Φτάνει  στ’ αυτιά μου ότι κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία είναι πολύ αισιόδοξοι και στις ιδιωτικές συζητήσεις τους την εκπέμπουν αυτή την αισιοδοξία. Δεν πρόκειται για πρόσωπα «τραλαλάδες» και είναι αλήθεια ότι τα αποτελέσματα της  21^ης Μαίου δικαιολογούν αισιοδοξία, έστω και αν η επίσημη γραμμή του κόμματος είναι να δημιουργήσει αίσθηση ότι εκτός από τη νίκη, όλα τα υπόλοιπα είναι ανοιχτά εν όψει των επόμενων  εκλογών. Και σωστά κρατούν «πισινή», γιατί όπως είναι γνωστό «ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες».

Ειλικρινά μου προκαλούν απορία αυτές τις μέρες οι λυγμοί και οδυρμοί των συμπολιτών μου, που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί, για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σαν να μη βλέπουν την πραγματικότητα. Το αυτό ισχύει και για τους έξαλλους πανηγυρισμούς για τον θρίαμβο Μητσοτάκη των συμπολιτών μου, που αυτοπροσδιορίζονται ως μεταρρυθμιστές/κεντρώοι. 

Δεν  προλάβαμε να πάρουμε ανάσα από την μακρότατη προεκλογική περίοδο  -ούτε και να καταλάβουμε / χωνέψουμε πλήρως το απροσδόκητο αποτέλεσμα της νίλα του Τσίπρα και του Σύριζα – και μπαίνουμε κατευθείαν στην επόμενη  των εκλογών  της 25^ης Ιουνίου. Άλλωστε τα αποτελέσματα της 21^ης Μαίου δεν άφησαν κανένα περιθώριο για διερευνήσεις μήπως και προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας, κάτι που κατάλαβαν Μητσοτάκης, Τσίπρας και Ανδρουλάκης , οπότε οι διαδικασίες προχωρούν ήδη ταχύτατα.

Φτάσαμε επιτέλους στο παρά 1΄, μετά από μία προεκλογική περίοδο που έμοιαζε ατελείωτη, καθώς στην πραγματικότητα έχει κρατήσει τουλάχιστον έξι μήνες, μπορεί και οκτώ, αν όχι και περισσότερο. Προσωπικά υποστηρίζω ότι μπήκαμε σε προεκλογικό κλίμα μετά το τέλος του περυσινού καλοκαιριού. Τότε ξεκίνησε η φρενίτιδα των παροχών, παρατάσεων, ρυθμίσεων απαλλαγών, πλειοδοσιών και καταγγελιών βέβαια, από κυβέρνηση και κόμματα. Έτσι πήρε και αυτή τη φορά μία γενναία ενίσχυση η πατροπαράδοτη κουλτούρα της επαιτείας, της λεηλασίας και της ασυδοσίας, που κάνει ξεχωριστή αυτή τη χώρα.

Η αλήθεια είναι ότι ο Ερντογάν επικράτησε στις προχθεσινές εκλογές στην Τουρκία «κόντρα» σε όλες τις ενδείξεις, προβλέψεις και επιθυμίες του λεγόμενου δυτικού παράγοντα που φρόντιζε να εκφράζεται μέσω εφημερίδων και μήντια. Το κατάφερε μέσω εκλογών με συμμετοχή που έφτασε το θηριώδες 90% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων –απίστευτο ποσοστό για τις δημοκρατίες της Δύσης, περιλαμβανομένης της Ελλάδας μας – και δίχως έντονες καταγγελίες περί αλλοιώσεων του λαϊκού φρονήματος μέσω βίας και νοθείας.

Δηλώνω εξ αρχής ότι δεν εκτιμώ, ούτε προσδοκώ τίποτα ουσιαστικό, τα λεγόμενα προεκλογικά «ντιμπέιτς» των πολιτικών αρχηγών. Τα θεωρώ «δήθεν» για να εξυπηρετηθεί  η υποτιθέμενη ανάγκη των πολιτών να κάνουν συγκρίσεις προκειμένου να αποφασίσουν που θα ρίξουν την ψήφο τους. Τα θεωρώ «δήθεν» ως δημοκρατική διαδικασία, καθώς η δομή τους δεν είναι ακριβώς δημοκρατική γιατί περιορίζει ασφυκτικά έναν ελεύθερο διάλογο.

Σε αυτή τη φάση της προεκλογικής περιόδου, το κυρίαρχο αγώνισμα των πολιτικών αρχηγών των περισσοτέρων κομμάτων είναι η δολιχοδρομία. Ξέρετε, το αρχαίο αγώνισμα ημιαντοχής που ένα μέρος του διανύεται εκτός σταδίου, σε δρόμους πόλης με στροφές και ελιγμούς, κάτι σαν το «σλάλομ» στο σκι. Οι δικοί μας το ασκούν προσπαθώντας να κρύψουν πραγματικούς στόχους ή για να διατηρήσουν με «ήξεις, αφήξεις» δήθεν καλές προθέσεις και περιορισμένες ή απίθανες δυνατότητες συνεργασίας. Είτε για να μην κατηγορηθούν, είτε για να ρίξουν το φταίξιμο στους άλλους, είτε για να καταφεύγουν σε στρεψόδικα επιχειρήματα. Το πολιτικό παιχνίδι άλλωστε τα επιτρέπει, αλλά στο τέλος όλα θα καθοριστούν από τα αποτελέσματα των εκλογών.