Καλά, να μην αντιλαμβάνονται επί χρόνια Τσίπρας και οι υπόλοιποι Συριζαίοι ότι με τη συμπεριφορά και τη ρητορική τους λειτουργούσαν ως δεκανίκι του Μητσοτάκη, ήταν αναμενόμενο. Τόσο μπορούσαν, τόσο τους έκοβε. Αλλά να νομίζουν ο πρωθυπουργός και οι υπόλοιποι κυβερνητικοί ότι μόνοι τους, χάρις στις ικανότητές τους και την ακτινοβολία τους, χωρίς την αμέριστη βοήθεια του Σύριζα, κατάφεραν να κυριαρχήσουν πολιτικά, δείχνει απουσία επαφής με την πραγματικότητα, αν όχι και αγνωμοσύνη απέναντι στους Συριζαίους ευεργέτες τους. Εγώ πάντως αμαρτίαν ουκ έχω γιατί βροντοφωνάζω από καιρό ότι το μεγάλο δεκανίκι του Μητσοτάκη ήταν ο Τσίπρας και το δεύτερο ο Ερντογάν, τότε που ο Τούρκος απειλούσε καθημερινά ότι θα μας την πέσει νύχτα. Όπως επίσης επισημαίνω εδώ και πολλούς μήνες ότι η κυβερνητική πλευρά ενίσχυε με πάρα πολλούς τρόπους όλα τα κακά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας και του κρατικού μηχανισμού στη διάρκεια της μακράς – από τον περυσινό Σεπτέμβριο – προεκλογικής περιόδου. Για να εξασφαλίσει προφανώς τον θρίαμβό της.

Οποιος περνάει από την Πανεπιστημίου τις τελευταίες εβδομάδες διαπιστώνει ότι τα ακατάληπτα και αχρείαστα έργα που ταλαιπωρούν επί τέσσερα χρόνια το κέντρο της Αθήνας και τους Αθηναίους προχωρούν με ρυθμούς ασυνήθιστους για Ιούλιο και Αύγουστο. Είναι προφανές ότι ο δήμαρχος Μπακογιάννης που τα εμπνεύστηκε και τα υλοποιεί με πείσμα κακομαθημένου παιδιού, παρά τις προειδοποιήσεις και την κριτική που ασκήθηκε από την πρώτη στιγμή, θέλει να ολοκληρωθούν πριν από τις δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου, μπας και οι δημότες ξεχάσουν ότι έκανε την πόλη μαντάρα και συνεχίζει δίχως ουσιαστικό λόγο.

Οπωσδήποτε  επικοινωνιακά, αλλά και επί της ουσίας σε ένα βαθμό, «λουκούμι» του ήρθε του Μητσοτάκη η ζεϊμπεκιά του Πατούλη στο Ζάππειο, ενώ πολίτες και κράτος θρηνούσαν τα παιδιά που χάθηκαν στην Κάρυστο. Κανονικά ο πρωθυπουργός θα μπορούσε κάλλιστα να μην θέλει να τον δει πλέον στα μάτια του και για τον τρόπο που χόρευε κακοποιώντας το ζεϊμπέκικο ως χορό, μεταξύ μας όμως , δεν τον έχω τον Μητσοτάκη και για ρέκτη της λαϊκής κουλτούρας. Υποψιάζομαι ότι οι λόγοι που ο Πατούλης «φαγώθηκε» είναι πιο πεζοί και ενταγμένοι στους πολιτικούς τακτικισμούς.

Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, θεωρώ ότι η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης Μητσοτάκη και απλά μεσολάβησε ένας μετασχηματισμός στις 25 Ιουνίου. Και για να το συνεχίσω στην ίδια γραμμή, υπάρχουν ήδη στελέχη της κυβέρνησης που πιστεύουν ότι έχουν μπροστά τους οκτώ – όχι τέσσερα – χρόνια στην εξουσία καθώς πιστεύουν ότι η χαώδης διαφορά που προέκυψε από τον Σύριζα και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να καλυφθεί μέσα σε μία τετραετία. Δεν ξέρω αν θα πέσουν μέσα στις προβλέψεις τους, αλλά αν δικαιωθούν αυτό θα σημαίνει μία δωδεκαετία κυριαρχίας Μητσοτάκη στην πολιτική σκηνή του τόπου και επομένως το 2030 - 31 θα μπορούν οι αναλυτές και μετέπειτα οι ιστορικοί να κρίνουν το έργο του, αν όλα βέβαια κυλήσουν σχετικά ομαλά.

Από αυτά που βλέπουμε να εκτυλίσσονται και να αποφασίζονται στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους, σε συνδυασμό με όσα έχουν προηγηθεί τους τελευταίους μήνες, για μένα θα είναι πολύ μεγάλη έκπληξη αν Μητσοτάκης και Ερντογάν βγουν μαλωμένοι, ή ακόμη και μουτρωμένοι από τη συνάντησή τους εκεί. Είναι φανερό ότι οι Αμερικανοί ετοίμασαν μεθοδικά ένα σκηνικό Pax Americana στο οποίο έχουν ήδη προσαρμοστεί όλα τα μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που αφορά και την Ανατολική Μεσόγειο, γνωρίζοντας ότι από τη στιγμή που του Ερντογάν του συνέβη το κακό με τους σεισμούς θα αναγκαζόταν να μετατραπεί σε «στρίγγλα που έγινε αρνάκι». Το κατάλαβε και ο ίδιος γρήγορα, εξ ου και οι κινήσεις που έκανε σχετικά γρήγορα για εξομάλυνση των σχέσεων της Άγκυρας με χώρες της περιοχής (Αίγυπτο, Ισραήλ, ακόμη και Ελλάδα) και τώρα αίροντας το βέτο για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, τις τελευταίες ημέρες δηλαδή, δύο είναι οι απορίες που με απασχολούν. Πως και γιατί ο Τσίπρας αντιμετωπίζεται από μέρος των μήντια και των δημοσιογράφων σαν πολιτικός που σφράγισε με την παρουσία του τον ιδεολογικό χώρο του και τη χώρα, αφήνοντας πια δυσαναπλήρωτο κενό στο κόμμα του και πως και με ποιο τρόπο ο Μητσοτάκης θα καταφέρει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στους τομείς που τις χρειάζονται για να πάει την Ελλάδα πιο μπροστά από εκεί που είναι σήμερα. Θα μπορούσα να προσθέσω και μία τρίτη απορία για το μυαλό που κουβαλάνε όσοι ψάχνουν πολιτικές και μεθόδους για να επαναφέρουν στο «σωστό δρόμο» τους νεοναζιστές και τους ποικίλους ψεκασμένους, που έφεραν με την ψήφο τους στη Βουλή το κατάλληλο προσωπικό για να τη μετατρέψουν σε τσίρκο.