Η τελευταία μεγάλη ευκαιρία για να μη φθάσουμε στο σημερινό σημείο ήταν τα μέτρα που πρότεινε επί κυβέρνησης Σημίτης ο Τάσος Γιαννίτσης. Το πολιτικό σύστημα, δηλαδή τα κόμματα, οι συνδικαλιστές, οι συντεχνίες και τα μήντια (γιατί όλοι αυτοί και πάρα πολλοί άλλοι που προσπαθούν να το εκμεταλλευθούν με κάθε τρόπο αποτελούν το πολιτικό σύστημα και αφήστε τους δημοσιογράφους να λένε…) έθαψαν κυριολεκτικά τότε την απόπειρα της σχετικά ήπιας εξυγίανσης του Ασφαλιστικού και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς καλόπιστος. Αυτό όμως δεν έγινε μάθημα και σήμερα επιχειρούν να κάνουν το ίδιο. Μόνο που το σήμερα είναι πολύ διαφορετικό πια από το χθες!
Σήμερα δεν ζούμε στη φούσκα του χθες. Η χώρα είναι καταχρεωμένη και υποχρεωμένη. Καταχρεωμένη γιατί έχει ένα δημόσιο χρέος άνω των 310 δις ευρώ, ένα συνολικό εξωτερικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) κοντά στα 415 δις ευρώ, ένα έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ και μία οικονομία που δεν είναι ανταγωνιστική. Υποχρεωμένη, γιατί αναγκάστηκε να υπογράψει μία συμφωνία που περιλαμβάνει και ένα μνημόνιο με σκληρούς όρους και η οποία εγκρίθηκε από τη Βουλή, προκειμένου να βρει δανεικά και να αποφύγει την χρεοκοπία. Στο πλαίσιο αυτό ήταν αδύνατο να διατηρηθεί το γενικά πλουσιοπάροχο και εν πολλοίς παράλογο ασφαλιστικό σύστημα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ήταν βιώσιμο και μία από τις πιο σημαντικές υποχρεώσεις που αναλάβαμε ως κράτος ήταν να το αλλάξουμε σύμφωνα με τις επιταγές του μνημονίου.
Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος από τις περικοπές των συντάξεων (για την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας ως τα 65 δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία, είναι φυσική και λογική απόφαση), τόσο των χαμηλών, όσο και των υψηλότερων. Γιατί εκτός από τους χαμηλοσυνταξιούχους υπάρχουν και αρκετοί που κατέβαλαν μεγάλες εισφορές κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου και άρα δικαιούνται υψηλότερες συντάξεις. Όμως τα λεφτά δεν υπάρχουν, τελεία και παύλα. Αφού ακόμη και με την αναμόρφωση του Ασφαλιστικού που επιχειρείται και λαμβάνοντας υπ΄ όψιν την γήρανση του πληθυσμού, υπολογίζεται ότι εξασφαλίζει μία 30ετία και μετά πάλι βλέπουμε. Κακό για εμάς, αλλά κυρίως αλίμονο για τα παιδιά μας. Ιδιαίτερα αν δεν ψηφιστεί το νομοσχέδιο από την πλειοψηφία της Βουλής…
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν υπάρχει άλλη, έστω και αν είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση χειρίστηκε επικοινωνιακά από μέτρια ως άθλια το θέμα. Γι αυτό και δεν προτείνουν τίποτα η Νέα Δημοκρατία, το ΚΚΕ, ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., ο ΛΑ.Ο.Σ. και όσοι αντιδρούν από το ΠΑΣΟΚ. Όπως δεν λένε τι θα γίνει αν τινάξουμε στον αέρα το μνημόνιο, εκτός και αν εννοούν να πούμε στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν ότι εμείς είμαστε γεννημένοι νταβατζήδες, δεν μπαίνουμε σε κανένα λούκι και ή θα συνεχίσουν να μα δανείζουν χωρίς καμία υποχρέωση από μέρους μας ή το κάνουμε Κούγκι (χρεοκοπώντας) και τινάζουμε στον αέρα όλη την Ευρώπη. Αν οι περισσότεροι πολίτες είναι τόσο αποφασισμένοι ας το κάνουν, αλλά αφού φύγουμε εμείς οι υπόλοιποι που δεν είμαστε τόσο λεοντόκαρδοι και θέλουμε να ζούμε με κάποιους κανόνες.
Φυσικά, πάντα επανέρχεται το ερώτημα αν τελικά θα την γλυτώσουμε, ακόμη και εφαρμόζοντας κατά γράμμα το μνημόνιο και βέβαια υιοθετήσει η Βουλή την επώδυνη αναμόρφωση του Ασφαλιστικού που αποτελεί και ακρογωνιαίο λίθο της προσπάθειας για έξοδο από την πλήρη περιθωριοποίηση. Αυτό δεν το γνωρίζουμε και δεν μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι τα μέτρα του μνημονίου θα μας βοηθήσουν να ορθοποδήσουμε ή θα μας μετατρέψουν στις δαναϊδες του μύθου που προσπαθούσαν να γεμίσουν με νερό το τρύπιο πιθάρι. Όπως είπαμε όμως, είμαστε υποχρεωμένοι αν ακολουθήσουμε τον δρόμο που μας υπέδειξαν, αφού επί πολλά χρόνια φροντίζαμε να ζούμε με δανεικά μέσα στην σπατάλη (για να το πούμε με επιείκεια), ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μας επιτρέψουν να φτάσουμε συντεταγμένοι και με την καθοδήγηση των εταίρων στην αναδιάρθρωση του χρέους.
Το σίγουρο είναι πάντως ότι αυτή τη στιγμή, δεν μπορούμε να πούμε όχι στην σκληρή αναμόρφωση του Ασφαλιστικού…
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr