Προχθές ο Πρωθυπουργός συνέστησε δημοσίως στους Έλληνες ξενοδόχους να ρίξουν τις τιμές των δωματίων τους. Μετά τις παραινέσεις του οι ξενοδόχοι άρχισαν τα υπογλώσσια. Θεωρούν ότι καθώς οι παρεμβάσεις του Πρωθυπουργού διαδίδονται στο εξωτερικό μέσω των διεθνών μέσων επικοινωνίας διαμορφώνουν αρνητικό κλίμα για τον ελληνικό τουρισμό. Οι ίδιοι επισημαίνουν ότι οι τιμές τους είναι απολύτως ανταγωνιστικές, ότι διαμορφώνονται με βάση την προσφορά και τη ζήτηση και ότι φέτος αυξήθηκαν πρώτον διότι υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση και δεύτερον διότι τα προηγούμενα χρόνια είχαν πέσει. Η αλήθεια είναι ότι, πράγματι, αν οι τιμές είναι πολύ υψηλές οι ξένοι δεν θα έρθουν και από ότι φαίνεται, μάλλον δεν είναι παράλογες διότι έρχονται. Συνεπώς το επιχείρημα των ξενοδόχων ότι αυτές οι παρεμβάσεις τους βλάπτουν, έχει βάση.

Η τοποθέτηση Χαρδούβελη στο υπουργείο Οικονομικών και η μετακίνηση Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδος, ενισχύουν το οικονομικό επιτελείο της χώρας ενόψει της διαπραγμάτευσης του χρέους και αυξάνουν τις ελπίδες για ανάκαμψη. Μέχρι σήμερα ο Στουρνάρας διαχειριζόταν ουσιαστικά μόνος του την οικονομική πολιτική, ελάχιστοι υπουργοί όπως ο Γιάννης Βρούτσης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχαν παρουσιάσει κάποιο έργο,  ενώ οι περισσότεροι υπουργοί αντιδρούσαν στις μεταρρυθμίσεις.

Η αγωνία των media αλλά ενδεχομένως και κάποιων πολιτών για τον ανασχηματισμό μου κάνει εντύπωση και αναρωτιέμαι: Είναι η οικονομική πολιτική θέμα προσώπων; Θα αλλάξει κάτι αν φύγει ο Στουρνάρας και έρθει κάποιος άλλος στη θέση του; Αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό επιτελείο, διότι σε πολλούς άλλους τομείς της κυβερνητικής πολιτικής, το ποιός είναι υπουργός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. 

Πέραν του εντυπωσιασμού και της δημιουργίας μιας  επικοινωνιακής ψευδαίσθησης ότι δήθεν κάτι αλλάζει, ο ανασχηματισμός δεν θα αλλάξει τίποτε όσον αφορά στην οικονομία.

Ενώ ο ανασχηματισμός βρίσκεται στα σκαριά με μεγαλύτερη πιθανότητα ότι θα είναι ένας ανασχηματισμός ισορροπιών μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία από τα πρόσωπα είναι η πολιτική που θα ακολουθηθεί.

Τώρα που τελείωσαν οι Ευρωεκλογές, που μέτρησαν τα κόμματα τις δυνάμεις τους, που όλοι λένε πως κέρδισαν και όλοι ξέρουν πως έχασαν, τώρα πιά που οι προεκλογικές σκοπιμότητες δεν επιβάλουν άλλες αθλιότητες, είναι η στιγμή να αναρωτηθούμε «ξέρουμε τι κάνουμε;», «ξέρουμε πόση ζημιά προκαλούμε στη χώρα;».

Σε αυτές τις εκλογές, λίγοι ψηφίζουν, ακόμη λιγότεροι ψηφίζουν θετικά και σχεδόν κανείς δεν ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Πολύ λίγοι βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, οι περισσότεροι το βλέπουν ακόμη μισοάδειο και κατά συνέπεια είτε εκφράζουν την απογοήτευση ή την απελπισία τους αποφεύγοντας να πάνε να ψηφίσουν, είτε εκφράζουν την οργή τους μαυρίζοντας την κυβέρνηση ή ψηφίζοντας ακραία κόμματα και περιθωριακούς υποψηφίους.

Είναι δηλαδή εκλογές που οι ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν, αλλά μάλλον καταψηφίζουν. 

Ένας από τους λόγους που οδήγησαν τη χώρα στην πτώχευση, και μάλιστα λόγος πολύ σημαντικός, ήταν ότι οι θεσμοί δεν λειτουργούσαν σωστά. Κανένας θεσμός στην Ελλάδα δεν λειτουργεί  ανεπηρέαστα από το πολιτικό σύστημα ή από τους επιχειρηματικούς ηγέτες. Αποτέλεσμα είναι η γενικευμένη αδικία και η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών σε πολύ σημαντικές αξίες όπως η δικαιοσύνη και φυσικά αυτή η κακή λειτουργία των θεσμών επιτρέπει τη δημιουργία τεράστιων  στρεβλώσεων,  σε όλους τους χώρους, στην κοινωνία, στην οικονομία, στην πολιτική, παντού.