Εξω οι εξελίξεις τρέχουν μέσα ένα περιβάλλον από το οποίο λείπει η βαρύτητα και είναι πολλά αυτά που αιωρούνται, με τις σταθερές να λιγοστεύουν σε βαθμό ανυπαρξίας και με την ανασφάλεια να κυριαρχεί, τουλάχιστον ανάμεσα στους σχετικά λίγους που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει.

Είναι σαφές ότι ο Μητσοτάκης  έχει μπλέξει. Ενώ πριν από την τραγωδία στα Τέμπη φαινόταν ότι οι πιθανότητες να κάνει μέχρι και «περίπατο» στις εκλογές ήταν ισχυρές τώρα τα πράγματα δείχνουν  θολά. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα που και πως θα κάτσει «η μπίλια» τόσο στις πρώτες, όσο και στις δεύτερες εκλογές. Το μόνο σίγουρο πια είναι ότι δεν θα στηθούν κάλπες μέσα στον Απρίλιο – εννοώ τις πρώτες με την απλή αναλογική – και από εκεί και πέρα βλέπουμε, γιατί πολλά θα εξαρτηθούν από τα αποτελέσματα που θα προκύψουν. Ιδιαίτερα αν ο στόχος της αυτοδυναμίας δείχνει απρόσιτος στον δεύτερο γύρο.

Άραγε η κακούργα κοινωνία φτιάχνει το κακούργο κράτος ή το κακούργο κράτος φτιάχνει την  κακούργα κοινωνία; Αυτό κανονικά είναι πια το ερώτημα για την Ελλάδα, μία χώρα σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης, είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι (πιθανώς λόγω εθελοτυφλίας, αλλά το πιθανότερο, λόγω μειωμένης αντίληψης).

Νομίζω ότι όλο το «ταρατατζούμ» γύρω από την επίσκεψη του Μπλίνκεν στην Αθήνα ισοδυναμούσε με το γνωστό «να 'χουμε να λέμε». Εγώ τουλάχιστον δεν κατάλαβα τι καινούργιο έφερε ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών σχετικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο. Κατάλαβα μάλλον ότι ήλθε εδώ επειδή πήγε στην Τουρκία, αφενός για να εκφράσει τη συμπάθειά του για τους καταστροφικούς σεισμούς που την έπληξαν και αφετέρου μήπως πείσει το καθεστώς Ερντογάν να επικυρώσει την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Με λίγα λόγια, η επίσκεψη στην Αθήνα ήταν απλό συμπλήρωμα της επίσκεψής του στην Τουρκία –για λόγους επικοινωνιακής ισορροπίας - με αποκλειστικό γνώμονα τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Δέκα μέρες σχεδόν έχουν περάσει από τους τρομακτικούς σεισμούς που κατέστρεψαν πλήρως ένα μεγάλο τμήμα της Τουρκίας και της πολύπαθης Συρίας και ο τελικός απολογισμός της θεομηνίας δεν είναι ακόμη γνωστός. Ούτε και θα μπορούσε να είναι όταν δεν είναι δυνατόν να υπολογιστεί ο συνολικός αριθμός των θυμάτων, αφού είναι χιλιάδες οι οικογένειες που έχουν ξεκληριστεί πλήρως, άρα δεν υπάρχει κανείς για να τις αναζητήσει, όταν δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στην περιοχή που κτυπήθηκε και όταν έχει νεκρώσει κάθε δραστηριότητα, πέρα από τις προσπάθειες που γίνονται για ανεύρεση νεκρών (οι όποιες ελπίδες για επιζώντες κάτω από τα συντρίμμια ανάγονται στη σφαίρα των θαυμάτων πια) και την στοιχειώδη ανακούφιση όσων γλύτωσαν.

Επίτηδες ή όχι, αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πέσει με τα μούτρα στην απερίγραπτη μπουρδολογία μετά τη συζήτηση και την ψηφοφορία επί της πρότασης δυσπιστίας τη Βουλή. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμεναν να προκύψει, από την απόφασή τους να ρίξουν τη συγκεκριμένη κοινοβουλευτική «ζαριά» (που πάντως ήταν μέσα στα όρια του πολιτικού παιχνιδιού) , ίσως ένα «μπαμ» από πλευράς Καραμανλή ή Σαμαρά, που δεν τους βγήκε, αλλά αμέσως μετά δείχνουν να ξαναβρίσκουν τον παλιό καλό και γνωστό εαυτό τους. Δηλαδή, μπουρδολογία, ασυναρτησία, αμετροέπεια κι «απάνω τούρλα».

Ξαφνικά, όχι όμως και τόσο ξαφνικά, φάνηκε να αποκτά οντότητα, να έχει δηλαδή πιθανότητες υλοποίησης το σενάριο σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας μετά τις πρώτες εκλογές.  Εννοώ δηλαδή κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ, εφόσον επιβεβαιωθούν από την κάλπη όσα βλέπουν οι δημοσκοπήσεις μέχρι τώρα, χωρίς λογικά να μπορεί να αποκλεισθεί υπό  την ίδια έννοια και κυβέρνηση Σύριζα – ΠΑΣΟΚ  (και ίσως κάποιου άλλου πρόθυμου που θα μπει στη Βουλή) , αν ο Σύριζα είναι το πρώτο κόμμα σε δύναμη.