Ακόμα δεν γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο των εκλογών και επίσημα δεν έχει ανοίξει προεκλογική περίοδος, ωστόσο, τα κόμματα δείχνουν... άγριες διαθέσεις.

Βαδίζοντας ακάθεκτοι (και σε μεγάλο βαθμό αρειμάνιοι και αμέριμνοι, όπως συνηθίζουμε) προς  τις εκλογές, μία παρουσίαση για το τι βρίσκεται μπροστά μας, δεν βλάπτει. Εξάλλου, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης λειτουργούν και εκφράζονται στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου που ήδη ζούμε. Περιοδείες, επιδοτήσεις, ρυθμίσεις, απαλλαγές, παρατάσεις,  υποσχέσεις, πλειοδοσίες, σποτάκια και όλα τα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά / παλαιοκομματικά σε ανάλογες περιστάσεις  είναι πια απλωμένα στο τραπέζι. Με βασικά συνθήματα «ό,τι θέλει ο πελάτης /ψηφοφόρος» και «ο πελάτης / ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο», για να διαιωνίζεται η περιλάλητη «ελληνική πραγματικότητα».  Έτσι είναι η Ελλάδα και παραμένει αναλλοίωτη, αφού πολιτική τάξη και κοινωνία δεν θέλουν κάτι διαφορετικό, άρα ετοιμαστείτε να ξαναδούμε υψηλής ποιότητας και αχαλίνωτης φαντασίας γελοιότητες από κόμματα, υποψήφιους και μήντια / δημοσιογράφους…

«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λέει το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1982, αλλά ακόμα δεν το εμπεδώσαμε.

Ειλικρινά δυσκολεύθηκα πολύ να καταλάβω τι συμβαίνει στην πραγματικότητα με τα πτυχία των ηθοποιών και το αν τελικά εξισώνονται με τα απολυτήρια λυκείου. Οι πληροφορίες είναι κάπως μπερδεμένες. Αλλά νομίζω έβγαλα άκρη.

H περίοδος των γιορτών είναι «παραδοσιακά» αυτή που ο κόσμος ασχολείται περισσότερο με τους δημάρχους και «γκρινιάζει» για τους στολισμούς, τα δέντρα, τα φώτα και τα έξοδα που γίνονται. Είναι κάτι σαν έθιμο. Βέβαια, ο δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης της Ελλάδας, έχει φροντίσει να ασχολείται ο κόσμος μαζί του όλο το χρόνο.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους κι αντί να χαρούν την επιτυχία και τα κεκτημένα τους, θέλουν συνέχεια κι άλλα.

Ας υποθέσουμε ότι όλα όσα δημοσιεύονται για την κυβέρνηση στον αντιπολιτευόμενο Τύπο είναι ακριβή. Ότι δηλαδή όποιος είναι κάποιος σε αυτή τη χώρα παρακολουθείτο από ένα σύστημα που λειτουργούσε με την ανοχή, αν όχι και υπό την καθοδήγηση του Μεγάρου Μαξίμου. Χάριν συντομίας, ας υποθέσουμε επίσης ότι υποθέσεις τύπου Πάτση δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ενδεικτικές εκτεταμένης διαφθοράς στην κυβερνητική παράταξη.