Στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, το σημαντικότερο γεγονός, πιθανόν, να είναι η ολονύκτια επίθεση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, με αρχηγό την Μέρκελ, εναντίον των διεθνών τραπεζών, για την συγκατάθεση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος σε ένα ¨εθελοντικό¨ κούρεμα στο 50% της ονομαστικής αξίας των ελληνικών ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους. Η επίθεση ήταν άγρια, σε μαφιόζικο στιλ, με την ευρωπαϊκή ηγεσία να προσφέρει στις τράπεζες μία επιλογή, την οποίαν δεν μπορούσαν να αρνηθούν, καθότι η μόνη άλλη λύση που παρέθετε η Ευρώπη ήταν η αναγκαστική χρεοκοπία του ελληνικού χρέους.

Κατά την γνώμη μου, και δεν θέλω να υποστηρίξω, ότι, καλώς η κακώς, την προσφέρω ταπεινά, αυτό το γεγονός, ίσως να αποκτήσει κοσμοϊστορική αξία και εμβέλεια, εις το μέλλον του καπιταλιστικού συστήματος, όταν η αγωνία και η αβεβαιότητα για την ευρωπαϊκή κρίση, με τον καιρό, υποχωρήσει. Είναι, πιστεύω, η πρώτη φορά, που η κρατική εξουσία επιβάλλει ένα βασικό (και καινούργιο) όρο του καπιταλιστικού παιχνιδιού, στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέσα στο πλαίσιο των δημοκρατικών θεσμών των χωρών του Δυτικού Κόσμου. Η μαφιόζικα και δυναμική επιχείρηση της Μέρκελ, υποστηριζόμενη από το Γερμανικό κοινοβούλιο, την γερμανική ηγεσία, και την λοιπή ηγεσία της Ευρωζώνης, αλλάζει ριζικά, και δια παντός, την ταυτότητα των χρηματοπιστωτικών συνδιαλλαγών, και εξαλείφει, μια για πάντα, το ¨αλάθητο¨ της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς. Αναγκαστικές χρεοκοπίες έχουν υπάρξει και θα υπάρξουν στο μέλλον πολλές. Αλλά αυτές οι χρεοκοπίες υπόκεινται στον βασικό νόμο, ¨ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος¨. Η μαφιόζικα επιβεβλημένη εθελοντική χρεοκοπία, που κατάφερε η Μέρκελ, χθες το βράδυ, υπόκειται στην εντολή, ¨πρέπει να μοιραστείς το χρέος, διότι είσαι συνένοχος στην αποτυχία αυτού του καπιταλιστικού συμβολαίου¨.

Το ότι η Μέρκελ και η γερμανική κυβέρνηση επέλεξαν αυτήν την πολιτική εναντίον των ιδιωτικών τραπεζών, γιατί αγωνίζονται να διατηρήσουν την ψήφο του γερμανικού λαού στις επόμενες εκλογές το 2013, και γιατί προσπαθούν να εξουδετερώσουν τον χρηματοπιστωτικό κίνδυνο που αποτελεί η ελληνική οικονομία για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, δεν μειώνει την ιστορική αξία της γερμανικής πολιτικής επιλογής. Δεν θέλω να υπερβάλω, παρόλο που μου αρέσει η καλώς τοποθετημένη υπερβολή, ότι η εξάλειψη του αλάθητου του χρηματοπιστωτικού επενδυτή από μία γερμανική πολιτική εξουσία, μου θυμίζει, ολίγον, την εξάλειψη του αλάθητου του καθολικού Πάπα από μία άλλη γερμανική, θεολογική εξουσία, του Λούθηρου, μερικούς αιώνες πριν.

Με αυτόν τον τρόπο, η χρεοκοπία μία χρηματοπιστωτικής συνδιαλλαγής, πλησιάζει και σχεδόν εξισώνεται με μία χρεοκοπία, οιασδήποτε άλλης μεγάλης η μικρής επιχειρηματικής συνδιαλλαγής στο καπιταλιστικό σύστημα, όπου το ρίσκο του κέρδους η του χασίματος αρχίζει και τελειώνει με τον επενδυτή.

Σαν αποτέλεσμα, είναι πολύ πιθανόν, αν όχι σίγουρο, ότι οι χρηματοπιστωτικές επενδύσεις θα γίνουν πιο επιφυλακτικές και ένεκα τούτου, πιο συνετές, καθότι και ο δανειστής θα γίνει πιο προσεκτικός στον δανεισμό, και ο υποψήφιος δανειολήπτης θα πρέπει να παρουσιάζει πειστικότερες αιτίες και αποδείξεις για το φερέγγυο της προτεινόμενης δανειοδότησης. Δηλαδή, οι χρηματοπιστωτικές συνδιαλλαγές, συνολικά, και σε παγκόσμιο επίπεδο, θα λιγοστέψουν, και μαζί θα λιγοστέψει και η χρηματοπιστωτική ρευστότητα. Η παγκόσμια οικονομία θα συνεχίσει να δουλεύει με λιγότερη βενζίνη, θα μπορεί να πει κανείς, και η παγκόσμια ανάπτυξη θα επιβραδυνθεί. Αλλά, σαν πλεονέκτημα, η παγκόσμια οικονομία μάλλον θα σταθεροποιηθεί, με λιγότερες ιδιωτικές η δημόσιες φούσκες, σαν αυτές των αμερικανικών και ισπανικών στεγαστικών δανείων, και σαν την δημόσια φούσκα του ελληνικού δημόσιου χρέους.