Η ιστορία της ανθρωπότητας φαίνεται ιδιαίτερα περιπαιχτική, διότι πολλές από τις ευρωπαϊκές χώρες που διέπρεψαν στην υποδούλωση και εκμετάλλευση άλλων κοινωνιών, σαν την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Γαλλία, την Ιταλία και το Βέλγιο, βρίσκονται τώρα στο επίκεντρο της επίθεσης των αγορών, η, όπως η Μεγάλη Βρετανία, παλεύει, από μόνη της με αυστηρά μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας, για να μην γίνει το επόμενο θύμα της παγκόσμιας κερδοσκοπίας. Εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα αποτελούν η Ολλανδία, η οποία ίσως έχει ξεπεράσει τον αποικιοκρατικό της ιστορικό χαρακτήρα και η Γερμανία, η οποία προσπάθησε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αγγλίας και της Γαλλίας, στην εκμετάλλευση της Αφρικής, αλλά δεν μπόρεσε λόγω της ήττας της στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, όμως, μήπως αυτός ο συνδυασμός να ήταν και αιτιολογικός. Δηλαδή, μία κοινωνία, η οποία έχει μία κάποια μακροχρόνια ιστορία εκμεταλλευτικού πλουτισμού, ίσως να διατηρεί κοινωνικά χαρακτηριστικά που να την καταστούν πιο ευπαθή σε αντίξοες οικονομικές καταστάσεις, και έτσι να είναι πιο επιρρεπής σε οικονομικές ατυχίες η κακουχίες.

Από την άλλη μεριά, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αποτελούν μία ιδιαίτερη κατηγορία αποικιοκρατικής κοινωνίας, διότι αντί να κυριεύσουν άλλες χώρες, (και δεν μετράω τον κατακτητικό τους πόλεμό εναντίον του Μεξικού), έκαναν εισαγωγή σκλάβων από την Αφρική, και με το χαμηλό κόστος της εργασίας των μαύρων, στήριξαν την οικονομία τους για μερικούς αιώνες. Είναι αξιοσημείωτο για το ποιόν της αμερικανικής κοινωνίας, ότι μισό αιώνα, σχεδόν, μετά την Ελληνική επανάσταση, οι αμερικάνοι είχαν ένα μεγάλο εμφύλιο πόλεμο, επειδή οι νότιες πολιτείες δεν ήθελαν να σταματήσουν να έχουν μαύρους δούλους. Και στον 20ό αιώνα, οι ΗΠΑ δημιούργησαν το δικό τους, ιδιαίτερο ιμπεριαλιστικό κράτος, το οποίο επισημοποίησαν με το Δόγμα Μονρόε, στην αμερικανική ήπειρο. Με το ίδιο δόγμα και βοηθούμενες και από τον ανταγωνισμό του κομμουνιστικού μπλόκ, κατά τον περασμένο αιώνα, οδηγήθηκαν στην ειρηνική οικονομική εκμετάλλευση πολιτικών και οικονομικών καταστάσεων σε πολλές χώρες της υφηλίου, χωρίς να χρειάζονται να ξεκινούν ανοικτούς πόλεμους εναντίον κρατών. (Και πάλι εξαιρώ τις Φιλιππίνες, το Βιετνάμ, το Ιράκ, κ.ά.).

Αυτή η μακροχρόνια ιστορία πολλών αιώνων κυριαρχίας και εκμετάλλευσης του Τρίτου Κόσμου από την Ευρώπη και την Αμερική, αποσκοπούσε πάντα στο χρηματικό κέρδος, και συμπεριλάμβανε το επιχειρηματικό και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο αυτών των χωρών. Κάποτε, μάλιστα, η κεφαλαιοκρατική επιχειρηματικότητα προβάδιζε, χρονικά, της εθνικής εξερευνητικής και στρατιωτικής αποστολής, όπως το βρετανικό εμπόριο μπαχαρικών στις Ινδίες. Στο εικοστό αιώνα, ειδικά, η πανταχού παρούσα στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ με στρατιωτικό προσωπικό που υπερέβαινε το ένα εκατομμύριο άνδρες σε περισσότερα από 160 κράτη της υφηλίου, προσφέρει την ασφάλεια και την δυναμική παρουσία που χρειάζεται η παγκοσμιοποιημένη αμερικανική κεφαλαιοκρατία για να προωθεί τα επιχειρηματικά της συμφέροντα σε όλη την υφήλιο.

Αλλά εδώ και μία γενιά η παγκόσμια οικονομία ανετράπη δια της εγκατάλειψης της ρήτρας του χρυσού σαν παγκόσμιο νόμισμα και δια της εξαφάνισης των κρατικών, εθνικών περιορισμών στην μετακίνηση χρήματος και εμπορίου. Αυτή η τεράστια αλλαγή, η οποία προωθήθηκε από το παγκόσμιο κεφάλαιο και αποφασίστηκε από τις πολιτικές ηγεσίες του Δυτικού κόσμου, χωρίς ουδεμία ουσιαστική συναίνεση των πολιτών των διαφόρων κρατών της Ευρώπης η της Αμερικής, αντέστρεψε από μία στιγμή στην άλλη, τους όρους του παγκοσμίου εμπορίου, και μερικά από τα αποτελέσματα αυτής της ανατροπής, τα βλέπουμε στην τωρινή τέλεια καταιγίδα δημοσιονομικών και χρηματοπιστωτικών προβλημάτων στις ίδιες τις χώρες του Δυτικού κόσμου, που επί αιώνες είχαν το πάνω χέρι, στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά.

Ο λόγος είναι ότι εδώ και μία γενιά, το κεφάλαιο του Δυτικού Κόσμου, μεταφέρεται σιγά αλλά σταθερά από την Δύση στις αναπτυσσόμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Και ενώ έως τώρα αυτό που μετανάστευε ήταν κυρίως το επιχειρηματικό κεφάλαιο σε αναζήτηση φτηνού κόστους εργασίας, στην Κίνα, Ινδία, κ.ά., τώρα άρχισε και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο να μεταναστεύει σε αναζήτηση καλύτερων προϋποθέσεων οικονομικής ανάπτυξης. Και έτσι έχουμε τις χώρες της Δύσης (και η Γερμανία αποτελεί την εξαίρεση που πιστοποιεί τον κανόνα), να αγωνίζονται απεγνωσμένα να διατηρήσουν τα υψηλά βιοτικά τους επίπεδα, και να προωθήσουν ταυτόχρονα ανάπτυξη στις οικονομίες τους, και βλέποντας ότι χάνουν το παιχνίδι, και στον ένα και στον άλλο τομέα, να βρίσκονται σε κοινωνικό και πολιτικό αναβρασμό. Και ενώ το πρόβλημα φαίνεται, αυτήν την στιγμή, πιο ξεκάθαρα στις ανήμπορες πολιτικές ηγεσίες να στρογγυλέψουν τον κύβο, τα κοινωνικά αδιέξοδα πολλαπλασιάζονται επίσης, σιγά σιγά, και από χώρα σε χώρα.

Αυτό που είναι επίσης σημαντικό να παρατηρήσει κανείς, είναι ότι ο κοινός παρανομαστής σε αυτήν την τεράστια ιστορική ανατροπή, είναι ο καθοριστικός ρόλος της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας, η οποία, έχοντας αλλάξει κουστούμι, είναι πλέον παγκόσμια σε εμβέλεια αλλά και σε χαρακτήρα, ενώ, ιστορικά, τους τελευταίους αιώνες, το κεφάλαιο είχε περισσότερο εθνικό χαρακτήρα, και ένεκα τούτου, και περισσότερη αφοσίωση στα ιδιαίτερα συμφέροντα του έθνους-κράτους στο οποίο ανήκε. Και βλέπουμε ότι το κεφάλαιο πριν την παγκοσμιοποίηση, ήταν συνέταιρος και συνένοχος ενός αποικιοκρατικού κράτους στην εκστρατεία οικονομικής εκμετάλλευσης άλλων κοινωνιών, ενώ το πολυεθνικό κεφάλαιο, μετά την παγκοσμιοποίηση, με την μοναδική, ίσως εξαίρεση, του κινεζικού , δεν δείχνει πλέον ιδιαίτερη εθνική αφοσίωση, και έτσι προωθεί όποια οικονομία προσφέρει περισσότερο κέρδος. Η τυφλή, θα έλεγε κανείς, αμερόληπτη αφοσίωση του κεφαλαίου στο κέρδος, όπου αυτό μπορεί να βρεθεί, έχει σαν αποτέλεσμα ότι τεράστιοι πληθυσμοί, που παλαιά ήταν φτωχοί η και χειρότερα, τώρα αναρριχώνται στην εργατική και στην αστική τάξη.

Και η ιστορική τραμπάλα διαγράφεται ξεκάθαρα στην τωρινή χρηματοπιστωτική και δημοσιονομική πανούκλα που εξαπλώνεται στον Δυτικό Κόσμο. Οι ενδεχόμενες χρεοκοπίες εστιάζονται σε δυτικές χώρες, σχεδόν, αποκλειστικά, και οι θαυμάσιες ευκαιρίες για επενδυτικό κέρδος βρίσκονται όλες σχεδόν στις αναπτυσσόμενες οικονομίες. Ενώ στις οικονομίες της δύσης, το μόνο κέρδος στο οποίο ελπίζει το κεφάλαιο είναι καθαρά κερδοσκοπικό, του στυλ CDS, και όχι επενδυτικό.

Το κεφαλαίο, και όταν ήταν εθνικό, και τώρα που είναι παγκόσμιο, βγήκε και βγαίνει κερδισμένο, έτσι και αλλιώς, και η απόσταση του από τους διάφορους πληθυσμούς μέσα στις κοινωνίες όπου δρα, εξακολουθεί, πάντα, να είναι αστρονομική. Αντιθέτως, οι χώρες του Δυτικού κόσμου σιγά αλλά σταθερά πτωχεύουν, ενώ οι υπόλοιπες χώρες, με εξαίρεση την Αφρική, γίνονται λιγότερο φτωχές. Για μας τους Έλληνες, με τη λατρεία και τον θαυμασμό σε κάθε τι αρχαιοελληνικό, είναι σίγουρα εύκολο να αντιληφθούμε αυτή την ιστορική αλλαγή, και να παραδεχθούμε πως τα πάνω έρχονται κάτω, αφού η αθηναϊκή πολιτεία, δεν ήταν τίποτα άλλο από μία επιτυχημένη αποικιοκρατική χώρα κατά τον «χρυσούν αιώνα του Περικλέους».

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr