Και ο Ολάντ, και ο Τσίπρας, κέρδισαν πολλή δύναμη από τους ψηφοφόρους των δύο λαών, διότι τοποθετήθηκαν, προεκλογικά, με καθαρή και σθεναρή στάση εναντίον της τρέχουσας στρατηγικής στην αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης, όπως αυτή η στρατηγική είχε διαμορφωθεί και επιβληθεί από την κυβέρνηση Μέρκελ. Στις παράλληλες προεκλογικές τους θέσεις, και ο Ολάντ και ο Τσίπρας, εκμεταλλεύτηκαν την μεγάλη αποδοκιμασία των δύο λαών, εναντίον των εγχώριων πολιτικών ηγεσιών, στην Γαλλία και στην Ελλάδα, δηλαδή της κυβέρνησης Σαρκοζί και των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.

Σημαντική παράλληλη κατάσταση ήταν ότι και η πρώην γαλλική κυβέρνηση, αλλά και οι δύο προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, είχαν αυτοζωγραφιστεί, μέσω των πολιτικών τους, σαν υπάκουοι, σχεδόν υπηρεσιακοί ακόλουθοι των εντολών της κυρίας Μέρκελ. Δικαίως η αδίκως, αυτή η συνταύτιση των ηγετών Σαρκοζί, Παπανδρέου και Παπαδήμου με την στρατηγική αυστηρής λιτότητας έστρεψε τους λαούς της Γαλλίας και της Ελλάδας εναντίον των κυβερνήσεων αυτών.

Δεύτερη σημαντική παράλληλη σύμπτωση, η αποτέλεσμα, της Ευρωπαϊκής κρίσης, και της επιβεβλημένης πολιτικής από την Γερμανία, είναι ότι και ο Ολάντ βρέθηκε να ηγείται ένα κόμμα στα αριστερά του κόμματος του Σαρκοζί, και ο Τσίπρας να ηγείται ένα κόμμα στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ, και φυσικά της Νέας Δημοκρατίας. Έτσι και οι δύο αυτοί πολιτικοί ηγέτες, επωφελήθηκαν και συνεχίζουν να επωφελούνται από την ξεκάθαρη και σημαντική κλίση προς τα αριστερά που διέπει τα δύο αυτά κράτη, την Ελλάδα, σαν την μεγάλη αμαρτωλή, αλλά μικρή και μαρτυρική περιφερειακή οικονομία, και την Γαλλία, την μεγάλη αντίζηλο και αντίπαλο της Γερμανίας, και στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της, αλλά, ακόμα σημαντικότερα, στην ιστορική της θέση και στην πολιτισμική της  ταυτότητα.

Ακόμα και οι δύο προεκλογικοί αγώνες των δύο αυτών πολιτικών ζωγραφίζουν σημαντικές παραλληλότητες. Ο Ολάντ εστίασε τον αγώνα του εναντίον του Σαρκοζί, απειλώντας προεκλογικά να ανακαλέσει, και να πάρει πίσω την υπογραφή της Γαλλίας, από το πανευρωπαϊκό σύμφωνο αυστηρής λιτότητας, που είχε επιβάλει η Μέρκελ με τόσο κόπο και τόση πίεση. Εάν θυμάστε καλά, προεκλογικά στην Γαλλία, είχαμε για αρκετές εβδομάδες μία σκληρή αντιπαράθεση μεταξύ Ολάντ και Μέρκελ, γύρω από το εάν το σύμφωνο λιτότητας μπορούσε να ακυρωθεί η εάν μπορούσε να γίνει μία αναδιαπραγμάτευση. 

Όπως όλοι οι πολιτικοί, αλλά ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι, έκανε και ο Ολάντ την αναγκαστική του κωλοτούμπα, αφού πια είχε σιγουρευτεί για την προεδρική νίκη του, και δήλωσε ότι το θέμα ανάπτυξης θα ήταν συμπληρωματικό του συμφώνου λιτότητας, και όχι ανατρεπτικό.

Βλέπουμε λοιπόν, και στα ελληνικά δεδομένα, ο Τσίπρας, αθέλητα η εσκεμμένα, να αντιγράφει την προεκλογική στρατηγική του Ολάντ, με τρομερή ακρίβεια. Παρόμοια, σε κωμικό σημείο, ήταν και η αντίδραση της Ευρώπης στην προεκλογική άνοδο αυτών των δύο πολιτικών. Η Μέρκελ έκανε τα αδύνατα δυνατά να σνομπάρει τον Ολάντ, αρνούμενη να τον δεχτεί στο Βερολίνο, και υποστηρίζοντας ανοικτά τον Σαρκοζί, ώσπου ο τελευταίος την ικέτεψε να μην το επισκεφτεί στο Παρίσι. Παρομοίως, ο Τσίπρας έφαγε διπλωματική σφαλιάρα από τον Ολάντ, (φυσικά και λόγω της δικιάς του γκάφας), αλλά και σύσσωμη η Ευρώπη υποδέχεται με λαμπάδες τον Ευάγγελο Βενιζέλο, στα σαλόνια των Βρυξελλών, Ρώμης, κλπ, όταν δεν γυρίζουν καν να κοιτάξουν τον Τσίπρα.

(Παρεμπιπτόντως, το γεγονός ότι η Ευρώπη συνεχίζει να δοξάζει τον κ. Βενιζέλο, μετά την ιστορική καταστροφή που οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ επέφεραν στην χώρα, συμπεριλαμβανομένων των δύο τελευταίων χρόνων και της απίστευτης μνημονιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, καταδεικνύει, κατά την γνώμη του γράφοντα, την εγκληματική και αυτοκαταστροφική στάση της τωρινής πολιτικής ηγεσίας της Ευρωζώνης. Πως μπορείς να ξέρεις και να διαλαλείς το ιστορικό γεγονός ότι ένα κόμμα διαχρονικής εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ, κατέστρεψε μέσα σε μία γενεά την οικονομία και την κοινωνία της Ελλάδας, και από την άλλη μεριά να συνεχίζεις να προωθείς το ΠΑΣΟΚ σαν την πολιτική σύμμαχο ηγεσία για την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής που επιβάλλεις σαν Ευρώπη, είναι από τα ιστορικά και πολιτικά άγραφα, και θυμίζει μόνο την χειρότερη μορφή της ιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής.)

Η ταύτιση των δύο προεκλογικών αγώνων, Ολάντ και Τσίπρα, αποδεικνύει, κατά την γνώμη μου, ότι η πολιτική είναι μία επιστήμη αρκετά απλή και αρκετά περιορισμένη, έτσι ώστε μόνο λίγες πραγματικές λύσεις η επιλογές μπορούν να βρεθούν για παρόμοιους πολιτικούς στόχους.

Έτσι ο Τσίπρας εστίασε την προεκλογική του εκστρατεία στην ξεκάθαρη αποκήρυξη των πολιτικών των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων, που εστιάζονταν, φυσικά, στην μνημονιακή πολιτική. Η αρχική θέση του Τσίπρα ήταν εξίσου απόλυτη, όσο απόλυτη φαινόταν η θέση του Ολάντ στις αρχές του δικού του προεκλογικού  αγώνα. Παρόμοια με τον Ολάντ, και ο Τσίπρας έσπευσε να κάνει την δική του αναγκαστική κωλοτούμπα, στα πρόθυρα της δεύτερης εκλογικής ημέρας, προσπαθώντας, και να διατηρήσει την ψηφοθηρική ορμή που η αποκήρυξη του μνημονίου του έχει δώσει, αλλά και να μην γκρεμίσει όλες τις γέφυρες επικοινωνίας και διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη.

Αλλά και στα επιμέρους σημεία της πολιτικής αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής κρίσης στις δύο χώρες, οι επιλογές του Ολάντ είναι απίστευτα παρόμοιες, καθότι αριστερής ιδεολογίας, με τις επιλογές του Τσίπρα. Ο Ολάντ έσπευσε, όπως είχε προαναγγείλει, να ακυρώσει την ανύψωση της ηλικίας για σύνταξη για τους γάλλους, κατεβάζοντας το όριο από τα 62, που το είχε ανεβάσει ο Σαρκοζί, πίσω στα 60. (Εάν θυμάστε, οι Γάλλοι είχαν σταματήσει την οικονομία της χώρας τους για ένα ολόκληρο μήνα, διαμαρτυρόμενοι εναντίον του νόμου του Σαρκοζί). Και από την άλλη μεριά, για να ισοσκελίσει τους δημοσιονομικούς στόχους, έχει αποφασίσει να ανεβάσει την φορολογία των πλουσίων στα 75% του εισοδήματος. Ο Τσίπρας, σαν πρώτη επιλογή θέλει να αναιρέσει τις οικονομικές κακουχίες των φτωχών στρωμάτων του ελληνικού λαού, και προτίθεται να φορολογήσει πιο ενεργητικά τους πλούσιους έλληνες, συμπεριλαμβανομένων και των ελλήνων εφοπλιστών.

Αυτή η αντιπαράθεση των πολιτικών αγώνων και επιλογών των δύο αυτών πολιτικών, ζωγραφίζει, κατά την γνώμη μου, το σοβαρό πρόβλημα αρνητικής αυτοεκτίμησης που διέπει τον ελληνικό λαό. Παρόμοιες  πολιτικές επιλογές και στρατηγικά τεχνάσματα εκτιμούνται πολύ θετικά, όταν τα επιχειρούν οι μεγάλες ξένες δυνάμεις, αλλά εκτιμούνται σαν αρνητικά και επικίνδυνα καραγκιοζιλίκια όταν επιχειρούνται από έλληνες πολιτικούς. Αυτή η εθνική ροπή που έχουμε όλοι οι έλληνες, να μην αναγνωρίζουμε την αξία του συμπατριώτη μας, είναι ένα μεγάλο ιστορικό πρόβλημα. Χωρίς να θέλω να εκθειάσω τον Αλέξη Τσίπρα, η πρόσφατη «δίκη» του Σωκράτη, που εικονικά αναπαραστάθηκε τον περασμένο μήνα στην Αθήνα, μου θυμίζει το πόσο πολύ μπορούμε να γίνουμε οι δήμιοι των συντρόφων μας. Και παρακαλώ μην μου καταλογίσετε ότι συγκρίνω τον Τσίπρα με τον Σωκράτη…

Το άλλο σοβαρό θέμα που αυτή η αντιπαράθεση δείχνει στον γράφοντα είναι η τεράστια πληγή που ακόμα ζει και βασιλεύει στην χώρα μας, ο πόλεμος και η εθνική καταστροφή που έχει υποστεί η πατρίδα μας από την αντιπαράθεση της δεξιάς και της αριστερής πολιτικής παράταξης. Ο εμφύλιος ακόμα ζει μέσα μας, με όλα τα καταστρεπτικά του αποτελέσματα, τραύματα και εθνικές παραμορφώσεις…

Και φυσικά, γυρνώντας πάλι στην απίστευτη και εντελώς άτυχη στραβοτιμονιά του Τσίπρα, είναι κρίμα αυτοί οι δύο πολιτικοί, ο Ολάντ και ο Τσίπρας, με τις τόσο παράλληλες πολιτικές, να μην είναι, η μην γίνουν, μεγάλοι και δημιουργικοί σύμμαχοι εναντίον των καταστροφικών επιλογών και αποτελεσμάτων της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ευρωζώνη. Αλλά ποιος ξέρει. Μπορεί, ίσως, να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr