Με αυτήν του δήλωση, έρχεται σε αντίθεση με την δεδηλωμένη ευρωζωνική πολιτική που έχει επιβάλει και διατηρεί η Γερμανία. Αυτή η αντιπαράθεση ζωγραφίζει ίσως το πιο κεντρικό, και το πιο κρίσιμο διαχρονικό, αλλά και τωρινό, πρόβλημα της Ευρωζώνης. Το ευρώ υπόκειται στην οικονομική ιδεολογία της Γερμανίας, και αυτή η οικονομική ιδεολογία διέπεται από τα αυστηρά μέτρα και σταθμά, βλέπε ουτοπικά, που κάποτε διαμόρφωσαν την ιδεολογία της άριας φυλής στον Ναζισμό.
Η ιδεολογία της άριας φυλής έχει τα εξής κύρια χαρακτηριστικά. 1). Είναι καθαρή. Πιο καθαρή από οποιαδήποτε άλλη. 2) Είναι καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη. Δηλαδή δεν υπόκειται σε ουδεμία κριτική. 3). Είναι η μόνη σωστή, και ένεκα τούτου, η μόνη που δικαιούται να υπάρχει.
Αυτά τα χαρακτηριστικά της άριας φυλής του ναζισμού, διέπουν, ξεκάθαρα, την ιδεολογία που επικρατεί στην νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης, και η οποία είναι επιβεβλημένη γερμανική επιλογή για όλα τα 17 μέλη της. Η καθαρότητα, το αμιγές χαρακτηριστικό, αυτής της νομισματικής πολιτικής αντικαθρεπτίζεται στην αποκλειστική διαχώριση της νομισματικής πολιτικής από την οικονομική και την δημοσιονομική πολιτική της Ευρωζώνης, και τις παρεμφερείς ανάγκες των κρατών μελών. Αυτή η διαχώριση, ο όσο πιο στεγανός γίνεται αποκλεισμός, του νομίσματος από την οικονομία, είναι τόσο αυστηρή, και τόσο ουτοπική, που καμία άλλη χώρα ή οικονομικό συγκρότημα στον κόσμο δεν την διατηρεί, τουλάχιστον όχι με την αυστηρή προσήλωση της γερμανικής ηγεσίας.
Η πρόσφατη αλματώδης ανύψωση της αξίας του ευρώ έχει τρεις συμπληρωματικές αιτίες. Οι πρώτες δύο είναι ενδογενείς της Ευρωζώνης. Η ανησυχία για το μέλλον του ευρώ έχει κοπάσει λόγω της εξαφάνισης της GREXIT από το πολιτικό σκηνικό, και λόγω της νομισματικής πολιτικής που υποσχέθηκε να κάνει ο Μάριο Ντράγκι, η οποία πολιτική, σημειωτέον, είναι καθαρά αντίθετη της αυστηρής, «αριανής» πολιτικής της Γερμανίας, και η οποία επιλογή του Ντράγκι προκάλεσε και συντηρεί την μήνη του αρχηγού της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας, του Γιενς Βάιντμαν, του poster boy της «αριανής» νομισματικής πολιτικής στην Γερμανία.
Η τρίτη αιτία είναι διεθνής. Όλες οι υπόλοιπες τεράστιες οικονομίες, στο επίπεδο του ευρώ, δεν ακολουθούν την νομισματική ιδεολογία της Ευρωζώνης, παρά χρησιμοποιούν τις νομισματικές τους επιλογές για να υποβοηθήσουν τις ανάγκες των οικονομιών τους. Η Βρετανία, οι ΗΠΑ, και πρόσφατα και η Ιαπωνία, ακολουθούν σημαντικές χαλαρώσεις των νομισματικών των πολιτικών, δηλαδή υποτιμήσεις των νομισμάτων τους, και η Κίνα κρατά εδώ και μία δεκαετία το νόμισμα της αλυσοδεμένο στο δολάριο της Αμερικής, γιατί η τελευταία αποτελεί την μεγαλύτερη καταναλωτική αγορά των κινεζικών εξαγωγικών προϊόντων.
Οι καλοθελητές υποστηρίζουν ότι οι Γερμανοί προσπαθούν απεγνωσμένα να μετατρέψουν την Ευρωζώνη στο ομοίωμά τους. Δηλαδή τόσο οικονομικά και νομισματικά δυνατή όσο και η ίδια η Γερμανία. Αυτό είναι μία καθαρή ουτοπία. Αλλά ακολουθώντας αυτό το ουτοπικό, και καθαρά ψεύτικο στόχο, η Γερμανία καταφέρνει να έχει και τη πίτα της ιδεολογίας της ολόκληρη, αλλά και την οικονομική της πολιτική χορτάτη, δηλαδή κερδοσκοπικά κερδοφόρα. Προσποιούμενη ότι ακολουθεί ένα αυστηρά καθαρό διαχωρισμό της νομισματικής πολιτικής από την οικονομική πολιτική, κρατάει το κοινό νόμισμα σε υψηλές τιμές, μία κατάσταση που ωφελεί την ίδια και τις ισχυρές οικονομίες του πυρήνα, και προσφέρει τεράστια εμπόδια στην ανάκαμψη και στην ανταγωνιστικότητα των αδυνάτων οικονομιών, όπως αναλύουν οι Financial Times σε πρόσφατο άρθρο.
Η αμερικανική Morgan Stanley, παραδείγματος χάριν, την προηγούμενη εβδομάδα σε έρευνά της που δημοσίευσε στην ιστοσελίδα της, υπολογίζει ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα ευρώ αξίας 1.07 του δολαρίου, και η Ιταλία ένα ευρώ αξίας 1.19, εάν είναι να μπορέσουν οι οικονομίες τους να ανακάμψουν ανταγωνιστικά. Αλλά το ευρώ, που έχει ανησυχήσει τον Ολάντ. βρίσκεται κοντά στα 1.40 του δολαρίου. Αντί αυτού, φυσικά, η εσωτερική υποτίμηση που έχει ήδη επιβληθεί στην Ελλάδα είναι πάνω από 30% με 40%, και χώρια οι επιπλέον φορολογήσεις.
Σαν παράδειγμα της συγκριτικής υπεροχής της γερμανικής οικονομίας με τις άλλες, υποτιθέμενες δυνατές, ευρωζωνικές χώρες, στην παραγωγή αυτοκινήτων, η γερμανική βιομηχανία, φέτος έχει καταλάβει το 50% των συνολικών πωλήσεων στην Ευρώπη, ενώ το 2002, η αυτοκινητοβιομηχανία της κατείχε μόνο το 30% των πωλήσεων. Αυτή η τεράστια επιτυχία της Γερμανίας, οφείλεται, σύμφωνα με τους Financial Times σε δύο λόγους. Το κοινό νόμισμα και τη πολιτική λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία στους γερμανούς εργαζόμενους.
Η ουτοπική εκδοχή και όνειρο της ενωμένης Ευρώπης είναι ότι μέσω της αλληλεγγύης και του ανταγωνισμού, όλοι θα κερδίσουν στο τέλος. Αυτή η εκδοχή, που εξακολουθεί να κυριαρχεί στην κοινή γνώμη, δυστυχώς και τραγικά, βασικά δεν ισχύει, παρά αποτελεί μία τεράστια επιτυχία χειραγώγησης της ευρωζωνικής κοινής γνώμης. Δεν ισχύει, δεν γίνεται πραγματικότητα, διότι τα διάφορα μέλη αυτής της κοινότητας είναι τόσο δραματικά διαφορετικά και στην ποιότητα και στην ποσότητα των οικονομιών τους, αλλά και διότι αυτές οι ποσοτικές και ποιοτικές διαφορές χρειάζονται, με τις καλύτερες προϋποθέσεις, δεκαετίες, εάν όχι γενεές, για να ισοπεδωθούν και να εξισωθούν.
Και εάν είναι να κάνει η Ευρωζώνη μία σοβαρή προσπάθεια να φέρει όλα της τα κράτη μέλη σε ίσο ανταγωνιστικό επίπεδο, αυτό είναι μόνο δυνατό με μία πολιτική που να βοηθάει τα αδύνατα κράτη μέλη, και όχι να τα βυθίζει σε χειρότερη κατάσταση, όπως η πολιτική αυστηρής λιτότητας άνευ ουδεμίας προσπάθειας για ανάπτυξη, που έχει επιβάλει η Γερμανία για όλη την Ευρωζώνη από την αρχή της κρίσης.
Η τραγική χειραγώγηση της ευρωζωνικής κοινής γνώμης έχει τεράστια επιτυχία και αποτελεσματικότητα διότι καταφέρνει να συγχέει και να ταυτίζει στην σκέψη των λαών δύο άσχετες πραγματικότητες. Συγχέει την υπαρξιακή ανάγκη και το όνειρο των Ευρωπαίων για μία πραγματικά ενωμένη και ειρηνική ήπειρο με την υλοποίηση αυτής της πραγματικότητας μέσω των ευρωζωνικών συνθηκών και διαφόρων πολιτικών και οικονομικών. Κάθε κριτική της υλοποίησης του ονείρου κατακρίνεται και αφορίζεται σαν «ευρωσκεπτικισμός», και άμεσα αναιρείται ουσίας και πολιτικής σημασίας.
Η πολιτική που θα βοηθούσε τα αδύνατα κράτη είναι η αμερικανική πολιτική, που έχει ρίξει την ανεργία της κάτω από τα 8% την ώρα που η ευρωζωνική ανεργία χτυπάει τα 12%, δηλαδή είναι 50% χειρότερη. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η αντιπαράθεση, όπου η ευρωζωνική ανεργία είναι 50% μεγαλύτερη από της Αμερικής, είναι παρόμοια με την νομισματική υπεροχή, στο αντίστροφο, όπου το ευρώ είναι αυτήν την στιγμή 40% ακριβότερο από το δολάριο, και πριν δύο χρόνια είχε πιάσει τα 60%.
Αλλά μόνο η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα έχει θέσει σαν επίσημο στόχο της νομισματικής της πολιτικής την καθήλωση του ποσοστού ανεργίας στα 6.5%, και όχι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και η αιτία αυτής της δραματικής διαφοράς είναι απλός και ξεκάθαρος. Η Γερμανία, που επιβάλει τις διαταγές της στην ΕΚΤ, έχει και αυτή μία ανεργία γύρω στα 6%. Γιατί να την νοιάξει ότι η Ισπανία και η Ελλάδα έχουν ανεργία στα 26%;
Αυτά έχει η «αριανή» νομισματική ιδεολογία της Ευρωζώνης. Είναι καλύτερα να έχουμε ένα πιο πολύτιμο νόμισμα, από την ανάγκη να έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι εργασία που να τους επιτρέπει να ζουν με ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μία ακόμα φορά, η νίκη των αριθμών επί της ουσίας. Του νομισματικού σύμβολου επί της ανθρώπινης ζωής.
Αλλά αυτό είναι το δεύτερο μέλος της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ιδεολογίας. Προσποιούμενη ότι ακολουθεί τον «αριανό», το καθαρό, τον αγνό νομισματικό δρόμο, κερδίζει και τον δεύτερο, το πραγματικό της στόχο, και αιτία των γερμανικών νομισματικών επιλογών. Να συνεχίζει να γιγαντώνει την οικονομική, και άρα και την γεωπολιτική διαφορά, ανάμεσα στην ίδια, και στην πλειοψηφία των κρατών μελών, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας, και για αυτό τα έχει κλάσει ο Ολάντ. .
Το βασικό, και άκρως καταστροφικό πρόβλημα της Ευρωζώνης, ήταν και παραμένει , ότι η κοινότητα δημιουργήθηκε και παραμένει υπόδουλη της γερμανικής ιδεολογίας, η οποία, όχι κατά τύχη, από την αρχή έως και τώρα συνεχίζει να ωφελεί τα εθνικά συμφέροντα των Γερμανών, και οι οποίες πολιτικές, σαν την επικρατούσα νομισματική πολιτική, επίσης συμβαδίζουν με τις βαθύτερες υπαρξιακές ανάγκες και επιταγές της γερμανικής φιλοσοφίας και ιδεολογίας. Σε όλα τα σημεία η Γερμανία βγήκε και βγαίνει κερδισμένη, και η πλειοψηφία των υπολοίπων κρατών μελών έχει βγει σοβαρά χαμένη, και αυτή η καταστροφή συνεχίζει να επιδεινώνεται με την επιβεβλημένη ευρωζωνική πολιτική «διάσωσης».

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr