Λέμε για την Ελλάδα, αλλά ενώ εδώ οι πολιτικές εξελίξεις είναι σε μεγάλο βαθμό ορατές βραχυπρόθεσμα έως και μεσοπρόθεσμα, στη διεθνή σκηνή γίνεται ο κακός χαμός και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σχετική σιγουριά που θα κάτσει η μπίλια. Ακόμη περισσότερο, ούτε κανείς μπορεί να δει καθαρά τις συνέπειες, αν η μπίλια κάτσει εδώ ή εκεί, έτσι ή αλλιώς.

Καμία αντίρρηση να λάμψει η πλήρης αλήθεια και να τιμωρηθούν από την (υποτίθεται) αδέκαστη και άξια δικαιοσύνη όσοι έχουν ευθύνες για την τραγωδία στα Τέμπη. Η σκληρή αλήθεια όμως είναι ότι αυτή «η στραβή», που σημάδεψε με τον πιο οδυνηρό τρόπο 57 οικογένειες, αποτελεί τραγική απεικόνιση μιας  καθημερινής πραγματικότητας όπως τη διαμορφώνουν σχεδόν ισομερώς η ελληνική πολιτική τάξη, οι ελληνικοί κρατικοί μηχανισμοί και η ελληνική κοινωνία. Η δική τους συμπεριφορά καθορίζει την καθημερινότητα που βιώνουμε, μόνο που εκείνη τη φορά το κόστος της γενικευμένης αβελτηρίας, ανικανότητας, ανευθυνότητας, ποικιλόμορφης διαφθοράς και ωχαδερφισμού ήταν τεράστιο σε ανθρώπινες ζωές και μάλιστα νεανικές. Δυστυχώς δε, με εξαίρεση τους χαροκαμένους γονείς και συγγενείς, όσα λέγονται και γίνονται σήμερα στη δημόσια αρένα σχετικά με αυτή τη φοβερή τραγωδία, από τις πολιτικές διαμάχες, μέχρι τις αναφορές στα μήντια και ως τις  πεζοδρομιακές εκδηλώσεις δήθεν οργής και θλίψης επιβεβαιώνουν την διαπίστωση ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» μας και έτσι την θέλουμε! Τελεία και παύλα.

Οι Wolfgang Lehmacher, Richard Watson, Mikael Lind, Jillian Carson-Jackson και Sukhjit Singh δημοσίευσαν μία νέα μελέτη για τον τομέα της ναυτιλίας.

Πολλοί και εγώ μαζί τους δεν έχουμε καταλάβει πλήρως γιατί ο Μητσοτάκης έφερε στο προσκήνιο το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων τώρα. Η εξήγηση που δίνεται είναι ότι η διευθέτηση της συγκεκριμένης εκκρεμότητας ήταν στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, επομένως ο πρωθυπουργός αποφάσισε να τελειώνει στις αρχές της θητείας της κυβέρνησης, πόσο μάλλον που πρόκειται για ζήτημα ίσων δικαιωμάτων. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό καθόσον υπάρχουν εκκρεμότητες και εκκρεμότητες που περιμένουν να διευθετηθούν προκειμένου η χώρα να πλησιάσει την κανονικότητα κι σίγουρα δεν υπήρχε κοινωνική, πολιτική ή άλλη ορατή τουλάχιστον πίεση στην κυβέρνηση για να καταπιαστεί η κυβέρνηση με τα ομόφυλα ζευγάρια αυτό το διάστημα.

Η μυθολογία της Ευρώπης λέει ότι από κάθε κρίση βγαίνει πιο ισχυρή, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκει... μεσοβέζικες λύσεις. Φέτος, όμως, οι προκλήσεις είναι τέτοιες που για να τα καταφέρει πρέπει να κάνει μεγάλες και ουσιαστικές τομές στον πυρήνα της.

Το 2024 είναι χρονιά εκλογών σε Ευρώπη, ΗΠΑ και… Ρωσία, με το λαϊκισμό να επανέρχεται δριμύτερος και τις γραμμές άμυνας να είναι εξασθενημένες. Μετά την αποτυχία του Brexit, το πέρας της οικονομικής κρίσης και κυρίως μετά την ήττα του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ υπήρξε μία διάχυτη αισιοδοξία στη Δύση πως η «μπογιά» του λαϊκισμού πέρασε. Ωστόσο, πέντε χρόνια μετά, ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει δριμύτερος (ο κλώνος του ήδη εξελέγη στην Αργεντινή), ο Βλαντιμίρ Πούτιν, κατόπιν «λαϊκής απαίτησης», θα επανεκλεγεί τον Μάρτιο και η Ευρώπη μετράει ήδη αρκετές ήττες εντός των τειχών.

Το πολιτικό θέμα των ημερών αφορά το «κακό σπυρί» της κυβέρνησης που ονομάζεται Σαμαράς, αλλά δεν θα πω πολλά. Αρκούμαι να υπενθυμίσω ότι με πολλές αφορμές – θάνατος Κωνσταντίνου, ελληνοτουρκικά κλπ – που έχει διαφοροποιηθεί έχω επισημάνει τον αντιμητσοτακισμό που χαρακτηρίζει  τον Αντώνη από τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τον έπαυσε από υπουργό Εξωτερικών στις αρχές της δεκαετίας 1990 λόγω διαφωνίας στο Μακεδονικό.