Δεν ξέρω αν αυτή η εποχή μοιάζει ή θυμίζει κάποια άλλη του παρελθόντος, αλλά γίνονται πράματα και θάματα στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή, συμπεριλαμβανομένων  κινήσεων, αποφάσεων  και ανταγωνισμών στον ανελέητα σκληρό  τομέα της οικονομίας.  Κυρίως με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά όχι μόνο., αν λάβουμε υπ’ όψη τον ρόλο της κερδοσκοπίας σε διεθνές επίπεδο των κολοσσών της ενέργειας.  Σημειωτέον, μιλούμε για όσα βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άλλα τόσα, ίσως περισσότερα και ακόμη πιο σημαντικά, γίνονται πίσω από θεόκλειστες πόρτες, δίχως να φτάνουν στο φως της δημοσιότητας.

Καθώς η χώρα μπαίνει πιο βαθειά στην προεκλογική περίοδο, γίνονται όλο και πιο ορατές δύο πραγματικότητες. Η πρώτη είναι ότι και αυτή τη φορά τα κόμματα και οι αρχηγοί τους θα χρησιμοποιήσουν όλα τα κτυπήματα, πάνω και κάτω από τη μέση, εναντίον των αντιπάλων τους, με τον Τσίπρα και τον Σύριζα να σέρνουν τον χορό, αλλά και τον Μητσοτάκη με τη Ν.Δ. να ακολουθούν από κοντά. Η δεύτερη πραγματικότητα  βέβαια είναι η γνωστή, που η στήλη έχει επισημάνει από καιρό και επαναλαμβανόμενα, ότι τα δύο βασικά δεκανίκια που βοηθούν τον Μητσοτάκη να πορεύεται, είναι ο Τσίπρας με όλο το επιτελείο των στελεχών και πολιτευτών του Σύριζα από τη μία πλευρά, ο Ερντογάν με τους μπεχλιβάνηδες αξιωματούχους του, από την άλλη.

Βαδίζοντας ακάθεκτοι (και σε μεγάλο βαθμό αρειμάνιοι και αμέριμνοι, όπως συνηθίζουμε) προς  τις εκλογές, μία παρουσίαση για το τι βρίσκεται μπροστά μας, δεν βλάπτει. Εξάλλου, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης λειτουργούν και εκφράζονται στο πλαίσιο της προεκλογικής περιόδου που ήδη ζούμε. Περιοδείες, επιδοτήσεις, ρυθμίσεις, απαλλαγές, παρατάσεις,  υποσχέσεις, πλειοδοσίες, σποτάκια και όλα τα «εργαλεία» που χρησιμοποιούνται παραδοσιακά / παλαιοκομματικά σε ανάλογες περιστάσεις  είναι πια απλωμένα στο τραπέζι. Με βασικά συνθήματα «ό,τι θέλει ο πελάτης /ψηφοφόρος» και «ο πελάτης / ψηφοφόρος έχει πάντα δίκιο», για να διαιωνίζεται η περιλάλητη «ελληνική πραγματικότητα».  Έτσι είναι η Ελλάδα και παραμένει αναλλοίωτη, αφού πολιτική τάξη και κοινωνία δεν θέλουν κάτι διαφορετικό, άρα ετοιμαστείτε να ξαναδούμε υψηλής ποιότητας και αχαλίνωτης φαντασίας γελοιότητες από κόμματα, υποψήφιους και μήντια / δημοσιογράφους…

«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», λέει το τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ακούστηκε για πρώτη φορά το 1982, αλλά ακόμα δεν το εμπεδώσαμε.

Με βάρκα την ελπίδα, αλλά και με μπόλικη ανασφάλεια πορεύονται οι νέοι στην Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα της Alco για λογαριασμό του Alpha.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι να έχουν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους κι αντί να χαρούν την επιτυχία και τα κεκτημένα τους, θέλουν συνέχεια κι άλλα.

Ας υποθέσουμε ότι όλα όσα δημοσιεύονται για την κυβέρνηση στον αντιπολιτευόμενο Τύπο είναι ακριβή. Ότι δηλαδή όποιος είναι κάποιος σε αυτή τη χώρα παρακολουθείτο από ένα σύστημα που λειτουργούσε με την ανοχή, αν όχι και υπό την καθοδήγηση του Μεγάρου Μαξίμου. Χάριν συντομίας, ας υποθέσουμε επίσης ότι υποθέσεις τύπου Πάτση δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ενδεικτικές εκτεταμένης διαφθοράς στην κυβερνητική παράταξη.