«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λέει το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1982, αλλά ακόμα δεν το εμπεδώσαμε.

Αισίως, με δυσκολίες και μέσα από πολλαπλές και πολυδιάστατες κρίσεις, μπαίνουμε σε λίγες ημέρες στο 2023, το οποίο είναι εκλογικό έτος και υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να αντιμετωπίζεται με κάποια αισιοδοξία.

Με βάρκα την ελπίδα, αλλά και με μπόλικη ανασφάλεια πορεύονται οι νέοι στην Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα της Alco για λογαριασμό του Alpha.

Εκείνο το «μπαμ ηκούσθη στον αέρα» ταιριάζει απόλυτα στην υπόθεση Καϊλή. Που όσο και κανείς να θέλει να είναι προσεκτικός πριν αποκαλυφθούν όλα τα επίσημα στοιχεία – ιδιαίτερα μέσα στην ελληνική  ζούγκλα των λαϊκών δικαστηρίων που στήνονται με περισσή ευκολία στο διαδίκτυο και τα μήντια – έχει έντονη οσμή σκανδάλου πολιτικής διαφθοράς. Διαφθοράς που είναι σαφές ότι έχει ευρωπαϊκές διαστάσεις και τραυματίζει βαριά το Ευρωκοινοβούλιο ως θεσμό. Γιατί δημιουργεί βάσιμες υπόνοιες ότι οι παράνομες συναλλαγές και το βρώμικο χρήμα πάνε κι έρχονται στην αρένα των Βρυξελλών.

Με πλήρη συναίσθηση του γεγονότος ότι ζούμε σε μία εποχή που η τεχνολογία έχει φροντίσει όχι μόνο να μένουν και να διατηρούνται τα γραπτά, αλλά και τα λόγια – κάτι που δεν έχουν καταλάβει πολλοί από τους Έλληνες πολιτικούς, όπως και γενικότερα πολλοί από αυτούς που ασχολούνται ερασιτεχνικά ή επαγγελματικά με τον δημόσιο λόγο -, λέω ότι ο σοβαρότατος τραυματισμός του 16χρονου από τον αστυνομικό έφερε στην επιφάνεια ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα στην Ελλάδα, που μπορεί να διατυπωθεί με μία λέξη: Ρομά.

Καθώς μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο και επισήμως, αναμένω τα γνωστά βαρύγδουπα άρθρα και τοποθετήσεις από «Νέστορες» του δημόσιου βίου μας για την ανάγκη αποφυγής της πόλωσης και εθνικής συναίνεσης στα μεγάλα θέματα που αντιμετωπίζει η πάντοτε δύσμοιρη πατρίδα. Οι αφ’ υψηλού παραινέσεις και το πατρονάρισμα όμως είναι και απωθητικά και εκτός πραγματικότητας.