Από την αρχή της ευρωζωνικής κρίσης, η βασική κριτική εναντίον της πολιτικής που η Μέρκελ επέβαλλε για την κρίση του ευρώ, ήταν ότι οι πολιτικές και οικονομικές επιλογές της βασιζόντουσαν σε ένα αναγκαίο «χάιδεμα» των γερμανών ψηφοφόρων, και ένεκα τούτου, η γερμανική πολιτική «διάσωσης» εστίαζε σε δύο σημεία.

Ένα καινούργιο, από τα πολλά που προσφέρονται, παράδειγμα της ανισότητας μέσα στην Ευρωζώνη, και πώς αυτή η ανισότητα μετατρέπεται σε διαχρονικό θεσμό, είναι η αντιπαράθεση της «μεγάλης συμφοράς» που φαίνεται να βρήκε πολλούς ευρωπαίους, που νόμιζαν ότι πλήρωναν και έτρωγαν μπιφτέκι αγελάδας, αλλά ανακάλυψαν ότι έτρωγαν άλογο.

Ο Γάλλος πρόεδρος, Ολάντ, δίκαια ανήσυχος για την πρόσφατα αλματώδη ύψωση της τιμής του ευρώ, που αποτελεί τεράστια τροχοπέδη για την ανάκαμψη και τις εξαγωγές των αδυνάτων οικονομιών του κοινού νομίσματος, εξέφρασε την ελπίδα ότι η Ευρωζώνη θα θέσει μεσοπρόθεσμους στόχους για την τιμή του κοινού νομίσματος, προς όφελος της ανταγωνιστικότητας των ευρωζωνικών εξαγωγών.

Η σχεδόν τέλεια τρικυμία φαίνεται να πλησιάζει ακόμα μία φορά την Ελλάδα. Η αιώνια και παραδοσιακή «κοινωνία των άκρων» που είναι το ιστορικό χαρακτηριστικό του έθνους των ελλήνων, βάλλεται εδώ και πολύ καιρό από την «συγκυρία των άκρων» που συντελείται από την ελληνοευρωπαϊκή κρίση, την επιβεβλημένη από την Γερμανία πολιτική «διάσωσης» και την συγκεκριμένη μνημονιακή πολιτική της Τρόικας στην πατρίδα μας.

Ένα κρίσιμο στοιχείο στην οξεία αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση Σαμαρά και στους συνδικαλιστές του μετρό δεν έχει πολυσυζητηθεί από τα ΜΜΕ αλλά και φυσικά ούτε και από τους κυβερνητικούς κύκλους.

Η βία σε μία κοινωνία, παραδείγματος χάριν στην ελληνική, έχει πολλές μορφές. Η πιο προφανής είναι η σωματική βία, σαν το είδος σωματικής βίας που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες εναντίον δημοσιογράφων και πολιτικών κομμάτων.

Η συνεχιζόμενη και επεκτεινόμενη έρευνα της λίστας Λαγκάρντ εξακολουθεί να ζωγραφίζει τα αλληλοσυνδεόμενα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Τα δύο δίδυμα του ελληνικού κρατισμού έχουν ως εξής. Η φοροδιαφυγή (βλέπε κλεπτοκρατία) είναι αλληλένδετη με την ευθυνοδιαφυγή, δηλαδή την ατιμωρησία, διότι χωρίς την ατιμωρησία, δεν θα μπορούσε να υφίσταται για πολύ καιρό στην κοινωνία. Και η φανερότατη λειτουργική ανικανότητα στο Δημόσιο χώρο, συμπεριλαμβανομένου και του πολιτικού συστήματος, φυσικά, καθίσταται, εκ των πραγμάτων, αλληλένδετη με την αδιαφανή, και ενδεχόμενη διαφθορά του ιδίου συστήματος. Και αυτό, διότι είναι συχνά δύσκολο, σε οποιαδήποτε περίπτωση και εάν ερευνήσεις να ξεκαθαρίσεις το ερώτημα εάν ένας δημόσιος λειτουργός αποτυχαίνει στο έργο του λόγω της ανικανότητας του, η λόγω του ότι έχει σκοπό να καλύψει μία συγκεκριμένη συγκυρία δημόσιας διαφθοράς.