Όταν ο Νικήτας Κακλαμάνης συναντήθηκε με τον Αντώνη Σαμαρά προκειμένου να  εξασφαλίσει το χρίσμα της Νέας Δημοκρατίας για να διεκδικήσει μία ακόμη θητεία ως Δήμαρχος Αθηναίων, ήταν φανερό ότι ο τελευταίος του το έδωσε με δυσθυμία. Η κάμερα δεν κλείνει ποτέ τα μάτια και η εικόνα που μεταδόθηκε δεν διαψεύδεται. ΄Αλλωστε, ο πονηρός δήμαρχος παγίδευσε τον νέο αρχηγό της παράταξης σπεύδοντας να εξαγγείλει την υποψηφιότητά του ενώ εκείνος άφηνε να γίνει γνωστό ότι θα προτιμούσε κάποιο άλλο πρόσωπο, που όμως δεν το είχε βρει τότε και μάλλον ούτε το βρήκε από τότε, αν ποτέ μπήκε στον κόπο να ψάξει.

Δεν είναι είδηση το γεγονός ότι επικρατεί κλίμα αποστασιοποίησης από τα σημερινά κόμματα. Πολλοί είναι απογοητευμένοι από τη λειτουργία τους, άλλοι θέλουν να τα δουν να καταποντίζονται, αρκετοί ελπίζουν ότι θα προκύψουν νέα που θα «καταπιούν» τα παλιά και δεν είναι λίγοι εκείνοι που τα καταριούνται και τα βρίζουν. Δυστυχώς, ελάχιστοι είναι οι νηφάλιοι που καταλαβαίνουν ότι τα κόμματα είναι συστατικά της δημοκρατίας, ότι δεν μπορούν να προκύψουν από το πουθενά, ειδικά όταν μία κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση παρακμής και ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ζωή δίχως κόμματα. Άρα προς το παρόν είμαστε αναγκασμένοι να πορευτούμε με αυτά που έχουμε…

Καμία αντίρρηση να επιδοτούνται τα κόμματα της Βουλής από το κράτος, ανάλογα με τη δύναμή τους. Θεωρητικά αποτελούν πυλώνες της Δημοκρατίας και καλό είναι να στηρίζονται οικονομικά, χωρίς υπερβολές και σύμφωνα με τις δυνατότητες της χώρας, από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν πειράζει αν ενισχύονται με απόλυτη διαφάνεια και κανόνες και από ιδιώτες. Στην Ελλάδα γίνεται με διαφάνεια το πρώτο, καθώς όλοι μαθαίνουμε με πόσα χρήματα επιδοτούνται κάθε χρόνο τα κόμματα, αλλά υπάρχει πλήρης αδιαφάνεια στις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων από ιδιώτες και εταιρίες. Ούτε τα κόμματα θέλουν να γίνεται γνωστό από ποιους ιδιώτες και ποιες εταιρίες ενισχύονται, αλλά ούτε οι ιδιώτες και οι εταιρίες το θέλουν. Τρανό παράδειγμα η υπόθεση της  Siemens.

Είναι πολύ δυσάρεστο το γεγονός ότι όσοι αντιδρούν με τις επιταγές του περίφημου «μνημονίου» δεν θέλουν ουσιαστικά καμία αλλαγή. Αντιδρούν για να παραμείνουν τα πράγματα όπως είχαν και όχι γιατί επιθυμούν μία αλλαγή προς άλλη κατεύθυνση από αυτήν του «μνημονίου» έστω, αλλά πάντως αλλαγή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η …αντίσταση από διάφορες κατηγορίες μισθωτών του δημοσίου στην απογραφή τους που και αυτή περιλαμβάνεται στις υποχρεώσεις τις οποίες  αναλάβαμε με την υπογραφή της συμφωνίας για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας.

Πριν από μερικές εβδομάδες και συγκεκριμένα στις 11 Ιουνίου, η στήλη αναφέρθηκε σε σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που προβλέπει ότι η Ελλάδα μεν δεν θα χρεοκοπήσει, αλλά των Ελλήνων θα τους βγει το λάδι,  γιατί κάποια στιγμή και αφού έχει υλοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό το πρόγραμμα της Συμφωνίας Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας, θα ρυθμιστεί συντεταγμένα και υπό την αιγίδα των Βρυξελλών το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, με την έννοια της περικοπής του περίπου στο 70% και ταυτόχρονα της παράτασης αποπληρωμής του. Την πληροφορία τότε την έδωσε άνθρωπος που γνωρίζει τόσο τα ευρωπαϊκά, όσο και τα ελληνικά πράγματα.

Τα ανούσια και σχεδόν βλακώδη δημοσιεύματα των εφημερίδων μας πληροφόρησαν και φέτος όλα όσα υποτίθεται ότι πρέπει να μάθουμε για τα αποτελέσματα των πανελληνίων εξετάσεων, ώστε να αυτοθεωρούμαστε πληροφορημένοι πολίτες. Μάθαμε πόσοι μπήκαν στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, αν έπεσαν και πόσο οι βάσεις, πόσοι δεν έγραψαν ούτε για 10, αλλά περνούν, τι προκύπτει συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, ποιες είναι οι σχολές προτίμησης και που και βέβαια τους αριστούχους και σε ποια σχολεία και φροντιστήρια πήγαν. Για την πλήρη ενημέρωσή μας έχει προηγηθεί η φάση με τα θέματα, πόσο βατά ήταν και που υπήρχαν παγίδες, περάσαμε και μία αγωνία με την αποχή των «λειτουργών» της εκπαίδευσης από τις διορθώσεις γιατί κόπηκαν τα μπικικίνια, αλλά μη νομίζετε ότι τελειώσαμε.

Το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο που καλείται αύριο να ψηφίσει η Βουλή ανατρέπει σε πολύ μεγάλο βαθμό και σε πολύ μικρό χρόνο τα δεδομένα και την ασφάλεια που είχε δημιουργήσει με απαράμιλλη απλοχεριά για τους περισσότερους από τους Έλληνες πολίτες το κοινωνικό μας κράτος. Οι ρυθμίσεις που προωθούνται, άλλες από αυτές απαραίτητες και μερικές ίσως υπερβολικά σκληρές, υπαγορεύονται από  μία πραγματικότητα και αυτό το γνωρίζουν τόσο αυτοί που καλούνται να τις υποστηρίξουν και θα το κάνουν με βαριά καρδιά, όσο και οι άλλοι που θα το καταψηφίσουν και θα το κάνουν με την ελαφρότητα που χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα εδώ και πολλά χρόνια. Το ίδιο αυτό σύστημα που έβλεπε το αδιέξοδο και όμως αντιδρούσε, κάθε φορά που κάποιος τολμούσε να ζητήσει αλλαγές επειδή διέβλεπε το τέλος.