρθρο έως το τέλος. Ο γράφων δεν είναι πολιτικός αναλυτής, ούτε και σπουδασμένος οικονομολόγος, αλλά πιστεύω ότι έχω ένα μέτριου μεγέθους κουκούτσι μυαλό, και μπορώ να παρατηρώ και να αντιλαμβάνομαι με γυμνό μάτι, πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες στην ζωή και στην ιστορία.

Ποια ήταν η σχέση της Σοβιετικής Ένωσης με τα ευρωπαϊκά κράτη του κουμμουνιστικού μπλόκου? Η σχέση γεννήθηκε από την πτώση του Γερμανικού κράτους, στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και πρωτοφάνηκε σαν απελευθέρωση από τον προηγούμενο (γερμανικό) ζυγό. Είχε φυσικά προηγηθεί, η σύσκεψη των Συμμάχων στη Μάλτα, όπου οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ, συμφώνησαν να μοιράσουν αναμεταξύ τους την Ευρώπη στα δύο, και την οποίαν συμφωνία και κράτησαν. Έτσι τα κράτη του μετέπειτα λεγόμενου κομμουνιστικού μπλόκου, απελευθερώθηκαν από τους Ρώσους, οι οποίοι και έθεσαν το μετέπειτα πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο για όλες αυτές τις χώρες.

Η ιστορική ομοιότητα στην δημιουργία του κομμουνιστικού μπλόκου με την δημιουργία της Ευρωζώνης, είναι αρκετά εξεζητημένη, αλλά δεν είναι  θεότρελη. Η βασική ομοιότητα εστιάζει στο γεγονός ότι μία δυσανάλογα δυνατή χώρα τείνει να δεσπόζει πάνω σε ένα αριθμό συγκριτικά ανίσχυρων κρατών, και εν συνεχεία, για αυτονόητους εθνοκεντρικούς λόγους, ενεργοποιημένους από την συνηθισμένη ανθρώπινη απληστία, διαχρονικά τείνει να εκμεταλλεύεται αυτά τα κράτη, με καταστροφικά, αλλά και αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα.

 Οι μεν χώρες της Ευρωζώνης διάλεξαν εθελοντικά την είσοδο τους στο κοινό νόμισμα, τα δε κράτη του κομμουνιστικού μπλόκου «απελευθερώθηκαν» από την Σοβιετική Ένωση. Οι ιστορικοί του ευρώ, τώρα μας ομολογούν, ότι οι μεγάλες χώρες, σαν την Γαλλία, Ιταλία κλπ, πάλεψαν για την δημιουργία της Ευρωζώνης, από φόβο ότι η Γερμανική οικονομία θα συνέθλιβε την υπόλοιπη Ευρώπη, μετά την ένωση των δύο Γερμανιών. Έτσι, οι ιστορικοί λένε ότι η Ευρώπη ήλπιζε ότι το κοινό νόμισμα θα έλεγχε την δύναμη της Γερμανίας. Αστείο είναι φυσικά, ότι το ευρώ επέφερε ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, και υλοποίησε τον (γερμανικό) εφιάλτη των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών.

Μία άλλη ενδιαφέρουσα ομοιότητα στην δημιουργία των δύο μπλόκων, ήταν η απαγόρευση της εξόδου από τα δύο μπλόκα για οποιοδήποτε κράτος. Στο κομμουνιστικό μπλόκο η απαγόρευση ήταν στρατιωτικά ενισχυμένη. Στην ευρωζώνη η απαγόρευση ενισχύεται πολύ αποτελεσματικά μέσω του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Μπορεί να ισχυρισθεί κανείς, δηλαδή, ότι πολλά από τα κράτη που διάλεξαν το ευρώ, καλή ώρα και η Ελλάδα, έκαναν αυτήν την επιλογή από υπαρξιακό φόβο της επιβίωσης εκτός του ευρώ, και όχι οπωσδήποτε ενεργώντας ελεύθερα εξετάζοντας εναλλακτικές επιλογές.. Πόσο διαφορετικός να ήταν άραγε ο φόβος για τα κράτη του κομμουνιστικού μπλόκου, και ίσως για μεγάλα μερίδια των πληθυσμών των, για την επιβίωση τους, μετά την ερήμωση που είχε επικρατήσει σε εκείνες τις κοινωνίες από την γερμανική κατοχή, και τον πόλεμο?

Αφού η Σοβιετική Ένωση «απελευθέρωσε» τα ευρωπαϊκά κράτη, οι εκλογές των εγχώριων πολιτικών ηγεσιών μετετράπησαν γρήγορα σε μαγειρεμένες διαδικασίες, οι οποίες στόχο είχαν να διαιωνίζουν το καθεστώς της πλήρης εξάρτησης του κάθε κράτους, από την «μητέρα» Ρωσία/Σοβιετική Ένωση. Παρόμοια εκλογικά φαινόμενα και διαδικασίες υπό εξωτερικό έλεγχο, μόλις έχουν αρχίσει να διαφαίνονται στον ορίζοντα, φέτος, στην Ευρωζώνη. Είδαμε την Γερμανία, ασύστολα, να επιχειρεί και να επιθυμεί να αλλοιώσει, εάν όχι να ελέγξει τις εκλογές και στην Γαλλία και στην Ελλάδα. Στην Γαλλία δεν το κατόρθωσε, ενώ στην Ελλάδα, όπου η χώρα βρίσκεται σε τρομερά απεγνωσμένη κατάσταση, οι ελληνικές εκλογές σίγουρα αλλοιώθηκαν, και εξωτερικά και εσωτερικά.

Από τα έξω, η Γερμανία απειλούσε τους έλληνες ψηφοφόρους συνεχώς με τον οικονομικό Αρμαγεδδόνα, εάν νικούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, και από τα έσω, τα κόμματα που κέρδισαν την κυβερνητική πλειοψηφία, διάλεξαν σαν αποκλειστικό τους προεκλογικό σύνθημα, την συνέχιση της εξάρτησης της χώρας από την ζώνη του Ευρώ, χρησιμοποιώντας τον παρόμοιο εκφοβισμό της εξόδου στην δραχμή. Και έχουμε τη παράδοξη πολιτισμική και πολιτική πραγματικότητα, ότι οι δύο τελευταίες ελληνικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν, μεν, με άψογα ελεύθερη επιλογή των ψηφοφόρων, στον πρακτικό χώρο της εκλογικής κάλπης, αλλά υπό ένα καθεστώς απίστευτης και ανελέητης ψυχολογικής, οικονομικής, και κοινωνικής τρομοκρατίας. Η γελοιογραφία που δείχνει την Ελλάδα να επιλέγει την ψήφο της μεταξύ φόβου και απόγνωσης έκανε τον γύρο της παγκόσμιας δημοσιογραφίας. 

Αναρωτιέται κανείς, πόσο περισσότερο καταπιεστικές να ήταν οι εκλογές των καθεστώτων στα κομμουνιστικά κράτη? Είχαμε, πράγματι τον ρωσικό στρατό, να καταπνίγει δύο τουλάχιστον εθνικές εξεγέρσεις, στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία.  Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να στείλουν οι Γερμανοί στρατό, αρκούνται απλώς να μας απειλήσουν ότι θα στερέψουν τις τράπεζές μας…

Αυτά τα ολίγα περί πολιτικών συνόρων και (αν)ελευθεριών. Αλλά ας έλθουμε στο κεντρικό θέμα της οικονομίας. Κύριο γνώρισμα του ευρωπαϊκού κομμουνιστικού μπλόκου, ήταν ότι οι οικονομίες όλων αυτών των κρατών ήσαν εξαρτημένες από την (συγκριτικά) τεράστια οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης. Η εξάρτηση ήταν σημαντική και, επί του μακρού, καταστροφική. Από την μια πλευρά, η εξάρτηση ήταν θετική, υπό την έννοια ότι υπήρχε πάντα η βοήθεια από την Σοβιετική Ένωση, όταν υπήρχε άμεση ανάγκη. Αλλά το εμπόριο βασικά εγκλωβίστηκε στο εσωτερικό του κομμουνιστικού μπλόκου, αποκλείοντας, η δυσκολεύοντας το εμπόριο με μη κομμουνιστικά κράτη.

Από την άλλη μεριά, ο βασικός εγκλωβισμός της ελληνικής οικονομίας μέσα στην ζώνη του σκληρού κοινού νομίσματος, απεδείχθη απόλυτα καταστροφικός για την ελληνική οικονομία. Παρόμοιες δυσκολίες φάνηκαν και στις οικονομίες άλλων κρατών της Ευρωζώνης. Η σκληρότητα του ευρώ, η οποία σκληρότητα του νομίσματος είναι μία επιλεκτική νομισματική πολιτική που επιβάλει κατά κύριο λόγο η Γερμανία, δυσκολεύει τρομακτικά τις δυνατότητες της εξαγωγικής οικονομίας της Ελλάδας, και όχι μόνο.

Αφετέρου, πολλάκις, οι Ρώσοι επέβαλαν οικονομικές συνδιαλλαγές στα μικρότερα κράτη, οι οποίες ωφελούσαν κατά πρώτον λόγο, την «μητέρα» πατρίδα. Θα ήταν ενδιαφέρον να έκανε κανείς μία σύγκριση των γερμανικών επενδύσεων στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας επένδυσης, του «Helios» στην Μακεδονία, και να ισοσταθμίσει ποιο κράτος από τα δύο, βγήκε η θα βγει ποιο κερδισμένο από αυτές τις πολλαπλές οικονομικές συνδιαλλαγές, το κράτος «μητέρα»  η το κράτος «κορασίδα»?.

Αυτό που είναι ξεκάθαρο από γυμνό μάτι, είναι ότι σε κάθε οικονομική η πολιτική συνδιαλλαγή μεταξύ μιας μικρής χώρας του Ευρώ, σαν την Ελλάδα, και της Γερμανίας, η Γερμανία έχει πάντοτε το πάνω χέρι. Και πολιτικά, όπως δείχνει η ιστορία να μας επιβάλουν να αγοράζουμε τα υποβρύχια τους, ακόμα και να τα προπληρώνουμε, είτε γέρνουνε είτε όχι. Αλλά και οικονομικά, όπως δείχνουν τα μνημόνια, τα οποία ανάμεσα σε πολλές απαγορεύσεις, απαγορεύουν στην Ελλάδα να ζητάμε η να παίρνουμε δάνεια από άλλα κράτη η άλλους δανειστές, η να προσφεύγουμε σε διεθνή δικαστήρια για διάφορα αιτήματα η ανάγκες του έθνους.

Σαν τελευταία, επιγραμματική παρομοίωση της σχέσης της Γερμανίας με την Ευρωζώνη, με την σχέση της Σοβιετικής Ένωσης με το ευρωπαϊκά κράτη του κουμμουνιστικού μπλόκου, μπορεί κανείς να παρατηρήσει την άκρως εθνοκεντρική στάση της Γερμανίας κατά την διάρκεια της ιστορίας του ευρώ, αλλά ιδιαιτέρως στα δύο χρόνια της κρίσης. Σίγουρα, η εθνοκεντρική κερδοσκοπία της Γερμανίας κατά την διάρκεια της κρίσης, η οποία βάζει πια την ύπαρξη του κοινού νομίσματος σε τεράστιο κίνδυνο, δεν έχει πολλά να ζηλέψει από την ιστορική εθνοκεντρικότητα της Σοβιετικής Ένωσης στα χρόνια της ακμής της.

Η Ευρωζώνη κινδυνεύει να καταδυναστεύεται επί αόριστο χρόνο από την Γερμανία, κατά παρόμοιο τρόπο, όπως τα κράτη του κομμουνιστικού μπλόκου καταδυναστευόντουσαν από την Σοβιετική Ένωση. Και να σκεφτεί κανείς ότι η ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης, σε ολόκληρη την ιστορία της, διαφήμιζε τον ιερό στόχο και σκοπό της απελευθέρωσης των λαών ανά την υφήλιο, την ίδια ώρα που ο ιερός στόχος της Γερμανίας εξακολουθεί να είναι η επικράτηση των λαών της Ευρώπης στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Δυστυχώς, εάν δεν αλλάξει, ξαφνικά και απροσδόκητα, στόχους και πολιτική η Γερμανία, θα καταστρέψει την Ευρωζώνη, όπως κατέστρεψε η Σοβιετική Ένωση την κοινοπραξία της. Και όπως ο κομμουνισμός, έχει, την σήμερον ημέρα, λόγω της εγκληματικής σοβιετικής ηγεσίας, καταντήσει σε χυδαία βρισιά, έτσι και το όνειρο μίας ενωμένης Ευρώπης, μπορεί σε λίγο, να γίνει ανέκδοτο, η μία ιστορία για να τρομάζουν τα μικρά παιδιά, όπως μικρός με τρόμαζαν οι γονείς μου με τις ιστορίες της Κατοχής.

Το βαθύτερο και σοβαρότερο πρόβλημα είναι το εύρος και το βάθος του ελέγχου που η ηγεσία της Γερμανίας φαίνεται να θέλει να εξασκήσει πάνω στην υπόλοιπη Ευρώπη, κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία η οικονομική αιτιολογία. Η ανάγκη της Γερμανίας να καταδυναστεύσει τους άλλους, διότι οι άλλοι «δεν ξέρουν» η διότι «δεν μπορούν», είναι καταφανής, και ίσως απεριόριστη σε δύναμη και σε εφαρμογή, εις χρόνο και εις τόπο. Αυτή η σχέση της Γερμανίας προς την Ευρωζώνη, είναι και το πλησιέστερο χαρακτηριστικό που υπάρχει με την ιστορική σχέση της Σοβιετικής Ένωσης προς τα κομμουνιστικά κράτη υπό της κατοχή της. Και ενώ στο κομμουνιστικό μπλόκο, η σοβιετική κατοχή ήταν στρατιωτική, στην Ευρωζώνη, η οικονομική κατοχή της Γερμανίας, που διαμορφώνεται, διαφαίνεται τουλάχιστον εξίσου αποτελεσματική και απολυταρχική.

Και για να επιστρέψουμε στην πρώτη πρόταση του άρθρου. Είναι πολύ ενδιαφέρον να πιστοποιήσει κανείς ότι αυτοί οι δύο άκρως αντίθετοι πόλοι οικονομικής και πολιτικής ιδεολογίας, ο κομμουνισμός όπως πραγματοποιήθηκε και διαστρεβλώθηκε στην ιστορία του πολιτισμού από τις διαδοχικές ηγεσίες της Σοβιετικής Ένωσης, και ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, όπως υλοποιείται και επιβάλλεται, την σήμερον ημέρα, από τις ηγεσίες της Γερμανίας και της Ευρωζώνης, κινδυνεύουν να φτιάξουν δύο παρόμοια «κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικά» ξόανα, που ίσως μείνουν στην ιστορία σαν παραδείγματα προς αποφυγήν. Και όπως η Σοβιετική Ένωση κατάφερε, άθελά της, ένα καίριο πλήγμα εναντίον της ιδεολογίας του Μαρξ, έτσι και η Γερμανία, ίσως καταφέρει, άθελά της, ένα καίριο πλήγμα εναντίον της ενοποίησης της Ευρώπης.

Στο τέλος υπάρχουν πάντα οι λαοί, οι οποίοι μπορεί να καταδυναστεύονται και να υποφέρουν, άδικα η και δικαίως, για πάρα πολύ καιρό, αλλά οι οποίοι κάποια στιγμή, εάν η τωρινή πολιτική της Γερμανίας συνεχίσει ως έχει καταστροφική, θα επαναστατήσουν, και θα απαντήσουν όπως οι Αιγύπτιοι στην πλατεία Ταχρίρ, η όπως οι Ανατολικογερμανοί, καταπατώντας τα σύνορα της χώρας τους και διαφεύγοντας στην Δύση. Οι πολιτικές ηγεσίες των κρατών του ευρώ, πρέπει να προσέξουν πολύ, πάρα πολύ, εάν θέλουν πράγματι να διασώσουν το μέλλον της Ευρώπης. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr