Πρόσθεσε βέβαια ότι αυτή η πάμπλουτη χώρα είναι υπερχρεωμένη και λυγίζει κάτω από το βάρος εξυπηρέτησης του χρέους της, αλλά και εμείς οι πολίτες δικαιούμαστε να ρωτάμε γεμάτοι απορία γιατί είναι απαραίτητο το τόσο ξύλο που τρώμε, αφού οι ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας συμφωνούν ότι τα λεφτά δεν λείπουν. Απλά ο ένας διαλαλεί ότι υπάρχουν τα χρήματα και ο άλλος πάει παραπέρα ως αντιπολίτευση και βροντοφωνάζει ότι είμαστε πάμπλουτοι.

Επειδή κάποιοι μπορεί να ετοιμάζονται ήδη να βγουν στο κυνήγι του θησαυρού, να επισημάνουμε ότι ο Πρόεδρος της Ν.Δ. διευκρίνησε ότι η απαλλαγή από το μνημόνιο που λανσάρει «εν είναι δρόμος χωρίς θυσίες», αλλά δρόμος με λιγότερες θυσίες. Και εκεί πάνω μας μπερδεύει γιατί ο δρόμος αυτός είναι της ανάπτυξης, αλλά προϋπόθεση για να τον ακολουθήσουμε «είναι να βγούμε από τον αναγκαστικό μονόδρομο του μνημονίου» και να κάνουμε ανταγωνιστική την οικονομία μας. Λες και έχει πει κανείς ότι σε όλη μας τη ζωή πρέπει να ακολουθούμε τον δρόμο του μνημονίου, ή ότι δεν πρέπει να γίνει ανταγωνιστική η οικονομία. Και για να μην υπάρχει καμιά παρεξήγηση με τους εταίρους και ειδικά με την γερμανίδα νταντά, την Φράου Μέρκελ, επαναλαμβάνει ότι μέχρι να βγούμε από τον δρόμο της απωλείας, δηλαδή από το μνημόνιο, θα τηρούμε «τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα». Προσθέτει μάλιστα ότι για τα δάνεια που έχουμε πάρει υπογράφοντας το μνημόνιο «θα σεβαστούμε απολύτως τους όρους που υπέγραψε η χώρα».

Η πρόταση που παρουσίασε  ο  Α. Σαμαράς ως εναλλακτική οικονομική πολιτική αποτελεί ένα μείγμα λαϊκισμού διανθισμένου με επιστημοσύνη και βασίζεται πάνω σε κάποιους άξονες αμφισβήτησης. Κυρίως αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα των μέτρων που επέβαλε η Τρόϊκα μέσω του μνημονίου, κατά πόσο δηλαδή θα εξυγιάνουν την οικονομία κάποια στιγμή ή θα μας σπρώξουν σε ένα φαύλο κύκλο αύξησης του χρέους και ύφεσης. Η ίδια αγωνία τρώει και εμάς, αλλά θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι πρώτον, εκεί που έχει φτάσει η Ελλάδα ελάχιστες δυνατότητες διαπραγμάτευσης έχει αφού δεν υπάρχουν οι αγορές γι  αυτήν, δεύτερον ότι όλη η Ευρώπη βαδίζει (καλώς ή κακώς θα δείξει η νεκροψία)  στη γραμμή της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας, τρίτον ότι στους G20 οι πάντες συμφώνησαν ουσιαστικά ότι η Ελλάδα είναι μία περίπτωση μόνη της και δεν υπάρχει άλλος δρόμος γι΄  αυτήν,  τέταρτον ότι αυτή τη στιγμή, ακόμη και το επιτελείο του  Ομπάμα είναι διχασμένο αν και οι ΗΠΑ πρέπει να ακολουθήσουν τη συνταγή Μέρκελ ή να συνεχίσουν την πολιτική τόνωσης της οικονομίας αυξάνοντας το έλλειμμα και το χρέος.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Α. Σαμαράς τάριξε στην κυβέρνηση. Την κατηγόρησε για λάθη, ολιγωρίες, καθυστερήσεις , παλινωδίες και όλα τα συναφή . Σε πολλά έχει δίκιο (όχι όμως για το ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση ενώ η παγκόσμια και η ευρωπαϊκή οικονομία βρίσκονται σε ανάκαμψη, καθώς όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα ακολουθεί με καθυστέρηση αυτά που συμβαίνουν διεθνώς και εν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο κόσμος έχει μπει σε ανάκαμψη) , αλλά από την άλλη πλευρά παρέλειψε να αναφερθεί στις ευθύνες της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και ακόμη περισσότερο, υιοθέτησε την καραμέλα του Γάννη Παπαθανασίου ότι η σημερινή κυβέρνηση διόγκωσε τεχνιέντως το έλλειμμα, το οποίο το τοποθέτησε ότι ήταν μόλις 9,9% -ούτε καν 10%- στις 4 Οκτωβρίου 2009. Να θυμήσουμε ότι τότε ο Γ. Παπαθανασίου μιλούσε για 6 και κάτι %.

Από εκεί και πέρα, τα μέτρα τα οποία περιλαμβάνονται στο σχέδιο της Νέας Δημοκρατίας είναι διάφορα «πρέπει». Πολλά από αυτά περιλαμβάνονται στο μνημόνιο και τα περισσότερα προσπαθεί ήδη να τα υλοποιήσει η κυβέρνηση. Πρέπει να συμψηφισθούν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί, πρέπει να συμψηφισθούν οι οφειλές προς το Δημόσιο, πρέπει να γίνουν εσωτερικές, πρέπει να αναδιαρθρωθεί ο ΟΣΕ, πρέπει να προσωποποιηθεί  η κοστολόγηση των δημοσίων νοσοκομείων ανά ασθενή, πρέπει να είναι ηλεκτρονική η συνταγογράφηση, πρέπει να αξιοποιηθεί η δημόσια ακίνητη περιουσία και μαζί της τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, πρέπει το χρέος να αντιμετωπισθεί με την έκδοση κρατικών ομολόγων, πρέπει να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές, πρέπει, πρέπει, πρέπει… Καμία αντίρρηση, αλλά όλα αυτά εύκολα τα λες και πολύ πιο δύσκολα τα κάνεις και όσο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας χρειάζεται να υπάρξουν και ενδιαφερόμενοι.

Στο μεταξύ, πάμε να βρούμε τα λεφτά για να νοιώσουμε πάμπλουτοι!

Αγγελος Στάγκος

 [email protected]