Τι καταπληκτική αλλαγή στον πολιτικό χώρο της Ευρωζώνης διαφαίνεται μέσα από αυτήν την σύσκεψη των τεσσάρων πολιτικών, και στην διαδικασία αλλά και στην ταυτότητα της ανεπίσημης ηγεσίας του ευρώ. Και να σκεφθεί κανείς ότι τα πρώτα δύο χρόνια της κρισιμότατης κρίσης χρέους στο ευρώ, κατασπαταλήθηκαν και χάθηκαν στις συναντήσεις, μετά φιλιών στα μάγουλα και υποκριτικών εναγκαλισμών, μεταξύ της Μέρκελ και του ιδιαίτερα ανεγκέφαλου και καταστρεπτικού πρώην προέδρου της Γαλλίας, του Σαρκοζί.

Πώς να μην παρθούν επανειλημμένα λανθασμένες πολιτικές για την διάσωση των διαφόρων κρατών της περιφερείας του ευρώ, και για την αντιμετώπιση της πρώτης τεράστιας, και ίσως τραγικά μοιραίας, κρίσης της Ευρωζώνης, όταν οι αποφάσεις για το ευρώ και για τις δεινοπαθούσες οικονομίες του, παιρνόντουσαν από δύο πολιτικούς, οι οποίοι έφερναν στο τραπέζι της σύσκεψης, καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές επιθυμίες. Η πρώτη, η Μέρκελ, έφερνε στο τραπέζι, την κομματική ανάγκη να επανεκλεγεί το 2013, και την εθνική ανάγκη να διασφαλίσει τον πλούτο και τα οικονομικά προτερήματα που έχει αποκομίσει από την δεκαετία του ευρώ, η πατρίδα της. Ο δεύτερος, ο Σαρκοζί, έφερνε στο τραπέζι, βασικά το τεράστιο, και τρομερά ευάλωτο, εγώ του, που προσπαθούσε απεγνωσμένα να αντισταθμίσει τα ελλιπή μεγέθη του κορμιού του και του εγκεφάλου του.

Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την επιλογή του Σαρκοζί να προσπαθεί να διαφεντεύει τις ανάγκες της υπόλοιπης Ευρώπης, και ιδιαίτερα των ευάλωτων οικονομιών της λεγόμενης περιφερείας, ολομόναχος, εναντίον της Μέρκελ, όταν η Μέρκελ ερχότανε σε αυτές τις συσκέψεις με τις λεπτομερείς αναλύσεις της γερμανικής κυβέρνησης, και την οικονομική ισχύ της Γερμανίας, ενώ αυτός έφερνε στο τραπέζι της υποτιθέμενης συνδιαλλαγής, το ευάλωτο οικονομικό καθεστώς της πατρίδας του και το αδύναμο πολιτικό καθεστώς της κυβέρνησής του. Αλλά τέτοια ήταν η εγωπάθεια του Σαρκοζί, και τέτοια η εθνοκεντρικότητα της Μέρκελ, που συνωμότησαν, από κοινού, να «συγκυβερνήσουν» τις τύχες των κρατών της Ευρωζώνης, τα δύο  πρώτα χρόνια της κρίσης, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Και δυστυχώς, τα αποτελέσματα αυτής της συγκυβέρνησης ίσως αποφανούν τραγικά μοιραία για το όνειρο της ευρωπαϊκής ένωσης, εάν η καταστροφή της ευρωζώνης, δεν αποσοβηθεί την ύστατη στιγμή. Ας μην ξεχνάμε ότι διάφοροι σοβαροί εγκέφαλοι και διεθνείς ηγέτες, σαν μέλη της ίδιας χορωδίας, δίνουν στην διάσωση του ευρώ, κυριολεκτικά μόνο λίγους μήνες για μία τελευταία ευκαιρία να παρθούν σωστές διασωστικές οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις.

Αυτή η χορωδία, η μάλλον ο χορός αυτής της ευρωπαϊκής τραγωδίας, αποτελείται από τον επενδυτή Σόρο, τους οικονομολόγους Ρουμπινί και Κρούγκμαν, την ηγέτιδα του ΔΝΤ, Λαγκάρντ, την ηγεσία των ΗΠΑ (Ομπάμα, Γκάιτνερ και Μπερνάκι), τον αρχηγό της Παγκόσμιας Τράπεζας και τον πολύ «κολλητό» μας, κ. Νταλλάρα, το αρχηγό των Τραπεζιτών. Και ας μην ξεχνάμε και την τελευταία σύσκεψη των G20, όπου η Μέρκελ έφαγε την κατσάδα της πολιτικής της καριέρας.

Η στήλη αυτή, έχει στο παρελθόν αποφανθεί επανειλημμένα, και για την τοξικότητα της ιστορικής συνεργασίας μεταξύ Σαρκοζί και Μέρκελ με τα συνυφασμένα καταστροφικά αποτελέσματα για την Ευρωζώνη, αλλά και για την τεράστια διαστρέβλωση των θεσμών αλλά και των διαδικασιών της Ενωμένης Ευρώπης, όταν το ευρώ κατάντησε να το διαχειρίζεται, βασικά, κατά αποκλειστικότητα, η πολιτική και οικονομική ηγεσία μόνο μίας χώρας, της Γερμανίας.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η υποτιθέμενη «Ευρωπαϊκή ηγεσία» με τους Μπαρόζο, Γιούνκερ, Ρομπάι και Ρεν, να έχει υποβιβασθεί σε επίπεδο υπουργών της καγκελαρίας Μέρκελ, τα συμβούλια κορυφής των διαφόρων κρατών σε επίπεδο χορού αρχαίου ελληνικού θεάτρου, και το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να έχει μεταμορφωθεί σε θεατρικό θίασο του παραλόγου, με ζενπρεμιέ τον ιδιαίτερα φωτογενή κ. Κον-Μπεντί. Μόνο τα χρήματα και οι φορολογικοί πόροι που σπαταλούνται στην συντήρηση της ονομαστικής ευρωπαϊκής ηγεσίας στις Βρυξέλλες, είναι καλή αιτία να βγαίνει κανείς από τα ρούχα του, η να αποτριχώνει την κεφαλή του.

Αντί αυτού, η ιστορική πρώτη σύσκεψη των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών του Ευρώ, είναι ίσως, η ποιο σωστά ισοσταθμισμένη, ανεπίσημη, αλλά ουσιαστική, εναλλακτική και ιδιαίτερα λειτουργική λύση για την διακυβέρνηση της Ευρωζώνης. Οι τέσσερεις αυτές χώρες, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, μεταξύ τους, συντελούν την σημαντική πλειοψηφία στο ευρώ, και από την άποψη του πληθυσμού, αλλά και από την άποψη του οικονομικού πλούτου, και μεγέθους. Και οι τέσσερεις αυτές χώρες, αποτελούν εκ των «ουκ άνευ» μέλη του ευρώ.

Κατά σύμπτωση, επίσης, ανάμεσά τους, οι τέσσερεις χώρες, αντιπροσωπεύουν, τις διάφορες πολιτικές και οικονομικές ανάγκες κρατών στην σημερινή κρίση του ευρώ. Η Ισπανία βρίσκεται στα πρόθυρα μνημονιακού καθεστώτος. Η Ιταλία, παραμονεύει και αγωνιά, μπας και μπορέσει να αποφύγει τον «Καιάδα». Η Γαλλία αντιπροσωπεύει τα κράτη του ευρώ, που μπορούν να ελπίζουν ακόμα ότι θα την σκαπουλάρουν, εάν οι σωστές αποφάσεις παρθούν εδώ και τώρα, και η Γερμανία, φυσικά, αντιπροσωπεύει την άκρως αντίθετη πλευρά της κρίσης.

Κατά την γνώμη του γράφοντος, αυτός ο όμιλος των τεσσάρων μεγαλύτερων ευρω-οικονομιών αντιπροσωπεύει μία ιδιαίτερα λειτουργική ηγεσία για να οδηγήσει την Ευρώπη στην εξυγίανση της κρίσης. Η αντιπαράθεση των διαφόρων εθνοκεντρικών αναγκών, επιθυμιών και πολιτισμικών επιλογών ανάμεσα στα τέσσερα αυτά κράτη, ίσως μπορέσει να προσφέρει ένα καζάνι διαπραγματεύσεων και διαβουλεύσεων, το οποίο να έχει την δυνατότητα να μαγειρέψει την σωστή και θρεπτική σούπα για την διάσωση της Ευρωζώνης.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr