Το μεγάλο πρόβλημα που ξεσήκωσε τις αρνητικές αντιδράσεις πανευρωπαϊκά, είναι ότι αυτή η βρισιά ζωγραφίζει το υποθαλπόμενο μήνυμα που κρύβεται μέσα σε αυτόν τον, πράγματι, πολύ οδυνηρό χλευασμό. Αυτό το μήνυμα είναι ότι η Ευρώπη, είτε μέσα, είτε έξω από την Ευρωζώνη, βρίσκεται σε μία ασταμάτητη οικονομική και κοινωνική κατηφόρα, λόγω της παγκοσμιοποίησης της κεφαλαιοκρατικής και χρηματοπιστωτικής αγοράς. Και αυτόν τον κατήφορο, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση, ιδίως οι σοσιαλδημοκρατικές, δεν είναι ικανές να αναχαιτίσουν. Αντί αυτού, κάθε κυβέρνηση που κατέβηκε σε εκλογές από την αρχή της κρίσης έχει εκδιωχθεί από τους ψηφοφόρους.

Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός του κοινωνικού κράτους, με τις πλουσιοπάροχες κοινωνικές παροχές, δεν δύναται να περισωθεί, επί το μακρόν, μέσα στην σταδιακή πτώχευση των ευρωπαϊκών οικονομιών που επέρχεται από τον καιρό που η βιομηχανική παραγωγή άρχισε να μεταφέρεται στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, όπου εργάτες εξακολουθούν να παράγουν καταναλωτικά προϊόντα για μισθούς «ψίχουλα».  Με την τωρινή κρίση, η μακροοικονομική κατάσταση επιδεινώνεται σημαντικά, διότι τώρα και το παγκόσμιο επενδυτικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έχει πια αρχίσει να μεταφέρεται στις οικονομίες του Τρίτου Κόσμου, αναζητώντας μεγαλύτερα και ασφαλέστερα κέρδη.

Η οικονομία της Γερμανίας, αποτελεί την εξαίρεση, που πιστοποιεί τον παραπάνω κανόνα για την ευρωπαϊκή οικονομική παρακμή. Η εξαίρεση της Γερμανίας εξαρτάται από την σύντομη, (μία δεκαετία), συγκυρία της ίδρυσης του Ευρώ. Η συγκυρία της ίδρυσης, και της εφαρμογής, του κοινού νομίσματος, βρήκε μόνο την Γερμανία να έχει προετοιμαστεί με σωστό πρόγραμμα για το κοινό νόμισμα, από τις 17 χώρες, και έτσι μπόρεσε και πλημμύρισε την καταναλωτική αγορά των υπολοίπων κρατών του ευρώ, με τα προϊόντα της, για δέκα χρόνια.

Αυτή η ευκαιρία για την Γερμανία, ήταν ληξιπρόθεσμη, διότι κάθε χρόνο του κοινού νομίσματος, δύο καταστάσεις αποδυναμώνανε αυτήν την συγκυρία. Όπως τα ισοζύγια τρεχουσών πληρωμών καταδεικνύουν, στην δεκαετία του ευρώ, η τεράστια πλειοψηφία των ευρω-κρατών, χάνανε σημαντικούς πόρους πλούτου προς όφελος της Γερμανία, κάθε χρόνο. Έτσι, στο τέλος του 2011, πάνω από 600 δις ευρώ, είχανε μεταφερθεί στην οικονομία της Γερμανίας από τις άλλες 16 χώρες κατά την διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας. (βλέπε την ιστοσελίδα της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, και προηγούμενα άρθρα της στήλης).

Η διαχρονική αποδυνάμωση των κρατών του ευρώ, από την υπερκατανάλωση προς όφελος της γερμανικής εξαγωγικής οικονομίας, υποστηρίχτηκε, και επιδεινώθηκε σημαντικά, από την συμπληρωματική υπερχρέωση των ίδιων κρατών του ευρώ. Αυτή η υπερχρέωση των κρατών του ευρώ, πραγματοποιήθηκε και στον δημόσιο χώρο, (π.χ. Ελλάδα), αλλά και στον ιδιωτικό, (π.χ. Ιρλανδία, Ισπανία). Αυτή η υπερχρέωση διευκολύνθηκε στον ολέθριο κατήφορό της από την απίστευτη κερδοσκοπική και βλακώδη πλημμύρα φτηνού δανεισμού, την οποίαν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά (με πρωτοστατούσες τράπεζες τις γαλλικές και τις γερμανικές), προσέφερε σε όλα τα κράτη της Ευρωζώνης, επί μία δεκαετία, και έως την καταστροφή της Αμερικανικής χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης του 2008.

Η εξαίρεση της Γερμανίας από την γενικότερη πτώχευση των οικονομιών του ευρώ, εξακολουθεί, παραδόξως, αλλά για ξεκάθαρους λόγους, και κατά την διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης. Ο ένας λόγος είναι το αποδυναμωμένο ευρώ, που επέτρεψε στην Γερμανία να αντικαταστήσει τα χαμένα κέρδη από τις χαμηλότερες εξαγωγές στις χώρες του ευρώ, με σημαντικά υψηλότερες εξαγωγές της οικονομίας της στις χώρες εκτός Ευρώπης. Ο δεύτερος και εξίσου σημαντικός λόγος, είναι ότι η Ελληνοευρωπαϊκή κρίση έχει χαμηλώσει τα επιτόκια που πληρώνει η Γερμανία για την συντήρηση του δημοσίου χρέους της, (του υψηλότερου χρέους στην Ευρώπη, σε απόλυτη τιμή), σε μικρά κλάσματα των τιμών των επιτοκίων που πλήρωνε πριν από την κρίση, επιτρέποντας την να συντηρεί το χρέος της, βασικά άτοκα, η και με κέρδος έναντι των δανειστών της.

Αλλά αυτή η ευκαιρία κερδοσκοπίας για την Γερμανία είναι ληξιπρόθεσμη διότι ΔΕΝ βασίζεται σε μία ανθούσα οικονομία στα κράτη του ευρώ. Αντί αυτού, και οι οικονομίες αυτών των κρατών έχουν πάρει την κατηφόρα, αλλά και η χρηματοπιστωτική κατάσταση των κρατών αυτών, αλλά και των τραπεζών των, βρίσκονται σε παρόμοια κατηφόρα. Έτσι, η γερμανική κερδοσκοπία θα πάρει τέλος όταν τα άλλα κράτη πτωχεύσουν πέραν ενός κάποιου σημείου, με πρωταθλήτρια, κατά παρασάγγας, την πατρίδα μας.

Όταν αναφέρομαι στον όρο «κερδοσκοπία», μιλώντας για την ανθούσα οικονομία της Γερμανίας, πολλοί αναγνώστες της στήλης διαφωνούν, και με χαρακτηρίζουν άδικο. Επιμένω ότι ο όρος κερδοσκοπία ταιριάζει στην μακροοικονομική πολιτική της Γερμανίας, διότι, εκ των πραγμάτων, είτε εσκεμμένα, είτε κατά λάθος, στηρίζεται στην συμπληρωματική αποδυνάμωση των οικονομιών των άλλων κρατών του ευρώ. Η κερδοσκοπία της Γερμανίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί απλή κερδοφορία, εάν και όταν στηριζότανε σε παράλληλη άνθηση των άλλων οικονομιών. Αυτό δεν συμβαίνει. Και αυτή η στρατηγική άμεσης και ανελέητης στρατηγικής δημοσιονομικής λιτότητας που έχει επιβάλει η Γερμανία, κάθε άλλο παρά συντελεί στην ενίσχυση των υπολοίπων οικονομιών.

Είναι ξεκάθαρο στον γράφοντα, αλλά και σε πολλούς άλλους αναλυτές, ότι η Ευρώπη δεν μπορεί, επί του μακρού, να έχει και την πίτα της ολόκληρη και το σκύλο της χορτάτο. Η Ευρώπη δεν μπορεί να διατηρήσει το παραμυθένιο επίπεδο του κοινωνικού της κράτους, μέσα στην Παγκοσμιοποίηση του Κεφαλαίου, της Παραγωγικότητας, και της Χρηματοπιστωτικής Αγοράς. Η Γερμανία είναι, ίσως, η μόνη χώρα που το έχει καταλάβει αυτό πολύ καλά. Η διαταγή της για την ανελέητη πτώχευση της Ελληνικής κοινωνίας είναι, όπως πολλοί έχουν αναλύσει, το πρώτο μεγάλο πείραμα να μετατραπεί όλη η Ευρώπη σε ένα εργατικό χώρο με μισθολογικές παροχές πλησιέστερες αυτών της Ινδίας και της Κίνας.

Γυρνώντας στον χλευασμό του «Ολαντρέου», το πρόβλημα που ξεσκεπάζει είναι ότι μία σειρά από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με posterboyτην κυβέρνηση Παπανδρέου, προσπάθησαν να διαχειριστούν τις προεκλογικές τους ανάγκες, αλλά και τις κυβερνητικές τους επιλογές, υποσχόμενες όνειρα στους ευρωπαίους πολίτες τους, που δεν ταιριάζουν πλέον στην πραγματικότητα της Παγκοσμιοποιημένης Υφηλίου, παρά στις θερινές νύκτες του Σαίξπηρ, και των ελληνικών νησιών το καλοκαίρι. Ο κατά τα άλλα πολύ συμπαθής μου Αλέξης, πρέπει ο ίδιος να προσέξει μην καταλήξει και αυτός να μείνει στην ιστορία σαν ένας άλλος «Τσιπραντρέου».

Το τραίνο της πανευρωπαϊκής πτώχευσης, μέσω της ισοπέδωσης των μισθών, προχωράει ασταμάτητα στο τούνελ της Παγκοσμιοποίησης. Η μόνη, ίσως, αχτίδα φωτός, μπορεί να υπάρχει σε ένα πανευρωπαϊκό αγώνα για μεγαλύτερη ισοπέδωση του κεφαλαιοκρατικού κέρδους, και σε μία πιο δίκαια μοιρασιά των πόρων και των κερδών από την αγορά. Η Ευρώπη έχει, στο παρελθόν πετύχει πολλά σε αυτόν το τομέα, αλλά η ανάγκη για καινοτομικές επιλογές υπάρχει τώρα, όσο ποτέ.

Σαν παράδειγμα, στο επιχείρημα, στο πείραμα Ελλάδα, η κυβέρνηση Παπανδρέου, με την συνεργασία, και εγκληματική συμπαράσταση της Τρόικας, επέλεξε να διαφυλάξει τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, (παραμελώντας την τεράστια φοροδιαφυγή), και, αντί αυτού, να καταστρέψει την οικονομία, (και εννοώ την αρχαία οικο-νομία)  των πιο αδυνάμων στρωμάτων του ελληνικού λαού. Υπό αυτό το πρίσμα, παρακαλώ να διαφέρω ριζικά από το πρόσφατο ξέσπασμα του DanielKon-Bendit εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να φαίνεται ουτοπικό να θέλεις να διαφυλάξεις ένα ελάχιστο μηνιάτικο στο ύψος των 1,300 ευρώ για τους Έλληνες εργαζόμενους.

Αλλά χωρίς ένα πανελλήνιο δίχτυ κοινωνικής πρόνοιας και οικονομικής διασφάλισης, σε ένα επίπεδο που να επιτρέπει τον βιώσιμο βίο, δεν δύναται να συντηρηθεί και να επιβιώσει, όχι μόνο ο μέσος έλληνας, αλλά ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός και η πολιτική δημοκρατία στην Ελλάδα, η σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Η πανευρωπαϊκή προσπάθεια για μια πιο δίκαια διανομή του πλούτου της καπιταλιστικής Ευρώπης, ανάμεσα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, πρέπει να αρχίσει με την πιο δίκαια κατανομή του πλούτου ανάμεσα στα κράτη του ευρώ. Τα πλούτη της, η Γερμανία, τα οφείλει στην καταναλωτική κοινωνία της Ευρωζώνης, και η άτοκη συντήρηση του τεραστίου δημοσίου χρέους της οφείλεται εξολοκλήρου στα μη βιώσιμα επιτόκια που αναγκάζονται να πληρώνουν τα περισσότερα άλλα κράτη του ευρώ. Η ηθική ισοτιμία του καταναλωτή με τον παραγωγό, και του χρεώστη με τον πιστωτή, πρέπει να αναγνωριστεί από την κοινωνία, την πολιτική ηγεσία και την αγορά.

 Όπως η στήλη έχει περιγράψει στο παρελθόν, ο παραγωγός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον καταναλωτή, και ούτε ο πιστωτής χωρίς τον χρεώστη. Αυτή η άμεση, δαρβινική αλληλεξάρτηση πρέπει να είναι σεβαστή από τους οικονομικούς και πολιτικούς νόμους. Δυστυχώς, και είναι μία από τις βασικότερες πηγές ανισοτήτων και κοινωνικών αδικιών στον σημερινό καπιταλισμό, οι παραγωγοί, αλλά ακόμα χειρότερα οι πιστωτές, έχουν το πάνω χέρι στην διανομή του πλούτου και των οικονομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, εν συγκρίσει με τους καταναλωτές και τους χρεώστες. Αυτό πρέπει να αλλάξει!

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr