Είναι κατ αρχάς αξιοσημείωτο ότι και οι δύο κύριες ανταγωνιζόμενες πολιτικές παρατάξεις, ο κυβερνητικός συνασπισμός και η μείζονα αντιπολίτευση, χρησιμοποιούν την επιστροφή στην δραχμή, σαν το κύριο όπλο να καταγγείλουν την πολιτική της αντιπάλου. Όπως φαίνεται, αυτά τα δύο πολιτικά συστήματα, έχουν χωνέψει το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός έχει κρεμαστεί από την ελπίδα του κοινού νομίσματος, όποια και αυτή να είναι στην πραγματικότητα, για να ξεφύγει από τα δύο τέρατα που καταπιέζουν και μαστίζουν την χώρα. Το ένα τέρας είναι η Τουρκία, και το άλλο τέρας είναι το ελληνικό κράτος. (Που αλλού να στραφεί ο άμοιρος ελληνικός λαός???).

Εάν πράγματι λοιπόν, πρέπει με κάθε τρόπο η Ελλάδα να παραμείνει στο κοινό νόμισμα, το τελευταίο, το ύστατο και το πιο σίγουρο χαρτί που έχει να παίξει, εάν χρειαστεί, είναι να αρνηθεί να φύγει εθελοντικά από την Ευρωζώνη, όση χρηματοπιστωτική πίεση και να υποστεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και όσα δελεαστικά πακέτα στήριξης και να της προσφέρει η Γερμανία για μία εθελοντική επιστροφή στην δραχμή.

Εάν φτάσει ο κόμπος σε αυτό το ιστορικό «χτένι», που η ηγεσία της Ευρώπης αποφασίσει, πραγματικά, και πλειοψηφικά, να σπρώξει την Ελλάδα εκτός ευρώ, η Ελλάδα ενδέχεται θα δεχθεί και τις δύο αυτές επιθέσεις από την Ευρώπη. Δηλαδή, η χώρα μας θα δεχθεί και αρνητική, επιθετική πίεση, μέσω των χρηματοπιστωτικών παροχών και το συνεχιζόμενων μέτρων λιτότητας, αλλά θα δεχθεί, επίσης, είτε υποβρυχίως είτε ανοικτά, και την δελεαστική πρόταση να επιστρέψει στην δραχμή, εθελοντικά, με εξασφαλισμένη πολυετή βοήθεια να ορθοποδήσει εκτός ευρώ.

Αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να κάνει η Ευρώπη είναι να σπρώξει μία χώρα, ακόμα και το κακό ελληνικό ερίφιο, εκτός νομίσματος, ενάντια στην θέληση της, και  την ρίξει σε άγρια, ανοργάνωτη χρεοκοπία. Μία παρόμοια πολιτική της Ευρωπαϊκής ηγεσίας θα ήταν μία τελειωτική πράξη αυτοκτονίας για το κοινό νόμισμα. Οι αγορές με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαν να συνέλθουν από ένα παρόμοιο ψυχολογικό τράκο, και οι λαοί του ευρώ δεν θα μπορούσαν ποτέ να το ξεχάσουν.  Το ευρώ θα είχε τελειώσει.

Έτσι, αυτό το χαρτί, δηλαδή η ξεκάθαρη και ανέγκλητη άρνηση του έθνους να φύγει από το ευρώ, αποτελεί και το τελευταίο ατού που κρατά στα χέρια της η «ευρωζωνική» Ελλάδα.

Με αυτόν το συλλογισμό, δίνω απόλυτο δίκιο στον Αλέξη Τσίπρα, που θέλει να θέσει το ελληνικό πρόβλημα σε απόλυτα ευρωπαϊκό πλαίσιο, με την «βία», δηλαδή, να διαπραγματευτεί «σκληρά», όπως διαφημίζει με την Ευρωπαϊκή ηγεσία για μία ακύρωση του μνημονίου, και μία ολοκληρωτικά διαφορετική αντιμετώπιση του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού προβλήματος.

Από την άλλη μεριά, και εφόσον ο λαός εψήφισε πλειοψηφικά την στρατηγική αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης που εξέθεσε ο Αντώνης Σαμαράς, και που υλοποιεί ο κυβερνητικός συνασπισμός, είναι απόλυτα σωστό, να ακολουθήσει η Ελλάδα την παρούσα κυβερνητική πολιτική, που προσπαθεί εναγωνίως να διαπραγματευτεί με την Ευρώπη, δηλαδή την κυρία Μέρκελ, «με το καλό». Η κυβέρνηση Σαμαρά, έχει πλάτη τον Μπαμπούλα του Τσίπρα, (ο οποίος απειλεί να ανατινάξει την Ευρωζώνη μέσα στο πρώτο συνέδριο κορυφής), και ελπίζω και πιστεύω ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει και την εξυπνάδα, αλλά και τα κότσια, να χρησιμοποιήσει στις διαπραγματεύσεις του με την Ευρώπη, το απειλητικό όπλο που προσφέρει ο πολιτικός του αντίπαλος.

Και εάν για οποιοδήποτε λόγο, η παρούσα κυβέρνηση αποτύχει στους στόχους της, και εάν η επόμενη, όπως φαίνεται, θα είναι μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα, τότε η κυβέρνηση αυτή, όπως τουλάχιστον βροντοφωνεί στις πολιτικές της διακηρύξεις, θα παίξει αυτό το τελευταίο ατού, στο έπακρον, και προσωπικά πιστεύω, ότι οι πιθανότητες επιτυχίας δεν είναι κακές.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr