Πυκνώνουν οι συζητήσεις για το κατά πόσον η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να τα βγάλει πέρα. Πολλοί και όχι κατ΄ ανάγκη τοποθετημένοι απέναντι στη κυβέρνηση, είναι εκείνοι που εκτιμούν ότι το σημερινό σχήμα δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει στις πράγματι φοβερές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα. Οι περισσότεροι αναγνωρίζουν αυτές τις δυσκολίες, παραδέχονται ότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα διάδοχη κατάσταση και μάλιστα από άλλο κόμμα, δεν θέλουν εκλογές (που άλλωστε αποκλείεται να τις επιθυμεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), αλλά ταυτόχρονα εκτιμούν ότι ως τον Σεπτέμβριο το πολύ, θα υπάρξουν αλλαγές. Αλλαγές όχι μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στο πολιτικό σκηνικό γενικότερα.

Οι αριθμοί, ο χρόνος και οι καταστάσεις λένε ότι «δεν βγαίνουμε». Ή για να δώσουμε ένα τόνο…συγκρατημένης αισιοδοξίας, λένε ότι πάρα πολύ δύσκολα θα βγούμε από την σημερινή κρίση. Απαιτείται εμπνευσμένη και μπαρουτοκαπνισμένη ηγεσία, τεράστια και διαρκής προσπάθεια από όλους, ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης και συναίνεσης, διεθνές περιβάλλον που να μπορεί να μας ρυμουλκήσει και μπόλικη τύχη. Δεν είναι εύκολο να συμπέσουν όλα αυτά και μάλιστα η σύμπτωση να είναι και διαρκείας. Από την άλλη πλευρά, αν δεν γίνει η προσπάθεια, είμαστε καταδικασμένοι προκαταβολικά!

Είναι εξαιρετικά ανησυχητικό το κλίμα που έχει διαμορφωθεί σχετικά με το πολιτικό σύστημα της χώρας και το πολιτικό προσωπικό. Από το βλακώδες σύνθημα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα» και το λαϊκίστικο και ηλίθιο «Να πληρώσουν αυτοί που τάφαγαν» περάσαμε στο φασιστικό «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή» συνοδευόμενο και από επιθέσεις για την κατάληψη του Κοινοβουλίου, ενώ προχθές, στη διαδήλωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κυριάρχησε το σύνθημα «κλέφτες, κλέφτες» από οργανωμένες ομάδες, κυρίως δημοσίων υπαλλήλων (που ούτε για την εργατικότητά τους, ούτε για τη συνέπειά τους, ούτε για το ήθος τους, ούτε και για την εντιμότητά τους διακρίνονται πολλοί από αυτούς, ξεκινώντας από τις πλαστές υπερωρίες και φθάνοντας στη διαφθορά), που απευθύνονταν προφανώς στους βουλευτές.

Αν ψάχνουμε (βελόνα στα άχυρα) να βρούμε κάτι καλό μέσα στην κρίση που μας έχει κτυπήσει κατακέφαλα, αυτό είναι ότι για πρώτη φορά από το 1981 που μπήκαμε επίσημα στην τότε ΕΟΚ, τα ελληνικά μήντια και οι Έλληνες πολίτες ενδιαφέρονται και ασχολούνται με όσα συμβαίνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη και ταυτόχρονα με όσα λέγονται και αποφασίζονται στις χώρες-μέλη και έχουν επιπτώσεις στο ευρώ. Λογικό, αφού μπήκαμε υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ και τώρα αντιλαμβάνονται (οι Έλληνες) ότι η τύχη μας κρέμεται σε  μεγάλο βαθμό από τις Βρυξέλλες και ό,τι διαδραματίζεται εκεί έχει μεγάλες επιπτώσεις στη ζωή μας. Ακόμη περισσότερο που έχουμε κοινό νόμισμα με πολλούς άλλους εταίρους και θα ήταν καταστροφή να ξαναγυρίσουμε στη δραχμή ή να καταρρεύσει το ευρώ και ουσιαστικά να διαλυθεί το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αν τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα και εδώ και στην Ευρώπη, θα ήταν ίσως πιο εύκολο για τον μέσο πολίτη να καταπιεί το πικρό χάπι της λιτότητας, της ύφεσης, ακόμη και της υποβάθμισης του επιπέδου της ζωής του. Θα καταλάβαινε ποιο είναι το πρόβλημα και  τι πρέπει να γίνει προκειμένου να δει το φως στην άκρη του τούνελ, μετά από κάποιο διάστημα. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα και δυσκολεύεται να αντιληφθεί, όχι μόνο γιατί το αστροπελέκι του ήλθε στο κεφάλι, ειδικά ο Έλληνας, αλλά και ποιο επιτέλους είναι το μέλλον του ιδίου και των παιδιών του.

Καλώς να ορίσει στην Αθήνα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μαζί με ολόκληρη την ακολουθία του και όχι μόνο δεν μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά είναι και απαράδεκτοι όλοι εκείνοι που έχουν αντιρρήσεις ή σκέπτονται να αντιδράσουν με τον οποιοδήποτε τρόπο στην επίσκεψη. Και μην τολμήσουν (για να μη τους πάρει ο διάολος …) να ισχυριστούν ότι είναι πιο πατριώτες από όλους εμάς που θεωρούμε απόλυτα φυσιολογικές τις συναντήσεις ή και τις διαπραγματεύσεις μεταξύ ηγετών και κυβερνήσεων. Μακάρι χίλιες φορές να έχουν αποτελέσματα οι συνομιλίες που θα έχει με την ελληνική κυβέρνηση στην Αθήνα, ειδικά αν καταλήξουν και σε αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών. Των εξοπλισμών που ρουφούν το αίμα και από την Ελλάδα και από την Τουρκία, αν και ο γείτονας δεν νοιώθει να απειλείται από εμάς. Την απειλή τη νοιώθει στις ανατολικές περιοχές και στα ανατολικά σύνορά του.

Δεν λέω, εμείς και μόνον εμείς φταίμε που η οικονομία μας έχει σήμερα το μαύρο της το χάλι. Και πάλι, εμείς και μόνον εμείς ευθυνόμαστε που μας κάθησαν στο σβέρκο Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό ταμείο, έστω και αν έβαλε το χεράκι της και η Φράου Μέρκελ, με τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες της. Όχι όμως και να μας τρελάνουν τελείως, με τις αντιφάσεις τους. Γιατί έτσι όπως το πάνε, μας βλέπω στο τέλος να  κυκλοφορούμε άπαντες με τρικαντό στο κεφάλι και ρέγκα να κρέμεται από το αυτί…