Στο τέλος της οδύσσειας, που αναγκάζεται να διατρέξει το μικρό κοριτσάκι του παραμυθιού, (διότι πράγματι για μία ακριβή αντιγραφή της Οδύσσειας πρόκειται και αυτή η ιστορία), το κοριτσάκι φτάνει στον πύργο του Μάγου του Οζ με πολύ φόβο και τρόμο, αλλά και με πολλή γενναιότητα, και αντιλαμβάνεται, με τεράστια έκπληξη, ότι ο Μάγος του Οζ, κατά την ομολογία του ίδιου, είναι εντελώς αδύναμος, φοβάται ο ίδιος όλον τον κόσμο αλλά κρύβει τον φόβο του, και δεν μπορεί στην πραγματικότητα να επιβάλει τίποτα σε κανένα. Αντιθέτως, είχε καταφέρει να παριστάνει τον πανίσχυρο σε όλον τον κόσμο, κρύβοντας, ακριβώς, ποιος είναι στην πραγματικότητα και καλλιεργώντας την εικόνα της (ψεύτικης) παντοδυναμίας του.. Η Τζούντη λοιπόν ανακαλύπτει ότι ο Μάγος είναι ανίσχυρος, δεν χρειάζεται να το φοβάται, αλλά και ότι πρέπει και μπορεί να γυρίσει σπίτι της με τις δικές της δυνάμεις και ικανότητες.

Η πρόσφατη συνεδρίαση θρίλερ κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά κυρίως η επιμέρους (ανεπάντεχη και έκτατη) συνεδρίαση των αρχηγών του ευρώ, στο μεταμεσονύκτιο της Πέμπτης προς Παρασκευή, απεκάλυψε, πιστεύω ακράδαντα, ότι η κυρία Μέρκελ δεν είναι τίποτα άλλο από μία σύγχρονη, έως τώρα άκρως επιτυχημένη, γερμανίδα Μάγισσα του Οζ, και ότι ο πύργος της  είναι το Bundestag, στο Βερολίνο της Γερμανίας. Εκεί, όταν φτάσει κανείς, μπορεί να ξεσκεπάσει την παντοδύναμη Μάγισσα, και να αποκαλύψει την παντελή αδυναμία της να επιβάλει οτιδήποτε στην χώρα του Οζ, στην χώρα του Ευρώ.

Η παντελής αδυναμία της Γερμανίας, και της κυβέρνησης Μέρκελ, να επιβάλει οτιδήποτε στην χώρα του Ευρώ, έγκειται, παραδόξως πως, αλλά πολύ πραγματικά, ακριβώς στην παντοδυναμία της γερμανικής οικονομίας στην Ευρωζώνη. Από την πρώτη μέρα της ύπαρξης του Ευρώ, έως σήμερα, κανένα κράτος του ευρώ, δεν έχει αποκομίσει τόσα κέρδη, όσα η Γερμανία, κυρίως στον οικονομικό τομέα, αλλά επίσης και στον γεωπολιτικό. Τα τεράστια οικονομικά κέρδη της Γερμανίας έχουν αποφέρει ασφάλεια και ευημερία στον γερμανικό λαό, αλλά εξίσου, εάν όχι κατά πολύ σημαντικότερο λόγο, έχουν εξυψώσει την Γερμανική ηγεσία, και ολόκληρη την χώρα, στην κορυφή της γεωπολιτικής δύναμης στην υφήλιο, στο ίδιο πανύψηλο επίπεδο με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την Κίνα, την Ρωσία και την Ιαπωνία.

Το γεγονός ότι ολόκληρος ο όμιλος των G20, αφιερώνει μία ολόκληρη συνεδρίαση, πριν από μία εβδομάδα, στο να παρακαλάει την Μέρκελ, και να την πιέζει, να αλλάξει πολιτική διάσωσης της Ευρωζώνης, και να μην τα καταφέρνει, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Μόνο ο αμερικανός, ο κινέζος, η και ο Ρώσος ηγέτης βρίσκονται σε παρόμοιες θέσεις ισχύος σε παρόμοιες καταστάσεις παγκοσμίας γεωπολιτικής σημασίας. Ο Μπους, παραδείγματος χάριν, αποφάσισε και έκανε ότι ήθελε με τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ, ενάντια στην συμβουλή και τις εκλιπαρήσεις των περισσοτέρων κρατών του ΟΗΕ, πριν μία δεκαετία. Έτσι και η Μέρκελ, έως την περασμένη Πέμπτη, μπορούσε και έκανε ότι ήθελε στον χώρο της Ευρωζώνης.

Αυτή η γεωπολιτική ισχύς της Γερμανίας είναι ένα ανεκτίμητο αγαθό, και για την γερμανική ηγεσία, για αυτονόητους λόγους, αλλά και για τον Γερμανικό λαό, όσο και εάν του αρέσει του μέσου γερμανού ψηφοφόρου, να κρύβεται με την πασιφιστική του στάση πίσω από τα οικονομικά, ανθρώπινα και πολιτισμικά συντρίμμια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι παλαιότερες γερμανικές ηγεσίες, με την πλήρη υποστήριξη του γερμανικού λαού, ξεκίνησαν τους δύο πιο καταστροφικούς και τραγικούς πολέμους της μοντέρνας ιστορίας, ακριβώς γιατί προσπαθούσαν να αντιταχθούν στην γεωπολιτική και οικονομική ηγεμονία των «Συμμάχων», δηλαδή της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, με αρχικό ουραγό και μετέπειτα αρχηγό τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Το πάθος για γεωπολιτική ηγεσία και ηγεμονία, είναι βαθειά ριζωμένο στο γερμανικό DNA, ότι και να αρέσκονται να πιστεύουν και να υποστηρίζουν οι Γερμανοί η οι άλλοι Ευρωπαίοι. Το γεγονός ότι η Γερμανία κατέχει και τις απαραίτητες ικανότητες, σε διάφορους τομείς, για να ανταγωνιστεί σε παγκόσμιο επίπεδο για γεωπολιτική επικράτηση, καλλιεργεί, δυναμώνει και συντηρεί αυτό το πάθος, και στις γερμανικές πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες, αλλά και σε ολόκληρο τον γερμανικό λαό.

Αυτό το γερμανικό πάθος για γεωπολιτική επικράτηση και ηγεμονία, βρήκε το πιο καλλιεργήσιμο χώμα και τις ιδανικότερες, έως τώρα, (νομισματικές) συνθήκες στο λιβάδι της Ευρωζώνης, λόγω του κοινού νομίσματος. Αυτό το εθνικό πάθος, και η απτή επαλήθευση και επιμέρους υλοποίηση του, έως τώρα άπιαστου, γερμανικού ονείρου, είναι και η θανάσιμη αχίλλειος φτέρνα της γερμανικής ηγεμονίας, που καθιστά την τωρινή γερμανική ηγεσία, αλλά και κάθε μελλοντική τοιαύτη, τρομερά ευάλωτη, και την αποδυναμώνει σε οποιοδήποτε χαμηλό σημείο ήθελε κάποιος να πιέσει η να απειλήσει αυτήν την φτέρνα. Αυτό το τεράστιο γεωπολιτικό παζάρι είναι που πρέπει να καταλάβει και να χωνέψει η υπόλοιπη Ευρωζώνη, εάν θέλουν τα υπόλοιπα κράτη να διατηρήσουν την πραγματικότητα και το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης.

Τρεις είναι οι δυνατές εκδοχές για την τύχη της Ευρωζώνης. Η μία είναι η διάλυση της, η οποία απειλείται να συμβεί κατά λάθος σύμφωνα με την έως τώρα πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ. Η δεύτερη εκδοχή είναι μία γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, που φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι και η πρώτη επιλογή της γερμανικής ηγεσίας υπό την αρχηγία της Μέρκελ. Η τρίτη και τελευταία εκδοχή είναι μία Ευρωζώνη υπό την ηγεσία της Γερμανίας, αλλά ΟΧΙ υπό την ηγεμονία της Γερμανίας. Τέταρτη εκδοχή δεν υφίσταται, καθώς η ανισότητα μεταξύ της Γερμανίας και οιασδήποτε άλλης χώρας του Ευρώ, είναι σημαντική, εάν όχι συντριπτική. Η τρίτη εκδοχή, είναι κατά την γνώμη μου, και η προτιμητέα, αλλά αυτή η εκδοχή μπορεί να υλοποιηθεί μόνο εάν και όταν η υπόλοιπη Ευρωζώνη συσπειρωθεί εναντίον της ηγεμονικής πολιτικής της Γερμανίας.

Μία τέτοια αρχή έγινε την περασμένη Πέμπτη τα μεσάνυκτα. Ο Ολάντ, ο Μόντι και ο Ραχόη έπαιξαν τον ρόλο των τριών φίλων του μικρού κοριτσιού του παραμυθιού, (η οποία φυσικά αντιπροσωπεύει την Ευρωζώνη), και την βοήθησαν να φτάσει στον πύργο της γερμανίδας Μάγισσας του Οζ, και να ξεσκεπάσει μία μικρή πτυχή της αχίλλειου φτέρνας της, δηλαδή της μεγάλης της αδυναμίας. Ποια είναι αυτή η αδυναμία? Είναι το γεγονός ότι η Γερμανία θα προτιμήσει να αυτοκτονήσει (που λέει ο λόγος), παρά να καταστρέψει την ιστορική ευκαιρία που η Ευρωζώνη της παρέχει για παγκόσμια γεωπολιτική αναγνώριση και επικράτηση. Και ότι η Γερμανία, και ειδικότερα, η γερμανική πολιτική και οικονομική ηγεσία, θα κάνουνε τα αδύνατα δυνατά να διατηρήσουν την Ευρωζώνη στην ζωή, και ότι εάν δεν μπορέσουν να επιβάλουν την πρώτη τους επιλογή, που είναι μία γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, θα αποδεχτούν σίγουρα, μία Ευρωζώνη υπό της ηγεσία τους.

Την αχίλλειο φτέρνα της Γερμανίας την αντιλαμβάνονται πλήρως, τουλάχιστον δύο ευρωπαίοι ηγέτες, ο γάλλος Ολάντ και ο ιταλός Μόντι. Και τουλάχιστον, στον ελληνικό επίπεδο, υποστηρίζει ότι την αντιλαμβάνεται ο έλληνας Τσίπρας. Η αρχή στην ανατροπή της γερμανικής ηγεμονίας, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ξεκίνησε τις περασμένες μέρες. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχιστεί με συνέπεια, θάρρος και επιτυχία. Αυτό που η υπόλοιπη Ευρωζώνη δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει είναι η απλή πραγματικότητα. Καμία χώρα δεν έχει κερδίσει τόσο πολύ από το Ευρώ όσο η Γερμανία, και ένεκα τούτου, καμία χώρα δεν έχει να χάσει τόσα πολλά όσο η Γερμανία. Αυτή είναι και η δύναμη αλλά και η ύστατη αδυναμία της Γερμανίας στον χώρο του ευρώ. Η υπόλοιπη Ευρωζώνη χρειάζεται την γεωπολιτική διαύγεια και το θάρρος να εκμεταλλευτεί αυτήν την αδυναμία της Γερμανίας, ώστε να την βοηθήσει να φτιάξουν μία Ευρώπη συμμαχική, και όχι ηγεμονική.

Όσον αφορά τον κ. Τσίπρα και τον κ. Σαμαρά, ας φτιάξουν  πρώτα την Ψωροκώσταινα, και έπεται η Ευρώπη…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr