Ο κ. Πολάκης είναι σίγουρα ένα άτομο που ζεί μέσα στην βίαιη αντιπαράθεση, σε υπεράσπιση του εαυτού του, αλλά και των προσωπικών του πολιτικών ιδεολογιών, τις οποίες τελευταίες τις θεωρεί πιο άμεσα μέρος της οντότητας του από τον μέσο Έλληνα. Έτσι, για να προωθήσει ή να υπερασπιστεί τις πολιτικές του ιδεολογίες, και αυτές της κυβέρνησης που υπηρετεί, δεν διστάζει να πατήσει πάνω σε ανθρώπους, σε συναισθηματικό επίπεδο, να τους τσαλακώσει, να τους επιτεθεί με άγριο τρόπο, που οπωσδήποτε δεν είναι ποτέ “πολιτικά σωστός”, για να μεταφράσουμε την παγκοσμιοποιημένη αμερικανική έκφραση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο κ. Πολάκης, πάνω στην αγριάδα της προσωπικής του επίθεσης εναντίον του κ. Κυμπουρόπουλου, δεν σχεδιαγράφησε δυναμικά, μια πολιτική θέση δικιά του και της κυβέρνησης του, μέσα από το γαύγισμα, όπως πολύ επιτυχημένα σημείωσε ο κ. Κυμπουρόπουλος. Αυτή η θέση, θέτει τον πολιτικό κόσμο, και μάλιστα σε αυτήν την καυτή πολύμηνη προεκλογική περίοδο, μπροστά σε ένα κεντρικό πολιτικό ερώτημα: Οι διάφορες χρηματικές επιδοτήσεις που οι κυβέρνηση προσφέρει εδώ και καιρό σε κοινωνικά άτομα με χρηματικές ανάγκες, και για τις οποίες επιδοτήσεις καταγγέλλεται άγρια από την Νέα Δημοκρατία, το πολιτικό κόμμα του κ. Κυμπουρόπουλου, είναι συγκρίσιμες ή όχι, και σε ποιο βαθμό, με τις προσφορές που παρέχει το κοινωνικό κράτος προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες σαν τον Κυμπουρόπουλο;

Κύριε Πρωθυπουργέ, είμαι από τους πολλούς, θερμούς υποστηρικτές σας. Θαύμασα πώς “απελευθερώσατε” την Ελλάδα από τα μνημόνια. Απελελευθερώσατε την κοινωνική θέση των ομοφυλοφιλικών (όπως εγώ) και διεμφυλικών ατόμων στην χώρα. Απελευθερώσατε την Ελλάδα και την Βόρειο Μακεδονία από τον γεωπολιτικό κάλο που είχανε κολλήσει εδώ και δεκαετίες λόγω των στρουθοκαμηλικών προκατόχων σας. Είσαστε ο εκλεκτός, και από τον Πάπα, να πάρετε και Νόμπελ τον προσεχή Οκτώβριο, μια εβδομάδα πριν τις επόμενες βουλευτικές εκλογές όπου επιθυμείτε να θριαμβεύσετε, και έχετε βοηθήσει σημαντικά τα πιο αδύναμα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας, φέρνοντας την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά διπλάσια της Ευρωζώνης. Και σας έχει μείνει πια, ένα σοβαρό, ένα ιερό, εθνικό καθήκον. Οφείλετε πάραυτα να ελευθερώσετε τα Εξάρχεια, την ανώτατη εκπαίδευση, και την Ελλάδα, από αυτές τις διαφορές εγκληματικές οργανώσεις που λιμαίνονται τον δημόσιο χώρο, και τους πολίτες, και οι οποίες έχουν αποκτήσει εδώ και δεκαετίες ένα άβατο αστικό χώρο λεγόμενο Εξαρχιστάν, στο κέντρο της πρωτεύουσας, και από εκεί ορμώμενοι σκορπάνε την ανομία, τον τρόμο και την καταστροφή όπου και εναντίον όποιου επιλέγουν. Εγκληματικές οργανώσεις που ώς και ολόκληρα τρόλλεϋ έχουν κάψει μέσα στο κέντρο της πόλης, μέρα μεσημέρι.

Σε μια από τις αναρίθμητες όσο και μάταιες στιγμιαίες πολιτικές συζητήσεις με κολλητούς μου, κάποιος αναφέρθηκε, χωρίς κανένα θεμιτό λόγο, στον “Μπαρούφα”, εννοώντας φυσικά τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης που έχει καταντήσει ο Μουτζούρης της ελληνικής κρίσης. Αυτό το επίθετο με πρόσβαλε γιατί πιστεύω ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης προσέφερε το πιο εντυπωσιακό μυαλό της Ελλάδας, στην προσπάθεια αντιμετώπισης της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης. Και από αυτό το προσωπικό αίσθημα προσβολής, βγήκε το παρόν άρθρο:

Οι πρώην άρχοντες, βλέπε για παράδειγμα την πρώην Βρετανική Αυτοκρατορία, συνεχίζουν να βλέπουν το περιβάλλον τους, τους άλλους, και ιδίως τους αντιπάλους τους, αφ' υψηλού, για μεγάλο χρονικό διάστημα αφού έχουν ξεπέσει τελειωτικά από το υψηλό βάθρο που, πάλαι ποτέ, τους χάριζε την τώρα πια ξεπερασμένη υπεροπτική, όσο και ανέμελη σκοπιά τους. Ένα τωρινό, ολοζώντανο παράδειγμα στην τωρινή Ελλάδα, μας προσφέρει το πάλαι ποτέ κραταιό, και για την πλειοψηφία της πολιτικής κυριαρχίας του, μονοκομματικό ΠΑΣΟΚ, καθότι ο θετικά όσο και αρνητικά σαρωτικός Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποδυναμώσει, έως και εξαφανίσει τα αντίπαλα πολιτικά κόμματα κατά την διάρκεια της βασιλείας του στην εποχή της Μεταπολίτευσης.

Η πρόσφατη και συνεχώς εξελισσόμενη διαμάχη ανάμεσα στον Υφυπουργό Υγείας, τον κ. Πολάκη και στον Διευθυντή της Κεντρικής  Τράπεζας Ελλάδος, τον κ. Στουρνάρα, μας προσφέρει μια ευφάνταστη αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο εξαιρετικά γνωστά χαρακτηριστικά του πολιτικού σκηνικού της χώρας, προσφέροντας μας, παραδειγματικά, μια εικόνα, από το δράμα, το γέλιο, όσο και την πολιτική τραγωδία που ζει η χώρα την τελευταία δεκαετία και όχι μόνο.

Η αντιπολίτευση ορύεται, βρίζει, κατηγορεί, παραπονιέται, καταγγέλει, φωνασκεί, αλλά η πραγματικότητα είναι μία, ο Τσίπρας έχει κατορθώσει μετά από τέσσερα ολόκληρα διακυβέρνησης να έχει υπό τον πλήρη έλεγχο του το σκηνικό της ελληνικής πολιτικής. Και, άκουσον άκουσον, οι πιθανότητες να επανεκλεγεί πρώτο κόμμα στις εκλογές του Φθινοπώρου, δεν είναι ασήμαντες.

Ακριβώς στα μισά της τετράχρονης θητείας του σαν πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τραμπ κατάφερε επί τέλους να θέσει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χώρας του, και όχι μόνο, σε συναγερμό με την πρόσφατη παραίτηση του υπουργού Άμυνας της Αμερικής, διότι ο τελευταίος διαφώνησε ανοικτά με την εξωτερική πολιτική του προέδρου. Συγκεκριμένα το άχυρο που έσπασε την ραχοκοκαλιά της καμήλας ήταν η απόφαση του Τραμπ να αποσύρει τον αμερικανικό στρατό από την Συρία και η πρόθεση του να κάνει το ίδιο και από το Αφγανιστάν.