Το ΠΑΣΟΚ είναι όμηρος του Γ. Παπανδρέου. Με την καλή έννοια είναι όμηρος γιατί πρέπει να υπάρχει κάποιος που να δεσμεύει το κόμμα κατά τις διαδικασίες που πρέπει να ολοκληρώσει η κυβέρνηση Παπαδήμου αφενός και να διατηρεί μία σχετική ηρεμία που δεν θα υπήρχε αν άρχιζε ο αγώνας της διαδοχής που δεν αποκλείεται να καταλήξει και σε διάσπαση του κόμματος, αφετέρου. Με την κακή έννοια, γιατί σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Γ. Παπανδρέου αναζητεί και ανακαλύπτει συνεχώς προφάσεις για να διατηρεί το κόμμα υπό τον έλεγχό του και να διατηρείται ο ίδιος μέσα στην εικόνα και αν το ΠΑΣΟΚ πάει στις εκλογές υπό την ηγεσία του, το πιθανότερο είναι ότι θα καταβαραθρωθεί.

Και τώρα που ξεπεράσαμε (ελπίζουμε) με την έγγραφη δέσμευση του Σαμαρά το φοβερό αγκάθι της εθνικής αξιοπρέπειας, τρεχάτε ποδαράκια μου. Για να πάρουμε την έκτη δόση πριν το ταμείο μείνει μόνο με τις αράχνες του, για να ολοκληρωθεί και να υπογραφεί η συμφωνία των Βρυξελλών της 26ης Οκτωβρίου, για να διαμορφωθεί και να γίνει αποδεκτό (και από τον Σαμαρά, αφού δεσμεύθηκε γραπτώς) το μνημόνιο που θα τη συνοδεύει, για να τελειώνουμε με το «κούρεμα» και το PSI, αλλά και ό,τι άλλο θα πρέπει να προωθηθεί σε αυτό το διάστημα. Όχι βέβαια ως τις 19 Φεβρουαρίου, αλλά και παραπέρα, όπως το έχει αποδεχθεί πλέον και ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε και έχει κάποιο σχέδιο στο μυαλό του αρνούμενος και κλιμακώνοντας την άρνησή του να υπογράψει έγγραφη δέσμευση ότι αποδέχεται και θα εφαρμόσει την οικονομική πολιτική που απορρέει από τη συμφωνία της 26ης – 27ης Οκτωβρίου, να το συζητήσουμε. Αν δηλαδή έχει κατά νου να ρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου, ας πούμε για να γίνουν γρήγορα οι εκλογές. Αν πάλι είχε και έχει κατά νου ότι θα εφαρμόσει δική του οικονομική πολιτική, αδιαφορώντας για τις επιθυμίες και τις απόψεις των δανειστών εταίρων και του ΔΝΤ, είναι τουλάχιστον αφελής. Αν όμως όλα αυτά τα κάνει (και ταυτόχρονα αυτοεγκλωβίζεται) για να εμφανιστεί ως αντιμνημονιακός και λαϊκιστής εν όψει εκλογών, νομίζοντας μέχρι προχθές κυριολεκτικά ότι θα του περνούσε, τότε είναι πολύ λίγος και επικίνδυνος για τη σημερινή συγκυρία. Ενδεχομένως πιο λίγος και σίγουρα πιο επικίνδυνος ακόμη και από τον Γ. Παπανδρέου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρωζώνη παραπαίει, καθώς οι ανελέητες αγορές «την πέφτουν» πλέον σε νότιους και βόρειους, σε μυαλωμένους και άμυαλους, σε οργανωμένα κράτη και μη, αδιακρίτως. Μοιάζει μάλιστα να γίνεται και μία μάχη γερμανών από τη μία πλευρά και διαφόρων άλλων από την άλλη, για τον έλεγχο της ηπείρου. Και είναι πολύ πιθανό να έχουν δίκιο όσοι αμφισβητούν τη συνταγή της λιτότητας που έχει επιβάλλει απ΄ άκρου εις άκρον η Γερμανία, απορρίπτοντας (προς το παρόν) κάθε έννοια ευέλικτης οικονομικής πολιτικής.

Όπως αναμενόταν, ο Παπαδήμος και η κυβέρνησή του πήραν άνετη ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. Τα τρία κόμματα που συμμετέχουν σε αυτήν την στήριξαν, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, όπως την στήριξαν η Μπακογιάννη και οι δικοί της και κάποιοι ανεξάρτητοι που έφυγαν κατά καιρούς από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο έχει ανακύψει μεγάλο πρόβλημα με την άρνηση του Σαμαρά, που την επαναλαμβάνει συνεχώς από την περασμένη Παρασκευή, να δεσμευθεί με την υπογραφή του ότι θα εφαρμόσει το μνημόνιο που θα συνοδεύει την υλοποίηση της συμφωνίας της 26ης-27ης Οκτωβρίου, κάτι που απαιτούν οι Βρυξέλλες και οι εταίροι.

Οι προγραμματικές δηλώσεις του Λουκά Παπαδήμου έστειλαν ένα μήνυμα ειλικρίνειας και σοβαρότητας. Τώρα κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι δεν γνωρίζει την πραγματικότητα, αν και εδώ που τα λέμε, η πραγματικότητα αυτή ήταν ορατή τα τελευταία δύο χρόνια. Ακόμη σημαντικότερο, ο νέος πρωθυπουργός δεν προσπάθησε να φοβίσει, το αντίθετο μάλιστα. Αφησε μάλιστα να εννοηθεί ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, χωρίς να κρύψει ότι ο δρόμος είναι ανηφορικός. Και δεν παρέλειψε να τονίσει  ότι γι’  αυτόν “φώς” σημαίνει παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.

Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ζούμε σε συναρπαστική χώρα. Που αλλού θα βλέπαμε τζάμπα θέαμα σαν αυτό των τελευταίων ημερών. Ένα θέαμα με τόσες μεγαλοστομίες, τόσες κωλοτούμπες, τόσες μηχανορραφίες, τόσα πολλά ψέματα και τέτοια μπουρδολογία. Το πιο καταπληκτικό δε ήταν ότι τελικά, οι δύο πρωταγωνιστές, ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς και κάποιοι που κινούσαν νήματα από το παρασκήνιο, όπως ο Βενιζέλος, αναγκάστηκαν να δεχθούν ως πρωθυπουργό της νέας κυβέρνησης εκείνος που προσπάθησαν να αποκλείσουν από την αρχή, τον Λουκά Παπαδήμο.