Παραδόξως, και παράλληλα με την Μέρκελ, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας, βρίσκεται σε ολοένα και πιο απομονωμένη θέση στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, για τον αντίστοιχο λόγο. Γιατί προτείνει και προσπαθεί να επιβάλει στην Μέρκελ αυτό που οι ηγέτες του G8 θα προσπαθήσουν να την πείσουν να κάνει. Να αλλάξει την πολιτική της για την κρίση του ευρώ, και φυσικά για την Ελλάδα.
Είναι ένα από τα εξαιρετικά παράξενα και παράδοξα της ελληνοευρωπαϊκής κρίσης, το φαινόμενο να βλέπεις παρόμοιες, εάν όχι ολόιδιες ιδέες για την λύση της κρίσης να προκαλούν εντελώς διαφορετικές αντιδράσεις, αναλόγως το ποιος τις προτείνει, και σε ποιο πολιτικό χώρο τις προτείνει.
Πως εξηγείται το ότι ο Τσίπρας κατηγορείται ότι λαϊκίζει, και ότι οδηγεί την χώρα στον «γκρεμό» της δραχμής, όταν ζητάει από την Μέρκελ, τις παρόμοιες αλλαγές στην πολιτική της, που οι υπόλοιποι ηγέτες της υφηλίου, συμπεριλαμβανομένων και των ηγετών της Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας, και όχι μόνο, της ζητάνε εδώ και πολύ καιρό, και όλο και εντονότερα;
Στην Ελλάδα, θεωρείται εδώ και πολύ καιρό, κάθε ριζική αντίσταση εναντίον της γερμανικής πολιτικής, σαν ουτοπία, η σαν παραμύθι για μικρά παιδιά, η σαν λαϊκισμός. Υπερισχύει η γενική αντίληψη στην Ελλάδα ότι η χώρα, είτε διότι είναι πολύ μικρή γεωπολιτικά, είτε διότι είναι πολύ ένοχη ως προς τα δημοσιονομικά της και την διαφθορά της, δεν έχει κανένα δικαίωμα, και καμία δύναμη να ζητήσει και να επιβάλει τις δικιές της ανάγκες στους δανειστές της και στους εταίρους της Ευρωζώνης. Όσο και εάν επαιρόμαστε, εμείς οι Έλληνες για την δόξα της Αρχαίας Ελλάδας, κατά βάθος, πολύ συχνά υπερισχύει το χαμηλό επίπεδο του ηθικού μας, σαν έθνος στην μοντέρνα εποχή.
Στην τωρινή συγκυρία, το να έχεις έναν (πρώην) έλληνα ηγέτη, τον κ. Παπανδρέου, να διαφημίζει σε όλη την υφήλιο ότι η χώρα, της οποίας ηγείται, είναι εντελώς διαφθαρμένη, μόνο εντείνει τα εσωτερικευμένα εθνικά αρνητικά χαρακτηριστικά που μας βασανίζουν.
Αυτή η αντίληψη ότι δεν έχουμε σημαντικό λέγειν στην δημοσιονομική πολιτική της χώρας, εδραιώθηκε, επιπλέον, από την συστημική στάση της κυβέρνησης Παπανδρέου, τα δύο τελευταία χρόνια, με την λαμπερή εξαίρεση της Λούκας Κατσέλη, σαν υπουργό Εργασίας. Η κυβέρνηση Παπανδρέου, στην προσπάθεια της να δικαιολογήσει την γενική της απραξία, ανικανότητα, και αβουλία, χρησιμοποίησε το πρόσχημα της Τροικανής αδιαλλαξίας, για να δικαιολογήσει τα μέτρα που ψήφιζε εναντίον του ελληνικού λαού.
Το ΠΑΣΟΚ, για να δικαιολογήσει την προδοσία της δικιάς του πολιτικής ιδεολογίας, επέλεξε να προβάλει την Τρόικα σαν το σατράπη με τον βούρδουλα, και τι σατράπης θα ήτανε η Τρόικα, εάν δεν ήταν επίσης και αδιάλλακτη.
Η παράλληλη απομόνωση της Μέρκελ και του Τσίπρα οφείλεται και σε μία άλλη ομοιότητα. Είναι και οι δύο σε κυρίαρχη θέση στους πολιτικούς τους χώρους. Η Μέρκελ, φυσικά, κυριαρχεί στην Ευρωζώνη, εδώ και χρόνια, και η θέση της, παρόλη την κριτική, εξακολουθεί να μην είναι σοβαρά επισφαλής. Ο Τσίπρας, αντιθέτως και ως δια μαγείας, κυριάρχησε ξαφνικά στις τελευταίες εκλογές, γιατί μπόρεσε να εκφράσει, καλώς η κακώς, την απόγνωση και την οργή πολλών ψηφοφόρων.
Φυσικά, η κυρίαρχη θέση του Τσίπρα στον ελληνικό πολιτικό χώρο, μπορεί να είναι τρομερά προσωρινή, και μπορεί να εξανεμιστεί με τις επόμενες εκλογές, η όχι. Στον προκείμενο προεκλογικό αγώνα, όμως, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αντίπαλος, το οποίον όλοι θέλουν να αποδυναμώσουν. Ποιος καλύτερος τρόπος να αποδυναμώσεις τον πολιτικό σου αντίπαλο, παρά να χαρακτηρίσεις τις προτάσεις του για αλλαγή της πολιτικής της χώρας, ισότιμες με τα παραμύθια της Χαλιμάς. Την ίδια στιγμή, που τα ίδια παραμύθια τα πιστεύει, ο Ομπάμα, ο Ολάντ, ο Μόντι, και άλλοι…
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr