Το καναρίνι μέσα στο ορυχείο, υπήρχε για να προειδοποιεί τους εργάτες του ορυχείου, (όταν αρρώσταινε και σταματούσε να κελαηδά), ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα στο ορυχείο, και ενδεχόμενες αναθυμιάσεις μπορούν να αποβούν θανατηφόρες στους εργάτες. Η Ελλάδα, δεν μπήκε στο Ευρώ για να παίξει τον ρόλο του καναρινιού, αλλά μοιραία, αυτός ο ρόλος της έλαχε. Το ξέσπασμα της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης έπρεπε να ήταν ένα ηχηρό μήνυμα για την ηγεσία του Ευρώ, ότι κάτι δεν πάει καλά στο ορυχείο που λέγεται Ευρωζώνη. Δυστυχώς, και τραγικά για το μέλλον της Ευρώπης, η ενδημούσα παθογένεια στον πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό χώρο της Ελλάδας, προέτρεψε, και μάλιστα επέτρεψε στην Ευρώπη να αφοσιωθεί στο πρόβλημα της ιδιαιτερότητας της Ελληνικής κρίσης, και να παραβλέψει, αθέλητα η εσκεμμένα, το μεγαλύτερο και πιο βασικό πρόβλημα της Ευρώπης, που είναι ότι το Ευρώ, ως έχει, δεν δουλεύει σωστά, δηλαδή υπάρχουν από την πρώτη στιγμή της σύστασής του, αναθυμιάσεις οι οποίες είναι αρνητικές για την Ευρώπη στο σύνολό της, και οι οποίες, εάν δεν διορθωθούν, ίσως να αποβούν μοιραίες.

Η αντιπαράθεση δύο παράλληλων συμβάντων στην χθεσινή ημέρα σκιτσάρει, επιγραμματικά, την τραγική πτώση του ελληνικού κράτους. Μέσα στην Βουλή, 153 άνθρωποι ψήφιζαν ένα νομοσχέδιο το οποίο δεν το ήθελαν, και στο οποίο δεν πίστευαν, υπό τον διπλό φόβο να μην έχει η κυβέρνηση λεφτά να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τον επόμενο μήνα, και, ακόμα χειρότερο, να εξοριστούν από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός τους, και αργότερα να χάσουν τον ευτραφή μισθό του βουλευτή.

Είμαστε όλοι καραγκιόζηδες. Με μικρό κάπα. Διότι ένας είναι αυτός με το μεγάλο κάπα, αυτός με τον οποίο γαλουχηθήκαν οι παλαιότεροι. Αυτός που σκιαγράφησε, εδώ και πολλές γενεές, την ελληνική ψυχή, την ψυχή όλων μας, είτε είμαστε της διασποράς, είτε ζούμε (και ψηφίζουμε) στην Ελλάδα. Ο Καραγκιόζης, αυτός που έφαγε την Τουρκοκρατία με το κουτάλι, και το κιούπι, αυτός που κατάφερνε και επιζούσε της καταπίεσης του Τούρκου κατακτητή, πάντα με το καλαμπούρι, το ψέμα, την τρικλοποδιά, την μικροαπάτη, και την κοροϊδία. Ο Καραγκιόζης, ο οποίος όχι μόνο επιζούσες της ξένης καταπίεσης, αλλά και έκανε ρεντίκολο τον ξένο κατακτητή.

Το απίστευτο κυβερνητικό μπέρδεμα που ξεδιπλώθηκε αυτή την εβδομάδα γύρω από το φορολογικό μέτρο που ανήγγειλε ο κ. Βενιζέλος, ξαφνικά, την μία μέρα, για να το ανακαλέσει την επόμενη, δεν είναι παρά το τελευταίο, και ίσως το πιο παραδειγματικό περιστατικό της αποτυχημένης συνεργασίας της κυβέρνησης με την Τρόικα, που σαν αποτέλεσμα φέρνει την Ελλάδα στο χείλος μιας οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταστροφής.

Μία ακόμα φορά την σκαπουλάραμε, ίσως, την τελευταία στιγμή. Ο κ. Παπανδρέου ανακάλυψε, μετά από πολλούς μήνες, μία προοπτική που αντιπαθεί ακόμα πιο πολύ από την προοπτική που προσπαθεί να αποφύγει από την αρχή της κρίσης, δηλαδή την ανάγκη να πετσοκόψει το ¨παιδί¨ του ΠΑΣΟΚ. τον δημόσιο τομέα, για να εξυγιάνει τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.

Ποιός θα το έλεγε, ότι θα έφτανε στιγμή που θα λυπόταν κανείς όλους αυτούς τους εύπορους η ζάπλουτους Έλληνες εφοπλιστές, με τα πολλά τους τα λεφτά, τις βίλες τους στα ακριβά προάστια, τις ποδοσφαιρικές τους ομάδες και τις επώνυμες εξόδους τους στην Μύκονο!

Την εβδομάδα που οι οικονομίες της Ευρώπης και της Αμερικής παραπαίουν, κάτω από τα καταιγιστικά κτυπήματα των αγορών, οι ευρωπαίοι αγωνιούν, μέρα με την μέρα, για το τι αποφάσεις θα πάρουν οι πολιτικές τους ηγεσίες και οι αμερικάνοι, με αρκετά λιγότερη επαγρύπνηση, παλεύουν για τον άρτο τον επιούσιο, χωρίς να συμμετέχουν και πολύ στις πολιτικές αποφάσεις που παίρνονται ερήμην τους. Αξίζει λοιπόν να κάνουμε μερικά βήματα πίσω, και να απομακρυνθούμε από τα άκρως συνταρακτικά γεγονότα της παγκόσμιας οικονομίας, και να επικεντρωθούμε στους τελευταίους πέντε αιώνες στην ιστορία του πλανήτη μας. Εάν το κάνουμε αυτό, ίσως καταλάβουμε, ότι η σχεδόν τέλεια οικονομική καταιγίδα, όπως την ονόμασε γνωστή συνάδελφος, που ξέσπασε αυτόν τον Αύγουστο μήνα πάνω στις ανεπτυγμένες, αλλά ¨δύουσες¨, οικονομίες της Ευρώπης και της Αμερικής , δεν είναι τίποτα άλλο από την Θεία Δίκη, η οποία, ελέω, της παγκοσμιοποιημένης κεφαλαιοκρατίας, έρχεται να ξεπληρώσει στη Δύση, με παρόμοιο, αλλά μειωμένο νόμισμα, αιώνες αποικιοκρατικής εγκληματικότητας εναντίον σχεδόν ολοκλήρου του υπόλοιπου κόσμου.