Εχουμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες όταν αναφερόμαστε στο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας να σκεφτόμαστε το δημοσιονομικό πρόβλημα, δηλαδή το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου βρίσκεται στις Βρυξέλλες σε εξαιρετικά δυσμενή θέση και προσπαθεί να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους ότι τα μέτρα τα οποία θα λάβει θα περιορίσουν σταδιακά το δημοσιονομικό μας πρόβλημα. Δυστυχώς το πρόβλημα που έχει τις ημέρες αυτές ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν είναι το μόνο ούτε το σημαντικότερο πρόβλημα της οικονομίας μας. Ουσιαστικά αυτό δεν είναι οικονομικό πρόβλημα, αλλά ηθικό. Οφείλεται σε έναν συνδυασμό φοροδιαφυγής, διαφθοράς και κακοδιαχείρισης, συνεπώς με αποτελεσματικούς ελέγχους και με αυστηρές ποινές μπορεί κάποια στιγμή να αντιμετωπιστεί.

Οι αρμόδιοι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης το δηλώνουν με κάθε τρόπο και επανειλημμένα και έχει γίνει σαφές ότι δεν εμπιστεύονται πλέον τα στατιστικά στοιχεία που τους σερβίρει η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Κυρίως επί κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τώρα που ήλθε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έπαθαν οι άνθρωποι ναυτία από τις συνεχείς αλλαγές στα ποσοστά του ελλείμματος, του χρέους, της ανεργίας και κάθε άλλου δείκτη που υποτίθεται ότι υπάρχει για να δίνει την οικονομική κατάσταση μιας χώρας. Μόλις χθες ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ, σε συνέντευξή του στον ΑΝΤΕΝΑ τόνισε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι υπάρχει πρόβλημα αξιοπιστίας με τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία (και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας βεβαίως) και αυτό αποτελεί πρόβλημα για το Σύμφωνο Σταθερότητας και το ευρώ.

Πολύ κουβέντα γίνεται για την επιστολή Ερντογάν, με την οποία ζητά να ξεκινήσουν συζητήσεις εφ όλης της ύλης. Είναι ομολογουμένως μία ενδιαφέρουσα χειρονομία. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να αναλογιστούμε πόσες τέτοιες συνομιλίες έχουν γίνει με Πρωθυπουργούς, Υπουργούς , υπηρεσιακούς παράγοντες και που έχουν οδηγήσει. Τολμώ να πω, πως τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.

Στη δύσκολη εποχή που ζούμε, η κυβέρνηση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα υποχρεωθεί να έλθει σε σύγκρουση με το συνδικαλιστικό κατεστημένο του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Οι εξελίξεις στον ΟΛΠ με τη νέα απεργία των απασχολούμενων εκεί που ούτε λίγο, ούτε πολύ απαιτούν ουσιαστικά την ακύρωση της συμφωνίας του ελληνικού δημοσίου με την κινεζική ΚΟΣΚΟ, οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Πρόκειται μάλιστα για ένα «τεστ» του οποίου η έκβαση θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την δυνατότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει με κάποια συνέπεια την φοβερή κρίση που απειλεί με κατάρρευση τα δημοσιονομικά και επομένως και την ελληνική οικονομία.

Η επιβολή έκτακτης φορολογίας στις επιχειρήσεις με κέρδη άνω των 5 εκατ. ευρώ είναι ένα γενναίο μέτρο που ικανοποιεί την κοινωνία αλλά και ένα πρώτο δείγμα αδυναμίας του νέου οικονομικού επιτελείου. Ο υπουργός Οικονομικών συνειδητοποίησε πως δεν μπορεί «να τα βάλει» με τους συνδικαλιστές του δημοσίου, δεν μπορει να συλλάβει την φοροαποφυγή που κάνουν οι μεγάλοι επιχειρηματίες ως φυσικά πρόσωπα με τις εκατοντάδες υπεράκτιες και νόμιμες εταιρείες της Κύπρου και άλλων χωρών. Δεν τα έβαλε καν με τον κρατικό μηχανισμό, ούτε με τους πλουσιοπάροχα αμοιβόμενους βουλευτές, αλλά και υπαλλήλους υπουργείων, ΔΕΚΟ κλπ.

Στην πολιτική κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος. Για πολλούς σωστό, ωστόσο διατηρώ μερική επιφύλαξη. Θεωρώ πως κρινόμαστε και από τις προθέσεις μας και ως επιχείρημα θα αναφέρω πως προκειμένου η Δικαιοσύνη να απονεμηθεί, οι δικαστές αναγνωρίζουν και κίνητρα. Γιατί λοιπόν όταν αξιολογούμε πολιτικές και έργα να μην λαμβάνουμε υπόψη και την αυθεντικότητα των προθέσεων;