Λέμε για την Ελλάδα, αλλά ενώ εδώ οι πολιτικές εξελίξεις είναι σε μεγάλο βαθμό ορατές βραχυπρόθεσμα έως και μεσοπρόθεσμα, στη διεθνή σκηνή γίνεται ο κακός χαμός και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σχετική σιγουριά που θα κάτσει η μπίλια. Ακόμη περισσότερο, ούτε κανείς μπορεί να δει καθαρά τις συνέπειες, αν η μπίλια κάτσει εδώ ή εκεί, έτσι ή αλλιώς.

Μία από τις εκδοχές που κυκλοφορούσαν για να εξηγήσουν γιατί ο Μητσοτάκης αποφάσισε στα καλά καθούμενα να δώσει προτεραιότητα στα νομοσχέδια για το γάμο των ομοφύλων και την ίδρυση «μη κερδοσκοπικών» (ό,τι και να σημαίνει αυτό) παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στα μέρη μας, ήταν ότι το έκανε για λόγους αντιπερισπασμού. Για αποσπάσει δηλαδή την προσοχή της κοινωνίας και των μήντια από το μέτωπο της αχαλίνωτης ακρίβειας στα τρόφιμα και στη συνέχεια από την «εξέγερση» των αγροτών.

Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που τα κείμενά μου αποπνέουν σχεδόν μόνιμα μία αίσθηση απαισιοδοξίας. Νοιώθω και ταυτόχρονα φοβάμαι ότι οι παρατηρήσεις / αναλύσεις κουράζουν και αποδιώχνουν τους όποιους αναγνώστες μου, κάτι που φυσικά δεν επιθυμώ. Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα αυτής της χώρας δεν σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις, αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μην εθελοτυφλείς. Ακόμη περισσότερο, αν δεν θέλεις να ρίχνεις νερό στο μύλο των μύθων με τους οποίους έχουν μάθει να ζουν πολιτική τάξη – κοινωνία – μήντια / δημοσιογράφοι.

Μέσα στον ορυμαγδό των δηλώσεων και των συμπεριφορών – γελοίων στη συντριπτική πλειοψηφία τους -  που αφορούν τον γάμο και το δικαίωμα υιοθεσίας / τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών πέρασε για μέρες απαρατήρητη η ιστορία όσων εξοργιστικών  και εξόχως ανησυχητικών φαίνεται ότι συμβαίνουν στις τάξεις του πολεμικού ναυτικού. Γιατί αν όντως συμβαίνουν σημαίνει ότι η ασυδοσία έχει προχωρήσει παντού, ότι τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, ότι η σαπίλα είναι αγιάτρευτη, όπως επανειλημμένα έχω εκφράσει τους φόβους μου και για το στράτευμα.

Δεν ξέρω τι θα του ξημερώσει του Μητσοτάκη με το θέμα του γάμου των ομοφύλων και κυρίως με το δικαίωμα υιοθεσίας και τεκνοθεσίας από τα αντίστοιχα ζευγάρια, αλλά είναι φανερό ότι έχει μπλέξει. Γιατί όντως το ζήτημα είναι ιδιαίτερα λεπτό, ευαίσθητο και περίπλοκο. Μπλέκονται δικαιώματα, νομική επιστήμη και νόμοι, κοινωνία, εκκλησία, πολιτική, κόμματα, Ευρώπη και ένας μέγιστος, αλλά άγνωστος Χ που φορά την ψυχοσύνθεση, την κοινωνική αποδοχή, ένταξη και ανάπτυξη των παιδιών με ομόφυλους γονείς, που είναι και το σημαντικότερο.

Κυκλοφορεί το Σαββατοκύριακο, 6-7 Ιανουαρίου το Reporter Inside Information Magazine, με την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

«Στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Πολωνία, οι νέοι ενήλικες έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση απ’ ό,τι στις εθνικές τους κυβερνήσεις» αναφέρει σε συνέντευξη του στο Reporter.gr o Δρ. Simon Morris-Lange, Επικεφαλής Έρευνας στο Allianz Foundation. Στην Ελλάδα, σχεδόν το 90% ζητά καλύτερη υγειονομική περίθαλψη, εγχώρια ασφάλεια και σταθερότητα των τιμών.