Λίγες μέρες νωρίτερα, και όταν άρχιζαν οι ελληνικές διαβουλεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης, και εν μέσω της παγκόσμιας καταστροφολογίας για τον χρόνο που οι διαβουλεύσεις έπαιρναν, ήταν ο μόνος Ευρωπαίος ηγέτης που ξεκαθάρισε ότι οι Έλληνες έπρεπε να τους δοθεί αρκετός καιρός για να δουλέψουν τις δημοκρατικές τους διαδικασίες. Την ίδια ώρα, η καταστροφολογία και η προσπάθεια χειραγώγησης έδιναν και έπαιρναν στον διεθνή χώρο.

Υπενθυμίζω ότι αυτός ο ίδιος ηγέτης ήταν που αποκάλυψε, πριν δύο χρόνια, την βαθύτερη αλήθεια για την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, όταν στην αρχή της κρίσης, και όταν κτιζόταν από γερμανικής, και όχι μόνο, πλευράς, το επικοινωνιακό οικοδόμημα της «εγκληματικά σπάταλης» Ελλάδας, φανέρωσε ότι σύσσωμη η Ευρωπαϊκή ηγεσία, είχε πλήρη γνώση της καταστροφικής πορείας δανεισμού από το ελληνικό δημόσιο, για πολλά χρόνια, αλλά ότι δεν επιτρεπόταν η δημόσια συζήτηση και αναγνώριση αυτού του κινδύνου, διότι οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, (δηλαδή η Γερμανία και η Γαλλία), δεν το ήθελαν, διότι είχαν οικονομικό κέρδος (για τις βιομηχανίες πολέμου τους).

Αυτός, λοιπόν, ο Ευρωπαίος ηγέτης, ο οποίος, αν και βορειοευρωπαίος, αγκαλιάζει και φιλάει κάθε συνάδελφο του πολιτικό με την εγκαρδιότητα και την διαχυτικότητα ενός νοτιοευρωπαίου, φεύγει δυστυχώς από το προσκήνιο της Ευρώπης τον επόμενο μήνα, μετά από οκτώ χρόνια. Σε τελευταία του συνέντευξη τύπου, αναγνώρισε σε απάντηση ενός δημοσιογράφου, ότι φεύγει λόγω της πίεσης από την Γερμανία και την Γαλλία (του Σαρκοζί…). Στην θέση του σπεύδει να τοποθετηθεί ο γερμανός υπουργός οικονομικών, ο Wolfgang Schaueble, ο οποίος προωθείται από την Γερμανία, και θεωρείται σαν ο επικρατέστερος, σχεδόν σίγουρος, διάδοχος.

Η Γερμανία έχει κάθε δικαίωμα να θέλει έναν η και περισσότερους γερμανούς σε θέσεις κλειδιά στην ηγεσία της Ευρώπης, ακόμα περισσότερο όταν έχασε την ευκαιρία να τοποθετήσει Γερμανό στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας πέρσι, μετά την λήξη της θητείας του γάλλου Τρισέ. Και ο Σόιμπλε έχει όλα τα προσόντα που χρειάζονται, και παραπάνω, για την ηγεσία του ομίλου των ευρωπαίων υπουργών οικονομίας. Παρόλο, όμως, ότι ο Σόιμπλε είναι από τους περισσότερο ευρωπαϊστές γερμανούς πολιτικούς, δεν είναι ξεκάθαρο πόσο θα αποβάλει την γερμανική του ταυτότητα στην νέα του θέση, ούτε καθησυχάζει πολύ η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του. Από την άλλη μεριά, ο Σόιμπλε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να προεκτείνει την πολιτική του καριέρα για μερικά ακόμα χρόνια, όταν φοβάται ίσως, ότι η καριέρα του στην Γερμανία μπορεί να τερματιστεί του χρόνου, εάν χάσει η Μέρκελ τις βουλευτικές εκλογές.

Αλλά το τεράστιο χάσιμο στον ευρωπαϊκό χώρο παραμένει η αποχώρηση του Γιούνκερ, στην «νεανική» ηλικία των 58 «Μαίων», από το προσκήνιο. Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς «πραγματικούς» ηγέτες της Ευρώπης, ανθρώπους, σαν τον Γιούνκερ, που έχουν και την σωστή πανευρωπαϊκή προδιάθεση, (και σε αυτό, ίσως το μέγεθος της πατρίδας του, του Λουξεμβούργου, να παίζει κάποιο θετικό ρόλο), αλλά και την προσωπική πυγμή και ανεξαρτησία, να σταθεί όρθιος και να εναντιωθεί, όταν αρμόζει, στον Αρμαγεδδόνα της Γερμανικής ηγεσίας.

Δεν είναι τυχαίο, το γεγονός ότι το μόνος ευρωπαίος ηγέτης που προωθείται από τους Γερμανούς για περαιτέρω ηγετικούς ρόλους είναι ο Ρομπάι, ο πιο άχρωμος πολιτικός στην τωρινή ευρωπαϊκή ηγεσία. Μετά τον Ιούνιο, όταν θα έχει φύγει ο Γιούνκερ, και όταν με την παραμικρή μελλοντική αφορμή, η πλειοψηφία  των ευρωπαϊκών φωνών μπορεί να καταφέρονται εναντίον της Ελλάδας, και τον άλφα η βήτα λόγο, ελπίζω εμείς οι έλληνες να θυμόμαστε ότι η πλειοψηφία, καμιά φορά δεν έχει και το απόλυτο δίκιο με το μέρος της…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr