Μέσα στο πολύ επικίνδυνο θρίλερ των ελληνικών εκλογών, που εστιάστηκαν στην αντιπαράθεση Νέας Δημοκρατίας και Σύριζα, είχαμε παραβλέψει το γεγονός, ότι η αντιμνημονιακή αντίσταση στην Ελλάδα είχε θριαμβεύσει ήδη από τις προηγούμενες εκλογές του Μαΐου, και στην Ελλάδα και στην Γαλλία.

Στις εκλογές στις 17 του Ιουνίου, απλώς αυτές οι αντιμνημονιακές πολιτικές καταψηφίστηκαν, με μία κάπως διαφορετική μορφή. Αλλά η μετακίνηση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας από την τυφλή, και υπόδουλη αποδοχή οποιουδήποτε μέτρου λιτότητας, είχε πραγματοποιηθεί στο διάστημα μεταξύ των δύο εκλογικών ημερών. Παρόμοια, η μετακίνηση του γαλλικού λαού, από τα δεξιά στα αριστερά, είχε ξεκινήσει με ηχηρή δύναμη, στις προεδρικές εκλογές.

Οι  θεοί του Ολύμπου, που δημιούργησαν την Ευρώπη στην αρχαία ελληνική μυθολογία, πρέπει να έβαλαν το χέρι τους, κατά κάποιο τρόπο, και να προγραμμάτισαν τις δίδυμες εκλογικές διαδικασίες των δύο κρατών, της Γαλλίας και της Ελλάδας, στις ίδιες ημερομηνίες. Και, οι θεοί του Ολύμπου, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν την ψυχορραγούσα Ευρώπη στη ζωή, φώτισαν τους γάλλους και τους έλληνες να πάρουν παρόμοιες και σημαντικές αντιμνημονιακές αποφάσεις.

Στην Γαλλία, ο Ολάντ έχει τώρα αυτό που επιθυμούσε, μία σθεναρή πλειοψηφία στο γαλλικό κοινοβούλιο, έτσι ώστε να μπορέσει να νομοθετήσει όλες τις αλλαγές που υποσχέθηκε, προγραμματικά. Κεντρικό νομοσχέδιο στις αλλαγές που προγραμμάτισε ο Ολάντ, είναι η σοβαρή αύξηση στην φορολογία των πλουσίων, στο 75% του εισοδήματος, με την ελπίδα ότι αυτή η αλλαγή στην φορολογία θα αυξήσει τα έσοδα του γαλλικού κράτους, και θα αποφευχθεί η ανάγκη να επιβαρυνθεί ο λαός της Γαλλίας με πρόσθετα μέτρα λιτότητας, για την ισοβάθμηση του κρατικού ισολογισμού. 

Ο ελληνικός λαός, από την άλλη μεριά, έδειξε σημαντική σοφία στην επιλογή του να ψηφίσει σαν πρώτο κόμμα την Νέα Δημοκρατία, την στιγμή κατά την οποία, ο Σαμαράς, ξύπνησε σαν πολιτικός, από τον μεσημεριανό του ύπνο, της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, και έστειλε το σωστό μήνυμα στους έλληνες ψηφοφόρους. Αλλαγές στο μνημόνιο πρέπει να γίνουν, προς όφελος της οικονομίας και των ασθενέστερων στρωμάτων, αλλά αυτές οι αλλαγές, δεν μπορούν να προωθηθούν, δυστυχώς, στην παρούσα στιγμή, παρά μόνο με την ευλογία της κυβέρνησης Μέρκελ. Και ο ελληνικός λαός το άκουσε και το κατάλαβε αυτό το μήνυμα.

Ο ελληνικός λαός άκουσε επίσης και τον Τσίπρα, με την κατά πολύ επιθετικότερη στάση του εναντίον της κυβέρνησης Μέρκελ. Και ο λαός έδωσε στο Σύριζα την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ελληνικό «κομματάκι» των 4.6 ποσοστιαίων μονάδων, πριν μόλις δύο μήνες. Ένα παρόμοιο « κομματάκι»,  το ΛΑΟΣ, καταποντίστηκε μέσα στο ίδιο δίμηνο, διότι δεν κράτησε σθεναρή αντιμνημονιακή πολιτική. Και το ιστορικό ΚΚΕ, με την αντίθετη, αλλά αρτηριοσκληρωτική πολιτική της Παπαρρήγα, έχασε την μισή κοινοβουλευτική δύναμη.

Αυτή η εκλογική κατανομή της λαϊκής βούλησης, κατά την γνώμη μου, είναι σοφή. Διότι, η πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ, εξακολουθεί να καταδυναστεύει την Ευρώπη. Αλλά όχι για πολύ ακόμη. Η αντίσταση εναντίον της νεοφιλελεύθερης, και εθνικά εγωκεντρικής, πολιτικής της γερμανικής κυβέρνησης μεγαλώνει συνεχώς και οργανώνεται. Αλλά η αντιμνημονιακή αντίσταση δεν μπορεί και δεν πρέπει, την παρούσα στιγμή, να κηρύξει μία αιματηρή επανάσταση. Η αντίσταση χρειάζεται να προωθήσει μία σταθερή, αλλά ήρεμη πρόοδο, έτσι ώστε η αλλαγή στην γενικότερη πολιτική του κοινού νομίσματος να γίνει ειρηνικά και σταδιακά.  Αλλά η αντίσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο εντός του κοινού νομίσματος, και όχι εκτός. Και για αυτό οι έλληνες έφυγαν από το ΚΚΕ της κυρίας Παπαρρήγα. Η ιδέα, το όνειρο, μίας ενωμένης Ευρώπης, δεν επιτρέπεται να αφεθεί στα χέρια της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας. Η Ευρώπη, σαν κοινωνία, έχει βαθιές ρίζες φιλολαϊκής κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, τις οποίες ουδείς επιτρέπεται να καταστρέψει η να αφήσει να ατροφήσουν ολοσχερώς.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Σαμαράς είναι ο καταλληλότερος έλληνας ηγέτης, στην παρούσα συγκυρία, να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση Μέρκελ. Θα διαπραγματευτεί ίσως λιγότερα θέματα από ότι ίσως να επιχειρούσε ο Τσίπρας στην θέση του, αλλά, από την άλλη μεριά, ο Σαμαράς θα μπορέσει να διαπραγματευτεί με λιγότερο κίνδυνο μιας έξωσης της χώρας από το ευρώ, κάτι που οι έλληνες, ξεκάθαρα δεν θέλουν. Επίσης, ο Σαμαράς θα μπορέσει να συμμαχήσει πιο εύκολα με τον Ολάντ, το Μόντι και τον Ραχόη, από ότι, ίσως, θα μπορούσε να συμμαχήσει ο Τσίπρας, την παρούσα στιγμή. Και το ζήτημα των συμμαχιών ανάμεσα στα κράτη της περιφέρειας εναντίον της Γερμανίας και των λοιπών κρατών του πυρήνα, είναι σημαντικότατο, για την επιτυχία της διαχρονικής αντίστασης ενάντια στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ.

Μια σημαντική καμπή πραγματοποιήθηκε αυτήν την Κυριακή, στην ιστορία της Ευρωζώνης, αλλά και στην διαχείριση της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης. Η πολιτική της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, θα αρχίσει πια, να αποσυνδέεται σιγά και σταδιακά από μία απερίσκεπτη, και ανεξέταστη προαγωγή των συμφερόντων της παγκόσμιας κεφαλαιαγοράς. Η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης, δεν μπορεί πλέον να παραβλέπει τις ανάγκες και τις φωνές των λαών της περιφέρειας.

Το να είσαι «ευρωπαϊστής», η το να κρατάς μία «φιλοευρωπαϊκή» στάση, θα σταματήσει να εξαρτάται από το εάν συμφωνείς με την πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ. Η τεράστια και πολύ αποτελεσματική χειραγώγηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, και του πανευρωπαϊκού δημοσίου διαλόγου, πρέπει να απαγκιστρωθεί από την ιδεολογία που, κατά την τύχη, πρεσβεύει, και τόσο αποτελεσματικά, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει επιβάλει η καγκελαρία Μέρκελ, σε συμμαχία με την ηγεσία της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, την οποία, η ίδια η Μέρκελ είχε πριν ένα χρόνο επιλέξει.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr