Τι σημαίνει αυτό; Μήπως είμαστε μία χώρα όπου μερικοί πολίτες είναι πιο προνομιούχοι από όλους τους άλλους; Μήπως είναι μεγαλύτερη εθνική απώλεια εάν ένας δημόσιος υπάλληλος χάνει την θέση του, από όταν ένας ιδιωτικός υπάλληλος απολύεται από το αφεντικό του, ίσως γιατί το ίδιο το αφεντικό του αναγκάζεται να κλείσει την ιδιωτική του επιχείρηση διότι η κατανάλωση στην Ελλάδα έχει πεθάνει;

Αυτή η φαινομενική ανισότητα θέσεων εργασίας, εάν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις της κυβέρνησης, αλλά και του ευρύτερου συνδικαλισμού, φαίνεται εδραιωμένη στην ελληνική κοινωνία, και αυτή η ανισότητα πιθανόν να αποτελεί ένα σοβαρότερο κοινωνικό καρκίνο για την Ελλάδα από το τεράστιο δημόσιο χρέος και την ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας.

Η εθνική ισχύς υπάρχει μόνον εν τη ενώσει, και πέραν από την υφιστάμενη πολιτική διχοτόμηση ανάμεσα στην κυβέρνηση και στα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, η φαινομενική διχοτόμηση ανάμεσα στους εργαζόμενους στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, είναι μία κοινωνική πραγματικότητα που ενέχει ίσως πιο δηλητηριώδη επακόλουθα από οποιοδήποτε χρηματοπιστωτικό χρέος.

Αυτή η ανισότητα μεταξύ εργαζομένων του δημοσίου και του ιδιωτικού χώρου εμφανίζεται με εκκωφαντικό τρόπο ακόμα και στα διάφορα επιδόματα που οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν κερδίσει την τελευταία γενιά, είτε δια υπουργικών αποφάσεων, είτε, και σε χειρότερη περίπτωση, από νομοσχέδια ψηφισμένα στην ελληνική Βουλή. Πολλά από αυτά τα ιδιαίτερα επιδόματα δημοσίων υπαλλήλων είναι τόσο εξωφρενικά, που προσφέρουν πλουσιότατο υλικό για την δυσφήμηση της ελληνικής κοινωνίας στον ευρωπαϊκό χώρο, πρωτίστως, φυσικά, στον γερμανικό τύπο, στην χώρα που χρηματοδοτεί το μεγαλύτερο μέρος της μνημονιακής στήριξης.

Παραθέτω παρακάτω μερικά παραδείγματα δημοσίων επιδομάτων που διαφημίζονται, (η μάλλον δυσφημίζονται), στον ευρωπαϊκό τύπο, και τα οποία μόνο αρνητικές εικόνες μπορούν να προσφέρουν για την πατρίδα μας. Οι υπάλληλοι του ΟΤΕ ελάμβαναν 25 ευρώ τον μήνα για την προθέρμανση των αυτοκινήτων τους. Οι οδηγοί του ΟΣΕ ελάμβαναν επίδομα για τον αριθμό χιλιομέτρων που οδηγούσαν, οι μέρες αργίας τους είχαν 28 ώρες αντί 24, και επίσης ελάμβαναν 450 ευρώ τον μήνα για να πλένουν τα χέρια τους. Οι υπάλληλοι που μετέφεραν μηνύματα από υπουργείο σε υπουργείο, έπαιρναν 290 ευρώ τον μήνα εάν μετέφεραν χαρτιά. Σε πολλά υπουργεία, υπάλληλοι έπαιρναν επίδομα γιατί χρησιμοποιούσαν το μηχάνημα για φωτοαντίγραφα, η έναν υπολογιστή. Οι οδηγοί λεωφορείων πληρωνόντουσαν για τον δρόμο που έπρεπε να διανύσουν κάθε μέρα από το σπίτι τους στην δουλειά τους. Οι δικαστές παίρνουν επίδομα όταν τελειώνουν τις διάφορες υποθέσεις τους ¨εγκαίρως¨. Μερικοί υπάλληλοι του υπουργείου πολιτισμού λαμβάνουν επίδομα ενδυμασίας. Ταμίες του δημοσίου λαμβάνουν επίδομα για να μην έχουν ανάγκη να συμπληρώσουν από την τσέπη τους ενδεχόμενα ελλείμματα του ταμείου. Άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι έπαιρναν επίδομα εάν και όταν ερχόντουσαν στην εργασία εγκαίρως.

Αναρωτιέται κανείς, τι ιδέα είχαν και έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, που δικαιολογούσαν μέρος του μισθού τους από το κράτος, με εξωφρενικές δικαιολογίες σαν αυτές. Και τι αντίκτυπο θα μπορεί να είχαν και να έχουν στην προσωπική αυτοεκτίμηση του οποιοδήποτε δημοσίου υπαλλήλου αυτές οι εξωπραγματικές αιτίες για μεγαλύτερο εισόδημα. Τι σημαίνει για την υγεία μίας πολιτείας, όταν αναγκάζεται να προσφέρει λίαν ανεπαρκείς ηθικές η επαγγελματικές επεξηγήσεις στην προσπάθειά να εξασφαλίσει ένα βιώσιμο μισθό στους πολίτες της, και ειδικότερα σε μία μειονότητα του λαού, το οποίο τυγχάνει να έχει μία συνταγματικά οχυρωμένη εργασία εφ΄όρου ζωής.

Η γενεά της μεταπολίτευσης, προσέφερε σημαντικότατες θετικές αλλαγές στην πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Δυστυχώς, λόγω μίας εκτεταμένης πολιτικής κομματικής σκοπιμότητας, τα ίδια τα κόμματα μετέτρεψαν τα διάφορα σημαντικότατα κοινωνικά πλεονεκτήματα, από προτερήματα σε μειονεκτήματα, τα οποία όχι μόνον προκάλεσαν την τωρινή οικονομική κρίση στην Ελλάδα, αλλά ακόμα και στην τωρινή, λίαν επικίνδυνη πολιτική συγκυρία, εξακολουθούν να την συντηρούν, όπως η στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει δείξει επανειλημμένα, μέχρι σήμερα.

Και η μεγάλη εθνική τραγωδία συνίσταται στο ότι εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε δείξει το θάρρος και την αυτοθυσία, να αφιερωθεί από την αρχή του μνημονίου σε μία οργανωμένη μεταφορά σε πολυετή εργασιακή εφεδρεία 300,000 δημοσίων υπαλλήλων, αντί να καταστρέψει την ιδιωτική οικονομία, δια των πολλαπλών φορολογήσεων, τώρα θα μπορούσαμε να είχαμε ένα πολύ πιο ρόδινο παρόν και μέλλον για την οικονομία της πατρίδας μας