Να δείτε ότι κάποια στιγμή ο Κωστάκης ο Καραμανλής θα καταφέρει να αναστήσει τον θείο του από τον τάφο. Ήδη ακούγονται τα κόκαλά του να τρίζουν και αν τη γλύτωσε για τα 5,5 χρόνια της διακυβέρνησής του, που θα μείνει στην ιστορία σαν παράδειγμα ανικανότητας και απραξίας, δεν θα τη γλυτώσει με το υπόμνημα που έστειλε για το Βατοπέδι στην προανακριτική επιτροπή τα Βουλής. Θα βγει ο μεγάλος και θα τον στρώσει στο κυνήγι, όπως κάποτε, τα παλιά χρόνια,  κυνηγούσε τον Κωστάκη τον Τσάτσο γύρω από το τραπέζι του Υπουργικού Συμβουλίου, σύμφωνα με θρύλο της εποχής.

Σκουραίνουν πάλι τα πράγματα για την Ευρώπη. Εμείς παλεύουμε αγκομαχώντας ή αγκομαχούμε παλεύοντας, η Ιρλανδία δεν τα κατάφερε καλά με την ανάπτυξη και οι αγορές της ρίχνονται, η Πορτογαλία παραπαίει, η Moody’s απειλεί και …εγώ δεν αισθάνομαι πολύ καλά. Μέσα δε σε όλα αυτά, η Γερμανία ξαναθυμήθηκε τον εαυτό της και πήρε πάλι αυστηρό ύφος, με τη Φράου  Μέρκελ να λέει «όχι» στην επέκταση του μηχανισμού στήριξης και τον υπουργό Οικονομικών, τον Σόϊμπλε να στέλνει ραβασάκια αριστερά και δεξιά, ζητώντας να τρώνε ένα, ακόμη και δύο, χέρια ξύλο, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όποιες χώρες τολμούν να έχουν ελλείμματα. Να άνουν δηλαδή αυτόματα το δικαίωμα ψήφου και τα κοινοτικά κονδύλια μέχρι να ξαναέλθουν στον ίσιο δρόμο.

Με κόσμο και κοσμάκη συναντήθηκε στη Νέα Υόρκη και στην Ουάσινγκτον ο πρωθυπουργός. Ζούμε άλλωστε σε εποχή που οι πάντες μιλούν με τους πάντες, ακόμη και όταν δεν μπορούν να τους μυρίσουν, πέρα από το γεγονός ότι ο δικός μας τρελαίνεται για κάτι τέτοια. Δoς του συνάντηση, στο πόδι κατά προτίμηση, αλλά και γεύμα και συνέδριο και συνομιλία (σύντομη αν είναι δυνατόν) και παρ’ του την ψυχή, που λένε.

Με το γνωστό του στυλ, που χαρακτηρίζεται από ωμότητα, κυνισμό, ειλικρίνεια και αρκετή δόση παραδοξολογίας, ο Θ. Πάγκαλος τάραξε πάλι τα νερά δηλώνοντας «η απάντηση σε όλους αυτούς που μας ρωτάνε «που τα φάγατε τα λεφτά», είναι μία: σας διορίζαμε για χρόνια, τα φάγαμε μαζί ακολουθώντας μία πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος». Δεν έχει και άδικο, αλλά η απάντησή του καλύπτει ένα μέρος της αλήθειας.

Μεταξύ πολλών άλλων, η ιστορία με τους φορτηγατζήδες και οι αντιδράσεις τους στην απόφαση να ανοίξει το επάγγελμά τους, μας ξαναθυμίζει πόσο ανίκανο και αστείο είναι το ελληνικό κράτος, αλλά και πόσο μειωμένη είναι η βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης (στη συγκεκριμένη περίπτωση της σημερινής) να περιφρουρήσει το νόμο και την τάξη. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη μπορεί να υπάρξει από το γεγονός ότι οι φορτηγατζήδες γράφουν ανενόχλητοι στα παλιά και βρώμικα παπούτσια τους την επιστράτευση. Την ακραία δηλαδή απόφαση που μπορεί να πάρει μία κυβέρνηση προκειμένου να επιβάλει την πειθάρχηση σε μία συντεχνία ή μία κοινωνική ομάδα, ώστε να εξασφαλισθεί η ομαλότητα στην καθημερινή λειτουργία του συνόλου.

Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι η Τρόικα θέλει να πετύχει οπωσδήποτε το «πείραμα» στην Ελλάδα. Όχι μόνο για να μην υπάρξουν κλυδωνισμοί σε όλο το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης και επομένως και στις ευρωπαϊκές χώρες από μία ενδεχόμενη επίσημη χρεοκοπία της Ελλάδας, αλλά και για να αποδειχθεί σωστή η συνταγή που εφαρμόζεται στην περίπτωσή μας. Μία συνταγή λιτότητας που λίγο-πολύ εφαρμόζουν όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες προκειμένου να στρώσουν τα δημοσιονομικά τους, με τη διαφορά ότι εδώ εφαρμόζεται στον υπερθετικό βαθμό. Αφενός γιατί εμείς είχαμε πιάσει  πάτο και αφετέρου γιατί θέλουν να μας φέρουν οριστικά στον «δρόμο της αρετής». Φυσικά το μοντέλο το καθορίζουν συντηρητικές δυνάμεις που στοχεύουν και στη μείωση του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη γενικά και στην Ελλάδα ειδικότερα.

Κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής τα τελευταία χρόνια ο Ταγίπ Ερντογάν, αναδεικνύεται πλέον και ιστορικός ηγέτης της Τουρκίας, καθώς μετατρέπει σε βαθμό άλωσης το κεμαλικό κράτος. Εχει αποδείξει ότι διαθέτει αντανακλαστικά, οξυδέρκεια και σωστό «timing», στοιχεία απαραίτητα σε κάθε πολιτικό μεγάλου βεληνεκούς. Σε πολιτικό δηλαδή που αφουγκράζεται τους καιρούς και οδηγεί τον λαό του με σοφά μελετημένες κινήσεις και αποφασιστικότητα, αντί να σύρεται από αυτόν. Με αυτή την έννοια, δεν αποκλείεται ο Ταγίπ Ερντογάν να διεκδικήσει τελικά μία θέση δίπλα στον Κεμάλ Ατατούρκ στην ιστορία του τουρκικού κράτους.