Μεγάλη ένταση πυροδότησε στην τελική ευθεία των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ το βίντεο του υποψήφιου για την ηγεσία του κόμματος, Σωτήρη Κασσελάκη, από τη Μακρόνησο.

Η φωτιά στον Έβρο, που κράτησε για περισσότερο από δύο εβδομάδες, αποτελεί μία εθνική τραγωδία. Μία τεράστια οικολογική καταστροφή και όσο και αν δεν θέλει να το παραδεχθεί η κυβέρνηση, μία μεγάλη αποτυχία του κρατικού μηχανισμού.

Οπωσδήποτε  επικοινωνιακά, αλλά και επί της ουσίας σε ένα βαθμό, «λουκούμι» του ήρθε του Μητσοτάκη η ζεϊμπεκιά του Πατούλη στο Ζάππειο, ενώ πολίτες και κράτος θρηνούσαν τα παιδιά που χάθηκαν στην Κάρυστο. Κανονικά ο πρωθυπουργός θα μπορούσε κάλλιστα να μην θέλει να τον δει πλέον στα μάτια του και για τον τρόπο που χόρευε κακοποιώντας το ζεϊμπέκικο ως χορό, μεταξύ μας όμως , δεν τον έχω τον Μητσοτάκη και για ρέκτη της λαϊκής κουλτούρας. Υποψιάζομαι ότι οι λόγοι που ο Πατούλης «φαγώθηκε» είναι πιο πεζοί και ενταγμένοι στους πολιτικούς τακτικισμούς.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, τις τελευταίες ημέρες δηλαδή, δύο είναι οι απορίες που με απασχολούν. Πως και γιατί ο Τσίπρας αντιμετωπίζεται από μέρος των μήντια και των δημοσιογράφων σαν πολιτικός που σφράγισε με την παρουσία του τον ιδεολογικό χώρο του και τη χώρα, αφήνοντας πια δυσαναπλήρωτο κενό στο κόμμα του και πως και με ποιο τρόπο ο Μητσοτάκης θα καταφέρει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στους τομείς που τις χρειάζονται για να πάει την Ελλάδα πιο μπροστά από εκεί που είναι σήμερα. Θα μπορούσα να προσθέσω και μία τρίτη απορία για το μυαλό που κουβαλάνε όσοι ψάχνουν πολιτικές και μεθόδους για να επαναφέρουν στο «σωστό δρόμο» τους νεοναζιστές και τους ποικίλους ψεκασμένους, που έφεραν με την ψήφο τους στη Βουλή το κατάλληλο προσωπικό για να τη μετατρέψουν σε τσίρκο.

Στη σκιά της φοβερής τραγωδίας στα ανοιχτά της Πύλου, θέλω να διατυπώσω μία απορία, αν και αμφιβάλλω κατά πόσον υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει πειστική απάντηση. Εντάξει οι λογικές διαπιστώσεις, ακόμη και από διεθνείς οργανισμούς (ΟΗΕ) και media ότι το προσφυγικό / μεταναστευτικό δεν είναι -και δεν πρέπει να είναι - πρόβλημα μόνο των χωρών υποδοχής, εκείνων δηλαδή που βρίσκονται στα ευρωπαϊκά σύνορα, δηλαδή της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ιταλίας, της Μάλτας, της Ισπανίας. Αντιληπτές, οι επικρίσεις σε βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πολλών χωρών που την αποτελούν, ότι αρνείται ή αδυνατεί να βρει λογική λύση. Κατανοητές και οι καταγγελίες των πραγματικά ευαίσθητων –όχι των δήθεν και εκείνων που προσπαθούν να αποκομίσουν κομματικά οφέλη – κατά των κυβερνήσεων που αδιαφορούν για το πρόβλημα ή υιοθετούν απάνθρωπες σε βάρος των δυστυχισμένων που ψάχνουν μία καλύτερη ζωή.

Αναγνωρίζω ότι ο τίτλος είναι ολίγον λαϊκιστικός και προβοκατόρικος, ωστόσο, δυστυχώς περιγράφει την Ελλάδα του 2023. Μία χώρα που διεκδικεί και κερδίζει την αποδοχή των διεθνών οίκων αξιολόγησης, αλλά όσον αφορά στο κοινωνικό κράτος είναι σε μαύρα χάλια.

Προβάλλει σταθερότητα και υπόσχεται συνέχιση των μεταρρυθμίσεων ο Κυρ. Μητσοτάκης, προκειμένου να πετύχει την αυτοδυναμία στις 25 Ιουνίου. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο είναι παράλογα ως ποθούμενα με μία διαφορά. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, η  σταθερότητα συνδέεται αυτόματα σχεδόν στο μυαλό του μέσου ψηφοφόρου με την εκλογή μονοκομματικής κυβέρνησης, άρα είναι εύκολα αντιληπτό ως ζητούμενο,  οι μεταρρυθμίσεις όμως είναι κάτι «ασαφές», παρ’ όλο που ο όρος είναι ελκυστικός ως υπόσχεση. Και ποιος δεν θέλει μεταρρυθμίσεις, έτσι γενικώς…