Μέσα στους τελευταίους 16 μήνες και άλλα καναρίνια αρρώστησαν, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Ιταλία, οικονομίες που δεν είχαν τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα της Ελλάδας, αλλά που είχαν ευπάθειες και αδυναμίες οι οποίες τις καθιστούσαν ευάλωτες στις αναθυμιάσεις του ορυχείου Ευρωζώνη. Όπως ξέρουμε όσοι αυτή την εβδομάδα παρακολουθούμε με τεράστια αγωνία τις εξελίξεις στις συνεδριάσεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, παλεύουν εδώ και καιρό, απεγνωσμένα να σώσουν όλα αυτά τα καναρίνια, και να προφυλάξουν το ορυχείο. Αλλά, πρωτίστως η Γερμανική ηγεσία, και ακολούθως η υπόλοιπη ευρωπαϊκή ηγεσία, αρνούνται να παραδεχθούν, ότι το όλο πρόβλημα βασικά ξεκίνησε και οφείλεται στις χρόνιες και θεσμικές αναθυμιάσεις του ορυχείου. Αντιθέτως, αποδίδουν όλα τα προβλήματα των διαφόρων καναρινιών στις εσωτερικές ευπάθειές των κακόμοιρων πουλιών, και όχι στην ιστορική και συνεχιζόμενη δηλητηρίαση που προκαλούν οι διαχρονικές αναθυμιάσεις του ορυχείου. Έτσι, η ιστορικά εγκληματική και τραγική παράφραση του προβλήματος της Ευρωζώνης, που έχει υιοθετήσει η Μέρκελ και έχει προσυπογράψει η ευρωπαϊκή ηγεσία από την αρχή της κρίσης, είναι ότι το πρόβλημα του Ευρώ περιορίζεται στα καναρίνια και δεν έχει καμία σχέση με το ορυχείο. Και ότι το όλο πρόβλημα θα λυθεί εάν γιατρευτούν, βλέπε δημοσιονομική λιτότητα, τα καναρίνια. Η Γερμανία, βασικά, έχει επιβάλει αυτήν την άκρως λανθασμένη περιγραφή του προβλήματος, για τον κύριο λόγο ότι το ορυχείο Ευρωζώνη έχει αποβεί σε πραγματικό χρυσωρυχείο για την Γερμανία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο χώρα της Ευρωζώνης, και δεν θέλει να το αλλοιώσει, δηλαδή να το διορθώσει εξαλείφοντας τις δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις.

Αυτές τις βασικές αναθυμιάσεις περιέγραψε ακόμα μία φορά, ο επικεφαλής οικονομολόγος των Financial Times, o Martin Wolf, στο τελευταίο του άρθρο στην εφημερίδα. http://www.ft.com/intl/cms/s/0/d09c8910-f972-11e0-bf8f-00144feab49a.html#axzz1bavCxwPv    (There is no sunlit future for the Euro). Το βασικό πρόβλημα της Ευρωζώνης, σύμφωνα με αυτόν, αλλά και πολλούς άλλους οικονομολόγους, είναι η τεράστια, διαχρονική ανισότητα των ισοζυγίων πληρωμών μεταξύ της Γερμανίας, από την μία πλευρά, που είναι σταθερά και σημαντικά θετικά, και των ισοζυγίων πληρωμών των περισσοτέρων άλλων οικονομιών του Ευρώ, από την άλλη πλευρά, που είναι σταθερά και σημαντικά ελλειμματικά. Από το ξεκίνημα του Ευρώ, η γερμανική βιομηχανία εξαγωγών κυριάρχησε στον χώρο της Ευρωζώνης, λόγω ακριβώς της νομισματικής ισοτιμίας που επέφερε το ευρώ, και σπρώχνοντας τα υπόλοιπα κράτη, μέσω των καταναλωτικών των αναγκών σε ετήσια ελλειμματικά ισοζύγια πληρωμών. Έτσι, οι προαναφερθείσες δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις του ορυχείου Ευρωζώνη, βασικά είναι η διαχρονική μεταφορά καταναλωτικών αγαθών από την Γερμανία στις άλλες χώρες του Ευρώ, και η παράλληλη και συμπληρωματική μεταφορά χρήματος από τις χώρες κατανάλωσης στην Γερμανία. Σαν αποτέλεσμα, έχουμε, μετά από 12 χρόνια Ευρώ, μία ζάπλουτη Γερμανία, και μία καταχρεωμένη περιφέρεια του Ευρώ, και όχι μόνο.

Αυτή η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ, ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, επεσήμανε αυτό το κεντρικό πρόβλημα, ήδη την Άνοιξη του 2010, ζητώντας από την Γερμανία να προωθήσει την εσωτερική κατανάλωση , αυξάνοντας τους μισθούς των Γερμανών και μειώνοντας τους φόρους τους. Η Μέρκελ, τάχιστα απήντησε αρνητικά, και σαν λύση, πρόβαλε την αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή, την μείωση των μισθών, και φυσικά του βιοτικού επιπέδου, των κατοίκων στις χώρες της περιφέρειας για να ανυψωθεί η εξαγωγική ανταγωνιστικότητα των άλλων κρατών. Επιγραμματικά, η Μέρκελ, από τότε, διακήρυξε, ότι η Γερμανία έπρεπε να είναι το μοντέλο προς μίμηση για όλη την Ευρώπη, ότι δηλαδή, η Γερμανία είναι τέλεια όπως είναι.

Σαν δείγμα του οικονομικού κέρδους που έχει αποκομίσει η Γερμανία από την συμμετοχή της στο Ευρώ, μπορεί να παραθέσει κανείς, ότι το ΑΕΠ της Γερμανίας αυξήθηκε από τα 1,9 τρις Ευρώ, το 1999, σχεδόν στα 3 τρις το 2010. Η Γερμανία, που έχει το 1% των κατοίκων της υφηλίου, πραγματοποιεί τα 9% των εξαγωγών παγκοσμίως, και ισοβαθμεί στην πρώτη θέση όγκου εξαγωγών με την Κίνα, που έχει τον δεκαπενταπλάσιο πληθυσμό. Σχεδόν οι μισές γερμανικές εξαγωγές πάνε στα 17 κράτη του Ευρώ. Η μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της Γερμανίας, το Handelsblatt, σε προχθεσινό άρθρο, αναφέρει ότι το κέρδος της γερμανικής οικονομίας από την συμμετοχή της στο ευρώ, υπολογίζεται, διαχρονικά, στα 165 δις ευρώ ετησίως, και ότι, συνολικά, περίπου το ένα τρίτο της ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας στην ιστορία του ευρώ, οφείλεται αποκλειστικά στα οφέλη από την ύπαρξη του Ευρώ.

Όσο γιγαντιαίο είναι το οικονομικό όφελος της Γερμανίας από την Ευρωζώνη, τόσο λιλιπούτειο είναι το ανάστημα της γερμανικής πολιτικής προς την περιφέρεια και προς την ευρωπαϊκή κρίση, κάτι που δεν παύουν να καυτηριάζουν ακόμα και οι προκάτοχοι της Μέρκελ, όπως ο Χέλμουτ Σμίτ, στο αποχαιρετιστήριο πάρτι του Τρισέ την περασμένη εβδομάδα. Χλευαστικά, ο Σμίτ είπε ότι η λεγόμενη κρίση χρέους της Ευρώπης είναι σαχλαμάρες, και ότι η μόνη κρίση που έχει η Ευρώπη είναι πολιτική. Παραδείγματος χάριν, σε σύγκριση των πολλών εκατοντάδων δις ευρώ που έχει αποκομίσει η Γερμανία από το Ευρώ, το γερμανικό κοινοβούλιο έχει θέσει ανώτατο όριο τα 200 δίς ευρώ, που επιτρέπει στην Μέρκελ να προσφέρει σε μορφή γερμανικών εγγυήσεων, συνολικά, για την λύση της ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης. Έτσι, η λιλιπούτεια γερμανική πολιτική, κινδυνεύει να σκοτώσει την κότα με τα χρυσά αυγά, γιατί τσιγκουνεύεται τα πίτουρα που θα κρατήσουν την κότα ζωντανή.

Δύο είναι οι βασικές εθνικές υπερβάσεις που χρειάζονται οι Γερμανοί και η Γερμανική ηγεσία, πολιτική και οικονομική, για να σώσουν πραγματικά το ευρώ, και να συνεχίσουν να αποκομίζουν τα χρυσά αυγά της Ευρωκότας. Πρώτον, οφείλει η γερμανική ηγεσία να παραδεχθεί και να διαλαλήσει τα απίθανα κέρδη που έχει αποκομίσει από και εις βάρος των άλλων οικονομιών του Ευρώ, να διαλαλήσει αυτήν την τεράστια ιστορική αλήθεια στους γερμανούς ψηφοφόρους, και να τους πείσει για το αληθές της ιστορίας. Έτσι, οι γερμανοί ψηφοφόροι θα μπορέσουν να αποδεχθούν την μεταφορά χρημάτων από την Γερμανία στις χώρες που έχουν ανάγκη, και να υποστηρίξουν τις γερμανικές κυβερνήσεις που θα υλοποιήσουν αυτήν την πολιτική.

Δεύτερο, και εξίσου σημαντικό, είναι η ανάγκη να υπερβούν οι Γερμανοί, σαν έθνος, το τεράστιο ιστορικό τραύμα της προχιτλερικής οικονομικής τραγωδίας που έζησαν σαν λαός, με τον απίστευτο πληθωριστικό εφιάλτη του μεσοπολέμου τους, ο οποίος οδήγησε στον Ναζισμό. Αυτό το ιστορικό τραύμα, δίδαξε στους Γερμανούς, ότι δεν μπορούν να επαφίενται στην συνεργασία με την λοιπή ευρωπαϊκή ηγεσία, και ότι πρέπει να είναι αυτοτελείς και ανεξάρτητοι. Το τραύμα επίσης εξηγεί και τις ιστορικές γερμανικές αμφιβολίες να αποχωριστούν το Μάρκο, και την επιμονή τους να διαφυλάξουν το Ευρώ σαν αντίγραφο του ιστορικού τους νομίσματος, απαγορεύοντας, έτσι, τραγικά, την χρησιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην λύση της κρίσης. Η ΕΚΤ, εάν η Γερμανία, και το Ανώτατο της Δικαστήριο, το επιτρέψουν, μπορεί να προσφέρει απεριόριστη χρηματική και νομισματική υποστήριξη στα δάνεια όλων των κρατών του Ευρώ, με η και χωρίς ευρωομόλογα, και να μειώσει, σιγά σιγά, το συνολικό ευρωπαϊκό χρέος, δια μέσου ενός ελεγχόμενου πληθωρισμού, και μίας σταδιακής υποτίμησης του ευρώ. Ένα φτηνότερο Ευρώ, φυσικά, θα παίξει επίσης σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας όλων των κρατών του Ευρώ, και ιδιαίτερα στην περιφέρεια.