Δέκα μέρες σχεδόν έχουν περάσει από τους τρομακτικούς σεισμούς που κατέστρεψαν πλήρως ένα μεγάλο τμήμα της Τουρκίας και της πολύπαθης Συρίας και ο τελικός απολογισμός της θεομηνίας δεν είναι ακόμη γνωστός. Ούτε και θα μπορούσε να είναι όταν δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, αφού είναι χιλιάδες οι οικογένειες που έχουν ξεκληριστεί πλήρως, άρα δεν υπάρχει κανείς για να τις αναζητήσει, όταν δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στην περιοχή που κτυπήθηκε και όταν έχει νεκρώσει κάθε δραστηριότητα, πέρα από τις προσπάθειες που γίνονται για ανεύρεση νεκρών (οι όποιες ελπίδες για επιζώντες κάτω από τα συντρίμμια ανάγονται στη σφαίρα των θαυμάτων πια) και την στοιχειώδη ανακούφιση όσων γλύτωσαν.

Επίτηδες ή όχι, αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πέσει με τα μούτρα στην απερίγραπτη μπουρδολογία μετά τη συζήτηση και την ψηφοφορία επί της πρότασης δυσπιστίας τη Βουλή. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμεναν να προκύψει, από την απόφασή τους να ρίξουν τη συγκεκριμένη κοινοβουλευτική «ζαριά» (που πάντως ήταν μέσα στα όρια του πολιτικού παιχνιδιού) , ίσως ένα «μπαμ» από πλευράς Καραμανλή ή Σαμαρά, που δεν τους βγήκε, αλλά αμέσως μετά δείχνουν να ξαναβρίσκουν τον παλιό καλό και γνωστό εαυτό τους. Δηλαδή, μπουρδολογία, ασυναρτησία, αμετροέπεια κι «απάνω τούρλα».

Δεν ξέρω αν αυτή η εποχή μοιάζει ή θυμίζει κάποια άλλη του παρελθόντος, αλλά γίνονται πράματα και θάματα στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή, συμπεριλαμβανομένων  κινήσεων, αποφάσεων  και ανταγωνισμών στον ανελέητα σκληρό  τομέα της οικονομίας.  Κυρίως με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά όχι μόνο., αν λάβουμε υπ’ όψη τον ρόλο της κερδοσκοπίας σε διεθνές επίπεδο των κολοσσών της ενέργειας.  Σημειωτέον, μιλούμε για όσα βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλα τόσα, ίσως περισσότερα και ακόμη πιο σημαντικά, γίνονται πίσω από θεόκλειστες πόρτες, δίχως να φτάνουν στο φως της δημοσιότητας.

Να ξεκινήσουμε με μερικές παραδοχές:

Ακόμα δεν γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο των εκλογών και επίσημα δεν έχει ανοίξει προεκλογική περίοδος, ωστόσο, τα κόμματα δείχνουν... άγριες διαθέσεις.

Ουφ, πάει, τέλειωσε και αυτή στενόχωρη κατάσταση που δημιουργήθηκε με τον θάνατο του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου και την κηδεία του. Η οποία στενόχωρη κατάσταση είχε και την καλή της πλευρά αφού μας θύμισε ότι η γελοιοκρατία  (μαζί με μερικά ακόμη) παραμένει πάντα βασικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας μας, που ποτέ δεν πεθαίνει βέβαια! Φρόντισαν ώστε να μη το ξεχάσουμε οι γιαλαντζί αριστεράντζες στον Τύπο και στο διαδίκτυο, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας που βρήκαν δικαιολογίες να πάνε στην κηδεία, για να τιμήσουν τον νεκρό – ανάθεμα κι αν τον είχαν γνωρίσει ποτέ – οι λεγόμενοι «ψεκασμένοι» που αφθονούν σ΄αυτόν τον τόπο και φυσικά οι δημοσιογράφοι που μύρισαν … πτώμα και κόντεψαν να αγιάσουν τον «κάτοχό» του.

Αισίως, με δυσκολίες και μέσα από πολλαπλές και πολυδιάστατες κρίσεις, μπαίνουμε σε λίγες ημέρες στο 2023, το οποίο είναι εκλογικό έτος και υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να αντιμετωπίζεται με κάποια αισιοδοξία.