Ισως έφτασε ο καιρός να επαναπροσδιορίσουμε στην Ελλάδα μερικές έννοιες που έχουν παρεξηγηθεί και διαστρεβλωθεί. Κάποιες έννοιες που δεν είναι θεωρητικές, αντίθετα βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινότητά μας, αν και η γενική πεποίθηση που επικρατεί είναι ότι ανήκουν –οι συγκεκριμένες έννοιες πάντα- στη σφαίρα της πολιτικής. Τέτοιες έννοιες όπως ο «νόμος» και η «τάξη», το «προοδευτικό», το «αριστερό», το «κράτος» και το «δημόσιο», ο «δημόσιος υπάλληλος», ο «συνδικαλιστής» στον δημόσιο τομέα και άλλες παρόμοιες, που αλλιώς ξεκίνησαν και αλλιώς έχουν καταλήξει περνώντας από τις μυλόπετρεςτης λεγόμενης ελληνικής πραγματικότητας.

Η ψήφιση του προϋπολογισμού κάθε χρόνο αποτελεί, υποτίθεται, την κορυφαία στιγμή της κοινοβουλευτικής περιόδου, καθώς ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Φέτος, η κυβέρνηση πρωτοτύπησε παίρνοντας ουσιαστικά ψήφο εμπιστοσύνης από τους 151 βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος -το γεγονός πανηγυρίστηκε μάλιστα γιατί θεωρήθηκε ένδειξη της «αρραγούς ενότητας» της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας, αν και οποιαδήποτε απόκλιση από τον συγκεκριμένο αριθμό θα σήμαινε την πτώση της-, αλλά επί ενός προϋπολογισμού απολύτως «τραβεστί»,για να θυμηθούμε και τις εκφράσεις που χρησιμοποιούσε κάποτε το κόμμα του κ. Καραμανλή για την ελληνική οικονομία.

Για να αποφασίσει κάποιος τι θα κάνει όταν βρίσκεται σε δίλημμα, πρέπει πρώτα να σκεφτεί τι θέλει. Ποιος είναι, δηλαδή, ο στόχος του. Αυτό λείπει σήμερα από την ελληνική κοινωνία. Βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε προβλήματα τα οποία παραμένουν άλυτα επί δεκαετίες. Και η αιτία είναι ότι δεν ξέρουμε ούτε τι θέλουμε ούτε ποιοι είμαστε. Δεν έχουμε εθνικό στόχο ούτε εθνική ταυτότητα. Δεν ξέρουμε αν θέλουμε να είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα με μια ανοικτή δυτικού τύπου οικονομία ή μια κρατικοδίαιτη κλειστή οικονομία, τι είδους δημοκρατία θέλουμε να έχουμε, τι είδους Αστυνομία θέλουμε να έχουμε, ποια Παιδεία θέλουμε να έχουμε, ποια είναι η θέση μας στις διεθνείς εξελίξεις, τι θέση παίρνουμε απέναντι στην τρομοκρατία, αν είμαστε με το θεριό ή με τον Γιάννη.

Προχτές το βράδυ η Ελλάδα σώθηκε από θαύμα. Η σφαίρα του άγνωστου αγανακτισμένου πολίτη, ο οποίος σημάδεψε σκόπιμα από μεγάλη απόσταση μέσα στο σκοτάδι, σε μπουλούκι έντεκα μαθητών, ήταν βέβαιο πως θα έβρισκε κάποιο σώμα και θα θρηνούσαμε δεύτερο νεαρό θύμα μέσα σε τρείς εβδομάδες.

Δεν ξέρω γιατί οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα θεώρησαν ότι ο κ. Καραμανλής ανέλαβε επιτέλους την πολιτική ευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου προχθές, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Ούτε έχει καμία σημασία ότι οι βουλευτές του κόμματός του τον χειροκροτούσαν μανιωδώς όρθιοι, επειδή κάτι ψέλλισε περί αντικειμενικής ευθύνης της κυβέρνησης (όπως ακριβώς μας είχε...προειδοποιήσει από τις Βρυξέλλες), ή γιατί ομολόγησε ότι είχε υποεκτιμήσει τις διαστάσεις του...θέματος, το οποίο χαρακτήρισε σκανδαλώδες, ή τέλος, επειδή είπε ότι δεν είχε πλήρη εικόνα όταν πρωτορωτήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ανέλαβε τέλος πάντων την ευθύνη που του αναλογεί.

Με την επικείμενη αλλαγή κυβέρνησης, εν μέσω της διεθνούς οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής αναταραχής, καλό θα είναι να θέσουμε έναν νέο εθνικό στόχο, προκειμένου να αλλάξουμε μερικά πράγματα που μας βασανίζουν και που είναι η γενεσιουργός αιτία και των σημερινών βίαιων ταραχών. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η αντίληψή μας περί κράτους και δημοκρατίας. Το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος ακραία κομματικό, και αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές με την κυβέρνηση Καραμανλή. Ο κόσμος χωρίζεται σε δικούς μας και άλλους: οι δικοί μας διορίζονται, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας προάγονται, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας παίρνουν αυξήσεις, οι άλλοι όχι· οι δικοί μας μπορούν να κλέβουν, οι άλλοι όχι, και ούτω καθεξής. Επειδή λειτουργούν έτσι τα πράγματα, αυξάνεται ο αριθμός αυτών που μένουν στο περιθώριο, που τα βλέπουν όλα μαύρα και που φυσικά δεν σέβονται κανέναν θεσμό. Και λογικό είναι να μη σέβονται τους θεσμούς, διότι οι θεσμοί είναι διεφθαρμένοι. Εχουμε μια διεφθαρμένη και ανίκανη κυβέρνηση, μια ανίκανη και επικίνδυνη Αστυνομία, μια Δικαιοσύνη που ανέχεται πολιτικές παρεμβάσεις, παπάδες και καλόγερους που βουτάνε το παγκάρι, γιατρούς που παίρνουν φακελάκια, εφοριακούς που παίρνουν μεγαλύτερους φακέλους και υπαλλήλους της Πολεοδομίας που παίρνουν ολόκληρους χαρτοφύλακες με λεφτά. Εχουμε δασκάλους που διαλύουν τα σχολεία για να εισπράττουν από τα ιδιαίτερα, καθηγητές πανεπιστημίου που δεν πατάνε στο μάθημα και ζουν από τα διοικητικά συμβούλια και τις επιτροπές, κατεστραμμένα σχολεία, ρημαγμένα πανεπιστήμια.

Η χρονιά που έρχεται θα είναι πολύ δύσκολη για όλους. Πολύ πιο δύσκολη από ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα. Η διεθνής οικονομική κρίση θα βαθύνει, κύμα απολύσεων θα σαρώσει όλες τις οικονομίες, δεν αποκλείεται να έχουμε αρκετές πτωχεύσεις τραπεζών και κολοσσιαίων επιχειρήσεων στο εξωτερικό και το πιστωτικό σφίξιμο θα διατηρηθεί. Ολα αυτά αναμένεται να οδηγήσουν και σε μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις οι οποίες δεν ξέρουμε πού θα καταλήξουν.