Οταν η Γερμανία έβγαινε από τον πόλεμο κατεστραμμένη, είχε την μεγάλη τύχη να έχει έναν πολιτικό, του αναστήματος του Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος το 2003 πέρασε στην ιστορία σαν ο σπουδαιότερος Γερμανός όλων των εποχών και αυτό γιατί κατάφερε να ανορθώσει την χώρα του και να θα θέσει τις βάσεις για να γίνει η Γερμανία αυτό που είναι σήμερα.

Ενα από τα μέτρα του ήταν να ζητήσει από τον γερμανικό λαό, να δουλέψει μία ώρα κάθε μέρα δηλαδή αντί για οκτάωρο εννιά και τις Κυριακές χωρίς αμοιβή. Όλοι οι Γερμανοί δέχτηκαν ανεπιφύλακτα. Όχι γιατί τους άρεσε αλλά γιατί κατανόησαν την ανάγκη, να συμβάλουν στην ανοικοδόμηση της χώρας τους.

Σήμερα, η χώρα μας βρίσκεται σχεδόν στην ίδια θέση. Μας αρέσει ή όχι η οικονομία είναι κατεστραμμένη. Το κράτος διαλυμένο. Το βλέπει από τα ερείπια γύρω μας. Εξαγωγές στο ναδίρ, ζούμε με δανεικά, με το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος στα ύψη, η ανεργία καλπάζει, το 25% του πληθυσμού στα όρια της φτώχειας, η βιομηχανία μας παραπαίει με μια σχεδόν ανταγωνιστικότητα ανύπαρκτη, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή μεσουρανούν, οι μεσαιωνικές συντεχνίες ισχυρότερες παρά πότε αν κρίνουμε από τον ΟΛΠ.
 
Το χειρότερο είναι πως ενώ τα ξέρουμε και τα ζούμε όλα αυτά, αρνούμαστε εν πολλοίς να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε. Το μόνο που κάνουμε είναι να αποδίδουμε ευθύνες, λες και αυτό έχει σημασία ή αυτό είναι το ζητούμενο. Λες και εάν τα φορτώσουμε όλα στον Καραμανλή στον Αλογοσκούφη, στον Σημίτη, ή στον Βενιζέλο ή στον Τρικούπη ως δια μαγείας η άβυσσος που καραδοκεί να μας καταπιεί θα πάψει να υπάρχει.

Δυστυχώς ξεκινήσαμε άσχημα, αφού στεκόμαστε από επιφυλακτικοί έως κακόβουλα κριτικοί απέναντι στις πρώτες παυσίπονες και αντιφλεγμονώδεις προσπάθειες που θα ανοίξουν το δρόμο σε μια θεραπεία. Δεν λέω πως άδικα είμαστε επιφυλακτικοί. Εχουν δει πολλά τα μάτια μας και είναι ανθρώπινο να είμαστε απογοητευμένοι. Αλλά δεν μπορεί αυτό να είναι οδηγός. Δεν μπορεί η καχυποψία να αποτελεί αδιαπέραστο οχυρό, που συντηρεί το σαράκι της αυτοκαταστροφικής μιζέριας.

Αντιδρούμε για την απόσυρση της απόσυρσης, γιατί θέλαμε να βάλουμε στην τσέπη αντί για 1500 κανά δυο κατοστάρικα παραπάνω. Τώρα άκριτα και βιαστικά νοιώθουμε ντε και καλά παραπλανημένοι. Λες και δεν θα αγοράζαμε το αυτοκίνητο με δάνειο. Λες και οι αυτοκινητάδες δεν θα ρίξουν τις τιμές ώστε και πάλι να βγούμε κερδισμένοι.

Ο κ. Μίχαλος που εκπροσωπεί το ΕΒΕΑ φωνάζει για την έκτατη εισφορά. Τη βρίσκει άδικη την ώρα που ο ίδιος ο ΣΕΒ είναι πρόθυμος να πληρώσει. Λες και ο κ. Μίχαλος δεν ξέρει ποιος φοροδιαφεύγει από τα μέλη του. Λες και δεν ξέρει για τα διπλά βιβλία, για τα εικονικά τιμολόγια. Για την ασυδοσία που επικρατεί στους μικρομεσαίους που εκπροσωπεί.

Φωνάζουν και μερικοί βιομήχανοι, πως τάχα τους κορόιδεψαν. Πως δεν τα βγάζουν πέρα. Πως η εισφορά είναι η χαριστική βολή πως πλήττεται η πολύτιμη ρευστότητα. Λες και δεν ξέρουμε ποιοί κυκλοφορούν με πολυδάπανα 4Χ4. Ποιοί χρεώνουν τα καύσιμα του σκάφους στην εταιρεία. ( Γίνεται και αυτό) Ποιοί έχουν την ακίνητη περιουσία τους σε offshore. Ποιοί χρεώνουν γεύματα και δείπνα των 1000 ευρώ, στην εταιρεία. Όταν ήταν οι παχιές αγελάδες τι έκαναν; Πού πήγαν τα δάνεια που πήραν για εκσυγχρονισμό; Η μήπως νομίζουν πως δεν ξέρει η πιάτσα για τις υπερτιμολογήσεις;

Θα φωνάξουμε σε λίγο για τους φόρους στα ποτά και στα τσιγάρα. Ποιος άλλος τρόπος υπάρχει να μαζέψει γρήγορα το κράτος λεφτά για να πάρει μια ανάσα; Ως ένα πρώτο βήμα προκειμένου σε δεύτερη φάση να δει πως θα τα βγάλει πέρα; Γιατί μας φαίνεται παράλογο; Και γιατί να μην δεχτούμε καλόπιστα και εποικοδομητικά την αναγκαιότητα ενός τέτοιου μέτρου αλλά ετοιμαζόμαστε να γκρινιάξουμε;

Φωνάζουμε για τα stage και για τις συμβάσεις έργου, ενώ ξέρουμε πολύ καλά τι σκοπούς και μηχανισμούς εξυπηρετούσαν. Ενώ ξέρουμε από πρώτο χέρι το χάλι των δημόσιων υπηρεσιών. Λες και δεν ξέρουμε ότι την ώρα που νευραλγικές υπηρεσίες (σχολεία, νοσοκομεία και αστυνομικά τμήματα) εμφανίζουν σημαντικές ελλείψεις σε προσωπικό, έρχονται στην επιφάνεια καταγγελίες για χιλιάδες αποσπάσεις και τοποθετήσεις δημο