Στο Παλάς είδα το «Μόνος στο Σπίτι» με τη μητέρα μου, στο Μετάλλιον τον Μπάτμαν του Τιμ Μπάρτον με το θείο Μάκη και στο Κόρονετ το Μάτριξ με τους κολλητούς. Πριν 6 χρόνια σε ένα από τα πρώτα μας ραντεβού με τη γυναίκα μου είδαμε την επανέκδοση της Οδύσσειας του Διαστήματος στο Πτι Παλαί. Πλέον, κανένα από αυτά τα σινεμά δεν λειτουργεί στο Παγκράτι...

Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα πληροφορηθήκαμε πως το ιστορικό Παλάς, έπειτα από σχεδόν 100 χρόνια παρουσίας στην περιοχή, πρόκειται να αλλάξει χρήση και να γίνει σούπερ μάρκετ.

Ούτως ή άλλως βέβαια εδώ και χρόνια η χειμερινή αίθουσα υπολειτουργούσε, ενώ και η ταράτσα του τα καλοκαίρια δεν είχε πια σταθερή λειτουργία. Το περασμένο καλοκαίρι για παράδειγμα δεν άνοιξε καθόλου. Είχε προηγηθεί μία προσπάθεια αμέσως μετά τον κορονοϊό, αλλά προφανώς δεν ήταν αρκετή για την αναβίωση του χώρου.

Έτσι, όπως μαθαίνουμε, το ιστορικό οίκημα και τα καταστήματα που το πλαισιώνουν -ήταν επίσης κλειστά για χρόνια- πρόκειται να αλλάξουν χρήση.

Είχαν προηγηθεί το Coronet, που τουλάχιστον έγινε θέατρο, το Μετάλλιον που έγινε κοτοπουλάδικο και το Πτι Παλέ, που παραμένει κλειστό και είναι άγνωστη η τύχη του. 

Έμειναν έτσι τα θερινά Όασις και Λάουρα, αλλά και το multiplex Village, που έχει πέντε αίθουσες, αλλά και αυτό δεν ζει εποχές δόξας. Έχει λίγο προσωπικό και είναι φανερό πως δεν είναι εξασφαλισμένη η λειτουργία του.

Φυσικά, η περίπτωση του Παγκρατίου, που τα σινεμά εξαφανίστηκαν, δεν είναι μοναδική. Ενδεικτικά, είχαμε πρόσφατα το κλείσιμο του Έμπασσυ στο Κολωνάκι, αλλά και του Ιντεάλ στο κέντρο της Αθήνας. Μόλις προχθές ήρθε και η αιφνιδιαστική απόφαση να κλείσει το σινεμά Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα. Το τελευταίο που είχε μείνει στη συγκεκριμένη γειτονιά.

Είναι προφανές πως το σινεμά παγκοσμίως νοσεί με long covid, που το άφησε εκτεθειμένο απέναντι στην επέλαση της πλατφόρμας και των home cinema που με ένα καλό delivery αποτελούν μία δελεαστική και φθηνή λύση. Κακά τα ψέματα, η προσέλευση του κόσμου στις αίθουσες έχει μειωθεί αισθητά.

Ο Γούντι Άλεν στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα δήλωσε πως στις ΗΠΑ έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα ανεξάρτητα σινεμά και οι Αμερικανοί δεν έχουν ουσιαστικά πρόσβαση σε παραγωγές εκτός Χόλιγουντ και πολύ περισσότερο σε ταινίες από την Ευρώπη ή την Ασία.

Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας αφήνει πίσω τις μικρές επιχειρήσεις και οι κινηματογράφοι δυστυχώς δεν έχουν λίπος να κάψουν. Οι ιδιοκτήτες των χώρων βρίσκουν ευκαιρίες και αλλάζουν τις χρήσεις. Σε σούπερ μάρκετ, συνεδριακούς χώρους, ξενοδοχεία ή στην καλύτερη περίπτωση θέατρα.Τα συνοικιακά σινεμά θα είναι δυσεύρετα και θα επικρατήσουν οι multiplex αίθουσες.

Θυμάμαι σαν τώρα που με πήγε η μητέρα μου στο Παλάς και ασφαλώς με στενοχωρεί που κλείνει ένας ακόμα κινηματογράφος, αλλά καλώς ή κακώς δεν υπάρχει γυρισμός.

Αναγκαστικά θα πάω το γιο μου σε κάποιο multiplex για την πρώτη του ταινία και λογικά θα κάτσουμε σπίτι και θα φτιάξουμε ποπ κορν για να δούμε αγκαλιά τη «Φαντασία». Κι όταν γίνει αυτός 30 θα νοσταλγεί τα village και το Netflix.

Γιατί τότε θα φοράει με την κοπέλα του γυαλιά VR και δεν θα βλέπουν καν ο ένας τον άλλον την ώρα της ταινίας. Ελπίζω, τουλάχιστον, πως όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, θα καθίσουν και θα συζητήσουν για το νόημα της ταινίας που μόλις είδαν.

Βέβαια, σύμφωνα με επιστήμονες, χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη, οι άνθρωποι το 2050 θα έχουν τη δυνατότητα να εξατομικεύουν τις ταινίες ανάλογα με τα δικά τους θέλω. Να φτιάχνουν δικό τους τέλος κλπ.

Το σκηνικό των ταινιών θα είναι επίσης δημιούργημα της εικονικής πραγματικότητας. Ένα αντίγραφο ολόκληρου του κόσμου θα υπάρχει online σε υψηλή ποιότητα και θα χρησιμοποιείται στις ταινίες από οποιονδήποτε θέλει.

Θα μπορούμε επίσης να σκηνοθετούμε τις ταινίες που βλέπουμε την ώρα που τις βλέπουμε. Μία σκηνή για παράδειγμα από το «Νονό» θα μπορεί να ιδωθεί τόσο από τη ματιά του Αλ Πατσίνο, όσο και από τη ματιά του Μάρλον Μπράντο.

Με λίγα λόγια «ο κινηματογράφος του μέλλοντος δεν θα είναι πλέον μια εικαστική τέχνη, αλλά μια τέχνη της συνείδησης».

Για ποιο Παλάς μιλάμε λοιπόν;

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Αποχαιρετάμε λοιπόν τα σινεμά που χάνουμε, κρατάμε τις αναμνήσεις και περιμένουμε να δούμε αν τα παραπάνω θα βγουν αληθινά ή όχι.

Αλλωστε κι εμείς του '80 οι εκδρομείς όταν βλέπαμε ταινίες για το millennium οραματιζόμασταν ιπτάμενα αυτοκίνητα, ταξίδια στο χρόνο και συνύπραξη με εξωγήινους. Δεν έπεσαν και τόσο μέσα αυτές οι προβλέψεις. Μπορεί και τώρα οι επιστήμονες να υπερεκτιμούν τις δυνατότητες της τεχνολογίας και τα σινεμά του μέλλοντος να αντισταθούν στους πειρασμούς της τεχνητής νοημοσύνης.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr