Είναι ιδιαίτερα αστείο, εάν όχι τραγικό, η μεγάλη στιγμή αυτοκαταστροφικής αλαζονείας του Αλέξη Τσίπρα, να επιχειρήσει να απειλήσει και να γελοιοποιήσει τον Ολάντ, μέσα στο ίδιο το Παρίσι, μετά την αναπάντεχη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις πρώτες ελληνικές εκλογές. Είναι αστεία αυτή η μεγάλη πολιτική γκάφα, ιδίως όταν παρατηρήσει κανείς, εκ των υστέρων, τις ιδιαίτερες παράλληλες διαδρομές που έχουν διατρέξει, υποστηρίξει και προωθήσει, αυτοί οι δύο πολιτικοί, ο τωρινός πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, και ο ελπιδοφόρος μελλοντικός ηγέτης της Ελλάδας.

Πολλοί έλληνες πολιτικοί, αλλά και αναλυτές, έχουν υποστηρίξει τα δύο τελευταία χρόνια, ότι «αδιέξοδο στην δημοκρατία δεν υπάρχει». Οι επόμενες εκλογές, πιστεύω, αποδεικνύουν το αντίθετο. Οι έλληνες ψηφοφόροι βρίσκονται μπροστά σε ένα άδικο, βάναυσο, ίσως τραγικό αδιέξοδο, καλούμενοι να εκλέξουν την επόμενη ηγεσία που θα κυβερνήσει την χώρα, και που θα επιχειρήσει να αναστείλει την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της.

Μέσα στην καταστροφολογία, κινδυνολογία, και ατελείωτες προσπάθειες αλληλοσπίλωσης  που διεξάγονται ακατάπαυστα στον ελληνικό, και όχι μόνο χώρο, γύρω από τις ελληνικές εκλογές, έχουμε τουλάχιστον μία θετική κατάσταση που ξεδιπλώνεται, σιγά αλλά σταθερά στον χώρο της Ευρωζώνης, και στο επίπεδο της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας.

Η πολιτική σμίγει παράξενα ζευγάρια στο κρεβάτι, λέει μία αγγλοσαξονική παροιμία. Και χθες, στο προσκήνιο της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης, έβαλε στο ίδιο κρεβάτι πολιτικής επικοινωνίας, τον θρασύ, αλλά ανερχόμενο έλληνα αρχηγό της άκρας αριστεράς, τον Αλέξη Τσίπρα, και τον διευθυντή της μεγαλύτερης σε τζίρο ιδιωτικής χρηματο-επενδυτικής επιχείρησης στον κόσμο, της PIMCO, τον Mohamed El-Erian.

Μία ακόμα φορά, σε πιο έντονο επίπεδο παρά ποτέ, έρχεται η Ελληνοευρωπαϊκή αντιπαράθεση να ζωγραφίσει το διαχρονικό πρόβλημα της παθολογικής διαδικασίας που επαναλαμβάνεται από την αρχή της κρίσης, ξανά και ξανά, ανάμεσα σε Ελλάδα και Ευρώπη. Η παθολογική διαδικασία αυτή έχει τρεις διαχρονικές συνισταμένες, οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη, δηλαδή, η πρώτη προκαλεί την δεύτερη, και η δεύτερη την τρίτη. Αυτή η διαδικασία ξεκινάει από ένα εκβιασμό, ο οποίος προέρχεται από το εξωτερικό, αλλά εσωτερικεύεται μέσα στο έθνος, και ο οποίος εκβιασμός αντιμετωπίζεται από μία αντίσταση ελληνική βυθισμένη, εάν όχι χαμένη, μέσα στην αυταπάτη, και η οποία αυταπάτη, οδηγεί σε επιλογές της ελληνικής ηγεσίας, οι οποίες, αργά η γρήγορα, οδηγούν σε αδιέξοδο.     

Ο αρχηγός του Eurogroup, Jean Claude  Junker, έλαμψε ακόμα μια φορά στον προσκήνιο της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, κουρελιάζοντας τις πολλαπλές αθέμιτες φωνές στην Ευρώπη, με πρωταγωνίστρια την Γερμανία, στην προσπάθειά τους να εκφοβίσουν τον Ελληνικό λαό, και να χειραγωγήσουν πολιτικά αποτελέσματα της αρεσκείας  τους στην Ελλάδα. Εξερχόμενος από την τελευταία σύσκεψη του ομίλου του οποίου ηγείται, απερίφραστα πιστοποίησε ότι ουδείς υπουργός οικονομικών στην Ευρώπη επιθυμεί την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, και ότι αυτά που ακούγονται στα ΜΜΕ είναι «ανοησίες και προπαγάνδα».

Εκατομμύρια έλληνες ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τα δύο κόμματα του μνημονίου στις πρόσφατες εκλογές. Για δεύτερη φορά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, ηγέτης κόμματος της αριστεράς έλαβε διερευνητική εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης. Το δικομματικό πολιτικό σύστημα της χώρας συντρίφτηκε σε επτά με δέκα πολιτικούς βουλευτικούς σχηματισμούς, από του 32 επίδοξους που έδωσαν παρόν στις κάλπες. Αυτά στον ελληνικό χώρο.