Η πρώτη φάση, ο εκβιασμός, γεννιέται από την αμείλικτη κουλτούρα της παγκόσμιας κεφαλαιαγοράς, η οποία έχει επιβάλει παγκοσμίως ένα θεσμικό πλαίσιο που κλειδώνει, σαν ένας τεράστιος ζουρλομανδύας, τις επιλογές των διαφόρων κρατών, και όχι μόνο, σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο. Κάθε χρηματοπιστωτικό συμβόλαιο έχει μία αυστηρότατη ημερομηνία λήξεως. Εάν ο χρεώστης δεν μπορέσει να τηρήσει τις απαιτήσεις του τοκοχρεολυσίου, τότε σκάει, άμεσα και αμετάκλητα, η βόμβα του χρηματοπιστωτικού γεγονότος, και εν συνεχεία, ο ένοχος χρεώστης τιμωρείται με μία άμεση επιδείνωση του χρηματοπιστωτικού του δυναμικού, η και με γενικό αποκλεισμό από την κεφαλαιαγορά. Αυτός ο απλός ζουρλομανδύας ισχύει και επιβάλλεται σε όλους, μικρούς και μεγάλους, ιδιωτικούς και δημόσιους οργανισμούς, για κράτη, αλλά και για τεράστιες συνομοσπονδίες, όπως είναι η Ευρωζώνη.
Μέσα σε αυτό τον αμείλικτο ζουρλομανδύα, έχει σχεδιάσει και η Γερμανία τις επιλογές της για την λύση της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης. Έτσι, τα δύο μνημόνια υπάκουαν στην βασική νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, στους κανόνες αυτού του χρηματοπιστωτικού ζουρλομανδύα. Εν αρχή είναι η πλήρης υπακοή στις ανάγκες της αγοράς, και της αποφυγής, οποτεδήποτε, οιουδήποτε χρηματοπιστωτικού γεγονότος, από οποιονδήποτε.  Στην προσπάθειά τους να μεταφέρουν στο ελληνικό έθνος την αναγκαιότητα και αμεσότητα αυτών των χρηματοπιστωτικών συνθηκών, επιστράτευσαν με επιτυχία, ξανά και ξανά, οι Ευρωπαίοι την ελληνική ηγεσία, με πρόθυμο συνεργάτη την κυβέρνηση Παπανδρέου. Η συνεργασία αυτή υλοποιήθηκε, επανειλημμένα με τον εξής παρόμοιο τρόπο.
Η Τρόικα φτάνει στην Ελλάδα πάντα στο παραπέντε, την στιγμή που η χώρα έχει αδειανά ταμεία, και που η ελληνική κυβέρνηση έχει φροντίσει να μην έχει συμμορφωθεί με τις μνημονιακές υποσχέσεις που είχε δώσει στην Τρόικα το προηγούμενο τρίμηνο. Ο εκβιασμός, στο εσωτερικό χώρο της Ελλάδας, μεταμορφώνεται από το διεθνές πρόβλημα του χρηματοπιστωτικού γεγονότος, στο ελληνικό κοινωνικό πρόβλημα της στάσης πληρωμών για μισθούς του δημοσίου και συντάξεις. Και έτσι ολοκληρώνεται η εσωτερίκευση της αναγκαιότητας να συμμορφωθεί η χώρα με τις προσταγές.
Στην δεύτερη φάση έρχεται η πλουσιοπάροχη και πολυποίκιλη αυταπάτη στην οποία κολυμπάει, θα μπορούσε να πει κανείς, η ελληνική πολιτική ηγεσία, και κατά μεγάλο μέρος, ο ελληνικός λαός. Αυτή η αυταπάτη, οφείλεται στις τεράστιες πολιτισμικές διαφορές που ισχύουν, είτε το θέλουμε είτε όχι, μεταξύ της Ελλάδας, και της βορειοδυτικής Ευρώπης, δηλαδή της Ευρώπης του πυρήνα του ευρώ, δηλαδή των χωρών που κρατούν την δύναμη της ηγεσίας της Ευρωζώνης στα χέρια τους.
Το κύριο στοιχείο αυτής της κρίσιμης διαφοράς, είναι ο τρόπος της ανθρώπινης συνδιαλλαγής. Για τους γερμανούς, (διότι για αυτούς κυρίως μιλάμε), η ανθρώπινη συνδιαλλαγή  βασίζεται σε αυστηρά θεσμικά πλαίσια, τα οποία είναι απόλυτα, απαραβίαστα, και απαράβατα.  Αντίθετα, για τους Έλληνες, η ανθρώπινη συνδιαλλαγή είναι ρευστή, πνέει με τον άνεμο, υπόκειται στην υποκειμενικότητα των ανθρώπων που διαπραγματεύονται, στην συγκυρία της στιγμής, είναι πλήρης ευελιξίας, και πρόθυμα σπάει κάθε κανόνα, εάν η περίσταση το επιτρέψει η το επιβάλει. Και η μεγάλη, η τεράστια, η τραγική αυταπάτη της Ελλάδας, και ειδικότερα της Ελληνικής ηγεσίας, είναι να αυταπατάται, ότι μπορεί να διαπραγματεύεται με τους δυτικοευρωπαίους με τα ελληνικά μέτρα και σταθμά αντί με τα δυτικοευρωπαϊκά.
Σε αυτή την κρίσιμη πολιτισμική διαφορά, έρχεται να προστεθεί και η πανάρχαια προσωπικότητα του Καραγκιόζη, η οποία εξακολουθεί να πρωτοστατεί στο DNA του μέσου έλληνα, αλλά και του ελληνικού έθνους, σαν σύνολο. Αυτό το μέρος του DNA μας, μας προδιαθέτει να αντιμετωπίζουμε κάθε εμπόδιο που βρίσκουμε στην συναλλαγή μας με άλλους, σαν ευκαιρία για ζαβολιά. Αυτή η προδιάθεση είναι ιδιαίτερα δυνατή, όταν διαπραγματευόμαστε με εξωτερικές δυνάμεις οι οποίες κατέχουν μία θέση ισχύος, διότι τότε αυτή η εξωτερική δύναμη, αντανακλά την ιστορική θέση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στην ιστορική μας μνήμη. Έτσι μπορεί κανείς να εννοήσει και να εξηγήσει την στάση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, επί δύο ολόκληρα χρόνια, όταν η ελληνική ηγεσία κορόιδευε την Τρόικα συνεχώς, μη υλοποιώντας τα υποσχόμενα, αλλά και οι υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου κορόιδευαν τον πρωθυπουργό, την ίδια στιγμή που και σύσσωμη η ελληνική γραφειοκρατία του ελληνικού δημοσίου, κορόιδευε την ελληνική κυβέρνηση.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να φανερωθεί αυτή η διαδικασία εκβιασμού, αυταπάτης και αδιεξόδου, σε όλο της το τραγικό μεγαλείο. Το περασμένο φθινόπωρο, ο Σαμαράς της Νέας Δημοκρατίας, έκανε το μεγάλο λάθος, για τον ίδιο, για το κόμμα του, αλλά και για το έθνος, να υποκύψει στην τελευταία και πιο έντονη προσπάθεια εκβιασμού του ελληνικού έθνους, από την Ευρώπη, με την συνεργασία της διαλυόμενης κυβέρνησης  Παπανδρέου. Ο εκβιασμός διατυπώθηκε ότι εάν δεν συμφωνούσαμε άμεσα στο δεύτερο μνημόνιο και στο PSI, η Ευρώπη θα απέσυρε την βοήθεια, και η Ελλάδα δεν θα είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τον επόμενο μήνα. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, η χώρα είχε λεφτά να πληρώσει μισθούς και συντάξεις για τρείς μήνες, τουλάχιστον, παραπάνω από ότι έλεγε η κυβέρνηση.
Ο εκβιασμός ζητούσε επιτακτικά να μην γίνουν βουλευτικές εκλογές, έτσι ώστε να μη έχει την ευκαιρία ο ελληνικός λαός να εκφράσει την άποψή του για αυτή την σημαντικότατη διαχρονική δέσμευση του έθνους. Ο Σαμαράς, σαν γνήσιος Έλληνας, νόμισε ότι η υπογραφή του ήταν κάτι το εφήμερο, και ότι όταν θα ανέβαινε στην εξουσία, θα μπορούσε να διαπραγματευτεί ότι ήθελε. Αλλά οι ξένοι το έβλεπαν και το βλέπουν αλλιώς. Και με το δίκιο τους, δηλαδή, όταν το δει κανείς από την δική τους την σκοπιά. Όλα τα άλλα κράτη, αναγκάστηκαν να δεσμευθούν, με αρκετό η και πολύ κόπο, σε συμφωνίες, οι οποίες, ονομαστικά τουλάχιστον, υποτίθεται ότι είναι σχεδιασμένες να βοηθήσουν την Ελλάδα.
Και έτσι φτάνουμε στην τρίτη φάση της παθολογικής διαδικασίας μεταξύ Ευρώπης και Ελλάδας, στο αδιέξοδο. Το αδιέξοδο αυτήν την στιγμή, ισχύει και για τις δυο πλευρές, αλλά κυρίως προβληματίζει τις θέσεις των ελλήνων πολιτικών, γιατί η πολιτική ηγεσία έχει δεσμεύσει τον ελληνικό λαό σε ένα σχέδιο που ο λαός αρνείται να νομιμοποιήσει. Και από την άλλη μεριά, οι Ευρωπαίοι έχουν χάσει όλη τους την υπομονή και εμπιστοσύνη στην συνεργασία τους με την χώρα μας, την ηγεσία της και τον λαό της. Όχι μόνο το θεωρούν αδιανόητο οι Ευρωπαίοι, το γεγονός ότι ζητάμε να ξαναρχίσουμε τις διαπραγματεύσεις από την αρχή, αλλά και έχουν πλέον αποφασίσει, ότι είμαστε ανίκανοι να συμφωνήσουμε σε οτιδήποτε, και ότι, ακόμα και εάν συμφωνούσανε σε μία αναδιαπραγμάτευση με την χώρα μας αυτή την φορά, μετά από πολύ λίγο καιρό, θα ερχόμασταν ξανά, να καταγγείλουμε πάλι οποιαδήποτε άλλη νέα συμφωνία.
Αυτό που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, σε πολιτισμικό επίπεδο, είναι μία βασική ασυμφωνία χαρακτήρων, η οποία έχει ξεσπάσει εξαιτίας της κρίσης. Αυτός ο λόγος είναι η πιο συνηθισμένη αιτία που χωρίζει ένα ζευγάρι. Κατά την γνώμη μου, δεν είναι αυτή η αιτία καλός λόγος να σπάσει ένας γάμος. Αλλά για να μη σπάσει η σχέση, πρέπει κάτι, η κάποιος να αλλάξει. Και αυτό δεν μπορεί να είναι η Ευρώπη. Άρα πρέπει να είναι η Ελλάδα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr