Καθώς η κρίση συνεχίζεται και όλοι αναρωτιούνται πού θα φτάσει το κακό, πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να προσπαθήσουμε να δούμε τη σωστή διάσταση των πραγμάτων. Αν κάνουμε λοιπόν αυτό το βήμα πίσω, θα δούμε τα εξής:

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι βέβαια γνωστό αν και τι θα βγει από τη συνάντηση των τεσσάρων ηγετών της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας και της Ιταλίας, για τη σύσταση ενός ταμείου, ή αποθεματικού, η και κάποιου μηχανισμού για την αντιμετώπιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης που χτύπησε τις ΗΠΑ, αλλά πέρασε και στην Ευρώπη.

Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός πραγματικά είπε, όταν έμαθε τα ανδραγαθήματα του κ. Δαϊλάκη, την ηρωϊκή φράση «Εγώ δεν σέρνομαι…θα πάω σε εκλογές», όπως διατείνεται «ΤΟ ΒΗΜΑ» στο χθεσινό του φύλλο.. Αν όμως το είπε, μέσα εκεί, στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου, θα πρέπει να ήταν εκτός εαυτού. Μόνον σ΄ αυτή την περίπτωση μπορεί να δικαιολογηθεί τέτοια κουβέντα από υπεύθυνο πολιτικό, πόσο μάλλον από πρωθυπουργό, στη σημερινή συγκυρία.

Πόσο κινδυνεύουν οι ελληνικές τράπεζες; Αυτό είναι το ερώτημα που αυτόματα γεννιέται στο μυαλό οποιουδήποτε παρακολουθεί την εικόνα του Αρμαγγεδώνα που πλήττει το διεθνές τραπεζικό σύστημα. «Οταν κλυδωνίζονται τράπεζες του μεγέθους της Fortis Βank και των άλλων αμερικανικών και ευρωπαϊκών τραπεζών που καταρρέουν, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά» λέει κορυφαίος Έλληνας τραπεζίτης. Και συμπληρώνει: «Περιμένουμε να δούμε τι θα μας ξημερώσει μέρα με τη μέρα. Ευτυχώς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν κινδυνεύει, διότι δεν έχει εμπλακεί σε επικίνδυνες χρηματοδοτήσεις ούτε σε επισφαλείς επενδύσεις» .

Ολα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τελειώνουν με το ίδιο μήνυμα: «Game over, insert coin», δηλαδή «το παιχνίδι τελείωσε, εισάγετε κέρμα». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τη διεθνή χρηματιστηριακή κρίση. Το παιχνίδι - όπως παιζόταν ως σήμερα - τελείωσε, για να συνεχίσουμε χρειάζεται εισροή κεφαλαίων. Το ερώτημα είναι ποιος θα βάλει τα λεφτά. Τα κράτη, δηλαδή οι φορολογούμενοι, ή ο ιδιωτικός τομέας; Προς το παρόν η συζήτηση συνεχίζεται αλλά τελικά όλοι θα βάλουν τον οβολό τους. Και οι κυβερνήσεις και ο ιδιωτικός τομέας. Και όσοι βάλουν θα βγουν τελικά κερδισμένοι διότι θα αποκτήσουν περιουσιακά στοιχεία σε εξευτελιστικές τιμές. Οχι στις σημερινές, αλλά σε πολύ χαμηλότερες αφού το κακό δεν έχει τελειώσει ακόμη. Το δεύτερο ερώτημα είναι πώς θα διαμορφωθούν οι νέοι κανόνες του παιχνιδιού.

Η απεργία των τελωνειακών «εξηγεί» γιατί η Ελλάδα είναι μη κυβερνήσιμη χώρα, πέρα από την ποιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης. Η κυβέρνηση κυβερνά κατά ένα ποσοστό μόνο, κατά ένα άλλο ποσοστό κυβερνούν τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά το μεγαλύτερο μερίδιο στη διακυβέρνηση της χώρας το έχουν και το ελέγχουν οι παντοειδείς συντεχνίες.

Όταν επιχειρώ να καταλάβω την πολιτική της Ουάσιγκτον και όταν κρίνω τις ενέργειές της, προσπαθώ πραγματικά να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός. Μεγαλωμένος άλλωστε με την αγγλοσαξονική κουλτούρα, ο τρόπος που σκέπτονται οι αμερικανοί μου είναι σχετικά οικείος και δεν διστάζω να ομολογήσω ότι πολλά στοιχεία του τρόπου ζωής τους είναι άξια μίμησης.