Να μην ξεχνάμε ότι η παγκόσμια οικονομία στηρίζεται σε πραγματικά αποθέματα κεφαλαίου, γύρω στα 5% ΜΟΝΟ, του συνολικού παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τζίρου. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός στηρίζει τον όγκο των 95% των συνολικών χρηματοπιστωτικών συναλλαγών του, πάνω στα 5% των πραγματικών του αποθεμάτων. Η παγκόσμια οικονομία, στηρίζεται βασικά, σε ένα ΠΙΣΤΕΥΩ, όχι σε έναν Πατέρα Παντοκράτορα, αλλά σε ένα πιστεύω, ότι αυτός που μου χρωστάει κάτι ¨βερεσέδια¨, θα μου τα επιστρέψει όπως μου το υποσχέθηκε. Με την μόνη διαφορά, ότι δεν μιλάμε για βερεσέδια μεταξύ δύο συγχωριανών, που ζούνε μερικά μέτρα μακριά, ο ένας από τον άλλο, αλλά για τεράστια χρέη μεταξύ οργανισμών, κρατών η επιχειρήσεων, διεσπαρμένα στις τέσσερεις άκρες του πλανήτη.

Αυτή η σημαντικότατη συγκυρία της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, εξηγεί πως η ενδεχόμενη κατάρρευση μιας μικρής οικονομίας, σαν της Ελλάδας, δύναται να ξεκινήσει έναν οικονομικό Αρμαγεδώνα. Είναι, ίσως το τελευταίο σημαντικό χαρτί, που μπορεί να παίξει το έθνος, εάν θέλει να βρει έναν άλλο δρόμο για να παραμείνει στο ευρώ. Αυτός ο δρόμος συνεπάγεται μία τριγωνική συμφωνία, συμμαχία, μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, και της Τρόικας. Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, πρέπει και οι τρεις άξονες του τριγώνου, να βάλουν αρκετό νερό στο κρασί τους. Το ΠΑΣΟΚ, νομίζω ότι έχει φτάσει σε απόγνωση, και ένα παρόμοιο επιχείρημα είναι αποδεκτό, ιδίως ανάμεσα σε πολλά μέλη του κόμματος, αλλά και της κυβέρνησης. Η Τρόικα, επίσης, πιστεύω, ότι έχει τρομάξει αρκετά, με την ελληνική κατάντια, που έχει πια παραγνωρίσει, και, εάν το ελληνικό πολιτικό σύστημα της προσέφερε μία συμμαχία των δύο μεγάλων κομμάτων, θα δεχόταν σημαντικές αλλαγές στην μνημονιακή πολιτική, πλησιάζοντας αρκετά, τις προτάσεις του Σαμαρά. Ο ίδιος ο αρχηγός της Τρόικας, ο κ. Μορς, επανέλαβε στην πρόσφατη συνέντευξη του στην Καθημερινή, το βασικό κανόνα με τον οποίον δουλεύει η Τρόικα, ότι δηλαδή η Τρόικα θέτει τους στόχους, και αφήνει την κυβέρνηση να διαλέξει τον δρόμο που θα ακολουθήσει για να φτάσει τους συμφωνημένους στόχους.

Το μεγαλύτερο ερωτηματικό παραμένει, κατά την γνώμη μου, ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος ελπίζω να μην έχει μεθύσει εντελώς από το ενδεχόμενο να γίνει αρχηγός αυτοδύναμης κυβέρνησης στο προσεχές μέλλον. Ακόμα και σε μία παρόμοια εκδοχή, είναι αδύνατον για μία μονοκομματική κυβέρνηση να επιβάλει οποιανδήποτε μνημονιακή πολιτική στον έθνος μας, αυτήν την τραγική στιγμή. Ακόμα και οι επανειλημμένες δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ελληνικό λαό να ζητά με σημαντική πλειοψηφία, κυβερνήσεις συναίνεσης.

Το πρώτο βήμα πρέπει να ξεκινήσει από τον Γεώργιο Παπανδρέου, που πρέπει να παραδεχθεί στον εαυτό του, και στο λαό, ότι απέτυχε στη μνημονιακή του πολιτική, και ο οποίος ήταν και ο τελευταίος που αποποιήθηκε την συνεργασία των δύο κομμάτων το περασμένο καλοκαίρι. Το δεύτερο βήμα πρέπει να είναι του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν μπορεί να απαιτήσει μία παράδοση άνευ όρων του ΠΑΣΟΚ η του αρχηγού τους. Εάν και όταν τα δύο κόμματα βρουν μία κοινή θέση, τότε η Τρόικα θα είναι, πιστεύω, ένας προθυμότατος συνομιλητής.