Ο Καραγκιόζης μπόρεσε και επέζησε επί αιώνες γιατί στηρίχτηκε μόνο στον εαυτό του, και σε κανέναν άλλο, μικρό η μεγάλο, ξένο η συγχωριανό, εχθρό η φίλο. Είναι ο Μεγάλος Αναρχικός, αυτός που έφτιαξε το πρωταρχικό καλούπι της ελληνικής αναρχίας, και μετά μας το παράδωσε σε όλους εμάς, που ονομάζουμε τους εαυτούς μας έλληνες και ελληνίδες, για το χρησιμοποιήσουμε σαν ασπίδα, τρόπαιο, φορεσιά, κουστούμι, και ακόμα και DNA.

Αλλά ο Καραγκιόζης δεν φτιάχνει έθνος, και 11 εκατομμύρια καραγκιόζηδες (γιατί και το ένα εκατομμύριο μετανάστες, και αυτοί, οι πιο πολλοί, ξαδέλφια του Καραγκιόζη είναι), επίσης δεν φτιάχνουν έθνος, ότι και να λένε, ότι και να προγραμματίζουν, όσο και να προσποιούνται, όσο και να αυτοεξαπατώνται. Γιατί οι καραγκιόζηδες δεν πιστεύουν κανένα, ούτε και τον ίσκιο τους. Δεν πιστεύουν καμία υπόσχεση κανενός, για αυτό, και οι καραγκιόζηδες είμαστε οι πρώτοι που θα αθετήσουμε τις δικές υποσχέσεις μας. (γιατί, για βλάκες μας πέρασαν δηλαδή;;). Και έτσι και με την Τρόικα, εμείς οι καραγκιόζηδες, τους λέμε εκατό και κάνουμε πέντε, και μόνο με την βία, και μόνο με την απειλή, και μόνο την τελευταία στιγμή, με την ψυχή στο στόμα, και βρίζοντας.

Αλλά το Έθνος δεν μπορεί να υπάρξει με αναρχία. Σαν έλληνες, πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στον ένα η στο άλλο. Τα πολιτικά συστήματα της Ελλάδας, ιστορικά, αντιμετώπισαν την αναρχική φύση των Ελλήνων, μέσω δύο δυνάμεων. Η μία κοινωνικοπολιτική δύναμη ήταν και είναι η πελατειακή συμπεριφορά κατά κράτος, η οποία συντηρεί την άναρχη ορμή του Ελληνα, μέσα στο πελατειακό συμβόλαιο. Κατά κάποιο τρόπο, δηλαδή, το βασικό πελατειακό σύμπλεγμα, είναι το δίδυμο αδελφάκι της πρωταρχικής δοσοληψίας του καπιταλισμού, του ιδιωτικού εμπορικού η χρηματοπιστωτικού συμβολαίου. Η βασική διαφορά μεταξύ πελατειακής δοσοληψίας και καπιταλιστικής ιδιωτικής δοσοληψίας είναι ότι η πρώτη συμπεριφορά είναι γενικώς αθέμιτη, δηλαδή βρίσκεται εκτός νόμων, πολλές φορές μάλιστα, είναι και παράνομη.

Από την άλλη μεριά, το ιδιωτικό συμβόλαιο του καπιταλισμού, δημιουργείται, συνήθως, αλλά όχι πάντα, μέσα στα πλαίσια του νόμου. Και οι δύο δοσοληψίες, η πελατειακή και η καπιταλιστική, λαμβάνουν χώρα μέσα στον ιδιωτικό χώρο, πραγματοποιούνται δηλαδή για προσωπικό όφελος και όχι κοινωνικό, και πολλαπλασιαζόμενες ακατάπαυστα, δημιουργούν τσουνάμια με σημαντικά κοινωνικά αποτελέσματα. Οπως η διαφθορά του δημόσιου χώρου στην Ελλάδα από τις πελατειακές δοσοληψίες και η φοβερή πίεση που ασκεί στις διάφορες οικονομίες η παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά από τις καπιταλιστικές δοσοληψίες. Και ενώ πολλοί, αλλά όχι όλοι, συμφωνούν ότι οι καπιταλιστικές δοσοληψίες εν κατακλείδι ωφελούν την καπιταλιστική κοινωνία, οι πελατειακές δοσοληψίες θεωρούνται καταστροφικές για την κοινωνία, παρόλο που σε μία κοινωνία σαν την Ελλάδα, για ιδιαίτερους ιστορικούς λόγους, έχουν ¨συντηρήσει¨ την κοινωνία μας για πάρα πολλές γενεές.

Η δεύτερη κοινωνική δύναμη που τα πολιτιστικά συστήματα στην Ελλάδα χρησιμοποίησαν για να ανταποκριθούν στην αναρχική φύση του έλληνα, ήταν η πολιτική βία, η οποία, με διάφορους τρόπους, και με πολυποίκιλες μορφές, προσπάθησε, με άνισα αποτελέσματα, να την χαλιναγωγήσουν. Ιστορικά, η πολιτική βία στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας αντέγραφε την ξενόφερνη κοινωνική παρουσία της οθωμανικής εξουσίας, στο πολύ ελαφρύτερο , είτε αυτή αντιπροσωπευόταν από την επιβολή ενός ξένου βασιλιά, μίας ξένης, συμμαχικής η αμερικανικής, εξωτερικής πολιτικής, η την μακροχρόνια πολιτική καταπίεση των αριστερών πολιτικών κομμάτων μετά τον εμφύλιο πόλεμο.

Η τεράστια πρόοδος που επέφερε η εποχή της Μεταπολίτευσης στην ιστορία του Έθνους, κυρίως χάριν της επιτυχημένης πολυετούς διακυβέρνησης του κόμματος του ΠΑΣΟΚ, ήταν ακριβώς το καθαρό διαζύγιο από την μακρόχρονη, αιματηρή, και λίαν δυστυχισμένη άσκηση φυσικής, πνευματικής η και πολιτικής βίας, στο κοινωνικό χώρο. Το γεγονός ότι η χώρα μας εδώ και μία γενεά, βρίσκεται σε θέση να διεξάγει εκλογές, χωρίς σοβαρά προβλήματα νοθείας η βίας, είναι ένα πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό αγαθό, που δεν μπορεί κανείς να εκτιμήσει αρκετά, και ένα αγαθό, που η νεότερη γενιά, αυτή της τεράστιας ανεργίας, και αυτή που έχει σιχαθεί την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, ίσως να μη μπορεί να αντιληφθεί πλήρως την πολιτική και κοινωνική πρόοδο που εμείς οι παλαιότεροι έχουμε ζήσει.

Αλλά δυστυχώς τα δύο μεγάλα κόμματα της Μεταπολίτευσης, με αρχηγό το ΠΑΣΟΚ, και με προθυμότατη ακόλουθο την Νέα Δημοκρατία, έπεσαν στο αντίθετο λάθος, στην προσπάθεια να κατακτήσουν και να διατηρήσουν την εξουσία. Εφόσον η πολιτική βία δεν ήταν πλέον επιτρεπτή, και τα δύο μεγάλα κόμματα στράφηκαν στην πελατειακή φύση των ελλήνων πολιτών, για να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν σχέσεις πολιτικής, (βλέπε εκλογικής), στήριξης. Βασικό πρόβλημα σε αυτήν την τραγική συγκυρία είναι το γεγονός ότι όλοι οι πολιτικοί μας, όπως όλο το έθνος, είναι καραγκιόζηδες με μικρό κάπα. Και σαν καραγκιόζηδες, οι πολιτικοί μας δεν πιστεύουν ούτε στην ιδέα ούτε και στην ύπαρξη του ¨έθνους¨, όπως και δεν πιστεύουν στο έθνος και οι υπόλοιποι πολίτες (βλέπε φοροδιαφυγή).

Έτσι οι πολιτικοί μας, αφού δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να επιβάλουν μία πολιτική εξουσία στο στύλ της βίαιης και αυταρχικής οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναγκάστηκαν να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν μία πολιτική εξουσία κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, όπου το δίκαιο του ενός πολίτη, δηλαδή, του Καραγκιόζη, να μπορεί να είναι δυνατότερο από την δύναμη του κράτους. Το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και της χώρας μας, αλλά και άλλων κοινωνικών συστημάτων, είναι ότι το κράτος του κοινωνικού δικαίου, καμιά φορά, απέχει πάρα πολύ λίγο από το κράτος της αναρχίας. Και αυτό είναι που ζούμε αυτές τις μέρες στη πατρίδα μας. Το καιρό των πολύ χοντρών αγελάδων, είχαμε ένα κράτος ¨δικαίου¨, και περνούσαμε καλά, δηλαδή είμασταν οι πιο πολλοί βολεμένοι. Τώρα που βρισκόμαστε στο καιρό των τρομερά ισχνών αγελάδων, και που ο κάθε πολίτης αναγκάζεται να πολεμήσει για την επιβίωση του, όπως και ο Καραγκιόζης τον καιρό της Τουρκοκρατίας, τώρα το κοινωνικό συμβόλαιο μετατρέπεται στο κοινωνικό συμβόλαιο του Καραγκιόζη, όπου ο καθένας πρέπει να παλαίψει για τον εαυτό του, γιατι η πίστη στο κράτος δεν υπάρχει και δεν υπήρξε, στην πραγματικότητα, θεμελιωμένη ποτέ. Διότι, σαν έθνος, είμαστε πιο προσηλωμένοι στην δόξα της Αρχαίας Ελλάδας, παρά στην Γραικία, την οποία και απελευθερώσαμε από τον οθωμανικό ζυγό πριν διακόσια χρόνια.