Ο κατήφορος αυτής της χώρας δεν έχει τελειωμό. Εκεί που λες ότι φτάσαμε στο ίσωμα, ανακαλύπτεις ότι έχει και πιο κάτω και αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει πάτος στη σημερινή Ελλάδα. Φανταστείτε τώρα να τα βλέπετε από έξω όσα γίνονται εδώ, να είστε ένας ξένος. Είναι δυνατόν να δείχνετε συμπάθεια και κατανόηση με αυτή τη χώρα και τους έλληνες; Πόσο δηλαδή να πιέσετε τον εαυτό σας για να δεχθεί ότι ανήκει στην ίδια ευρωπαϊκή οικογένεια με τους έλληνες, ότι έχει κοινό νόμισμα και ότι τέλος πάντων οι βασικές αρχές και αντιλήψεις είναι πανομοιότυπες; Και πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος την συμβίωση με τους έλληνες σήμερα;

Απερίγραπτα πράγματα. Δεν πέρασαν ούτε 24 ώρες που υποτίθεται ότι τα λεγόμενα αστικά κόμματα συμφώνησαν για το πλαίσιο μίας νέας κυβέρνησης, προκειμένου να πάρουμε την έκτη δόση και να εξασφαλίσουμε την υλοποίηση της συμφωνίας των Βρυξελλών στις 26 Οκτωβρίου και τα πάντα κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα. Και αυτή τη φορά, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Παπανδρέου ότι φταίει. Αποδεικνύεται μάλιστα ότι αν υπέκυπτε στις πιέσεις του Σαμαρά να παραιτηθεί πριν βρεθεί νέος πρωθυπουργός και νέο κυβερνητικό σχήμα, η χώρα θα βρισκόταν στον αέρα.

Η πανωλεθρία του  δημοψηφίσματος είχε και τα καλά της. Πρώτον, έδειξε στην πολιτική τάξη της  Ελλάδα και γενικά στους έλληνες  ότι οι ευρωπαίοι δεν αστειεύονται, δεν ανέχονται τα κόλπα μας  και είναι έτοιμοι να μας εξωπετάξουν από την Ευρωζώνη αν δεν τηρήσουμε στο ακέραιο συμφωνίες και δεσμεύσεις. Δεύτερον, ενεργοποίησε δυνάμεις στα δύο κόμματα (βουλευτές που υπεγραψαν κοινή επιστολή ), καθώς και στην κοινωνία που τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής και της παραμονής στο ευρώ. Τρίτον εξανάγκασε τον Σαμαρά να κάνει  κωλοτούμπα που θα την ακολουθήσουν και άλλες, δεχόμενος να ψηφίσει την «δανειακή σύμβαση» θέτοντας κάποιους όρους, αλλά που σίγουρα θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα των ευρωπαίων. Τέταρτον, φαίνεται ότι εξολοθρεύει πολιτικά τον Γ. Παπανδρέου, παρά τις απελπισμένες προσπάθειές του να διασωθεί, παραμένοντας  πρωθυπουργός. 

Δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα μάθουμε τι οδήγησε τον Γιώργο Παπανδρέου στην απόφασή του να εξαγγείλει δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι της νέας συμφωνίας για στήριξη της ελληνικής οικονομίας. Προς το παρόν τουλάχιστον μοιάζει με απονενοημένο διάβημα, καθώς όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι η πτώση της κυβέρνησης είναι ζήτημα ημερών, αν και ουσιαστικά έχει συντελεσθεί ήδη. Ακόμη και αν είχε στηθεί σκηνικό για την ανατροπή του πρωθυπουργού με την προτροπή και εξoθεσμικών παραγόντων, ακόμη και αν σύσσωμη σχεδόν η οικογένεια Μητσοτάκη (πατέρας και κόρη) είχαν την προηγούμενη μέρα ζητήσει την ανατροπή, η ιστορία θα γράψει ότι έπεσε εξαιτίας δικών του λαθών.

Όποιος έχει έστω και ελάχιστο μυαλό στο κεφάλι του, όποιος έχει κάποια επαφή με τη λογική, αισθάνεται σίγουρα θλίψη και αηδία με όσα συνέβησαν στις παρελάσεις για την επέτειο του «ΟΧΙ» σε διάφορες πόλεις της χώρας και κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Θλίψη και αηδία γιατί για άλλη μία φορά το κράτος ηττήθηκε πανηγυρικά από ένα συνοθύλευμα μερικών εκατοντάδων ατόμων, σε σημείο που να αναγκαστεί να το βάλει στα πόδια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θλίψη και αηδία γιατί η πλειοψηφία των παρισταμένων κοιτούσε με απάθεια και χωρίς να αντιδρά ενδεχομένως και να το ευχαριστιόταν) τον εξευτελισμό της χώρας στην ακραία του μορφή, θλίψη και αηδία γιατί είναι πλέον σαφές ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας είναι βουτηγμένο μέχρι το λαιμό στο λαϊκισμό, δεν θέλει να αντικρύσει την πραγματικότητα και να παλέψει για να βγει από τη μαύρη τρύπα και επομένως δεν πρόκειται να βγει.

Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής για την Ελλάδα και η συγκεκριμενοποίησή τους δεν θα είναι ένα στιγμιαίο γεγονός. Αντίθετα θα είναι η αφετηρία μίας διαδικασίας με δύο πτυχές, την οικονομική και την πολιτική. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι η πρώτη θα είναι μεγαλύτερης διάρκειας από τη δεύτερη, που δεν αποκλείεται όμως από την πλευρά της να έχει περισσότερες διακυμάνσεις στο βάθος του χρόνου.

Περιμένουμε το πακέτο και μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε για το βάθος του κουρέματος και τον χρόνο που θα καλύπτει, τα άλλα στοιχεία που θα το περιβάλλουν, όπως ποιος θα αναλάβει το έλλειμμα και ποιος το χρέος, τους χρονικούς ορίζοντες, το μέλλον των τραπεζών και των ταμείων, τις γενικότερες επιπτώσεις και την επιτροπεία – κηδεμονία, στην οποία έχει επικεντρωθεί το ενδιαφέρον των απερίγραπτων ελληνικών μήντια και αρκετών πολιτικών. Ολων αυτών που αντί να βλέπουν το χάλι και τα οικονομικά προβλήματα που θα δημιουργηθούν, όπως η αστάθεια, ή η ακόμη μεγαλύτερη έλλειψη ρευστότητητας και επομένως και η ύφεση, ασχολούνται μήπως οι τράπεζες περάσουν σε ξένα χέρια, λές και οι σημερινοί ιδιοκτήτες είναι οικογένεια ή φίλοι τους. Η μήπως την διαχείριση της δυσπραγίας την κάνει ο Ράϊχενμπαχ, ή ένας άχρηστος έλληνας υπουργός.