Με το βλέμμα στραμμένο στην φοβερή κρίση της Ουκρανίας, είναι απόλυτα φυσικό και αναμενόμενο εμείς οι Έλληνες να ρίχνουμε και πλάγιες ματιές προς την Τουρκία. Άλλωστε ο φόβος μας ήταν από την αρχή μήπως η ρωσική εισβολή δημιουργήσει ευνοϊκό προηγούμενο για τον Ερντογάν. Αν και η Άγκυρα, ως πρωτοπόρος σε εισβολές, στρατιωτικές επεμβάσεις και προσαρτήσεις (Κύπρος, Ιράκ, Συρία, Λιβύη) δεν χρειάζεται παραδείγματα, ούτε έχει αναστολές για να προχωρήσει σε τέτοιες ενέργειες, αν κρίνει ότι η συγκυρία την ευνοεί.

Το βασικό ερώτημα που κυριαρχεί μεταξύ των λογικών ανθρώπων, οι οποίοι σωστά ανησυχούν για αυτήν την τρομερή κρίση της Ουκρανίας και τις συνέπειές της, είναι αν υπάρχει διέξοδος που να μπορεί να οδηγήσει σε σταδιακή ομαλοποίηση στο ορατό μέλλον. Και δυστυχώς δεν βλέπουν τέτοια διέξοδο, ούτε και στοιχεία που να δημιουργούν ελπίδες, έστω αμυδρές. Όλες οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας που ακολούθησε την έναρξη της εισβολής των ρωσικών στρατευμάτων, δεν επιτρέπουν την παραμικρή αισιοδοξία. Δεν την επιτρέπουν ούτε τα γεγονότα στο πεδίο της μάχης, ούτε η στάση  του Κρεμλίνου από τη μία πλευρά, ούτε της ουκρανικής κυβέρνησης και της Δύσης από την άλλη. Αντίθετα, η αντιπαλότητα και η πόλωση όχι μόνο έχουν πάρει διαστάσεις πολύ χειρότερες από εκείνες του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και βαίνουν κλιμακούμενες ώρα με την ώρα.

Οι εξελίξεις είναι ταχύτατες στο πεδίο και κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, όπως και κάθε συμπέρασμα. Το απέδειξε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο ο Πούτιν, καθώς η λογική (ίσως η δική μας λογική επηρεασμένη από την ευχή και επιθυμία μας) έλεγε ότι θα σταματούσε με την αναγνώριση -ουσιαστικά προσάρτηση – των περιοχών του Ντονμπάς που έλεγχαν οι ρωσόφωνοι / ρώσοι αυτονομιστές και εκείνος προχωρεί στην κατάληψη ολόκληρης της Ουκρανίας. Προφανώς η λογική των δικών του σχεδίων διέφερε πολύ από την δική μας…

Ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, μόνο από καθήκον έπαιρνα ή διάβαζα/ διαβάζω συνεντεύξεις στον Τύπο. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εντελώς ανιαρές και ταυτόχρονα ένδειξη της υποβάθμισης του επαγγέλματος, καθώς δημοσιεύονται σωρηδόν για να καλύψουν σελίδες στα έντυπα. Αφενός γατί οι εκδότες έχουν αποψιλώσει το προσωπικό για οικονομικούς λόγους, άρα το πραγματικό ρεπορτάζ είναι πια είδος εν ανεπαρκεία, αφετέρου γιατί οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι το βρίσκουν εύκολο να πλασάρονται υπογράφοντας, γραπτές σχεδόν πάντα,  συνεντεύξεις με πολιτικούς, ειδικούς και μη, καλλιτέχνες, καθηγητάδες, γνωστούς ή και παγκοσμίως αγνώστους. Μία βόλτα στα κυριακάτικα φύλλα πείθει για του λόγου το αληθές.

Περίεργο, αλλά αληθινό, ο φοβερός Πέτρος Δούκας λειτούργησε σαν καταλύτης με την απερίγραπτη επιπολαιότητά του στην περίφημη πια συνάντησή του με τον Λιβανό, τον οποίον επίσης πήρε στο λαιμό του. Μεταξύ μας, το συμβάν δεν ήταν ασυνήθιστο με τόσο μεγάλο αριθμό «φλούφληδων» στην πολιτική ζωή της χώρας, όμως τυχαία ή όχι, από τότε η κυβέρνηση φάνηκε να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να περιμαζέψει κάπως τα πράγματα γιατί έδειχναν  να ξεφεύγουν στην οικονομία. Κυρίως με τη δημιουργία ενός κλίματος ασυδοσίας από την πλευρά της και προσμονής κάλυψης όλων των οικονομικών απαιτήσεων από πλευράς ομάδων ψηφοφόρων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι δύο βασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας είναι η επαιτεία και η λεηλασία (του κράτους κατά προτίμηση).

Απορεί κανείς πως και γιατί μετά από  συσσωρευμένη εμπειρία δεκαετιών οι ελληνικές κυβερνήσεις και γενικότερα η πολιτική τάξη, μαζί με αρκετούς δημοσιογράφους, επιμένουν να ερμηνεύουν κάθε κλιμάκωση των απειλών από την τουρκική πλευρά σε εσωτερικούς λόγους. Το κάνουν για να εφησυχάσουν οι ίδιοι, το κάνουν για να μην ανησυχήσουν τον πληθυσμό, το κάνουν επειδή αισθάνονται τη χώρα αδύναμη μπροστά στην ισχύ της Τουρκίας, το κάνουν για να μη ρίξουν «λάδι στη φωτιά», το κάνουν ως ανίδεοι στρουθοκαμηλιστές, ή το κάνουν για όλους αυτούς τους λόγους και κάποιους ακόμη ίσως; Το κάνουν πάντως…

Όπως συμβαίνει σε κάθε διεθνή κρίση, με μεγάλη καθυστέρηση η Ευρώπη, ιδιαίτερα ο γαλλογερμανικός άξονας που έχει ηγετικό ρόλο, αποφάσισε να ενεργοποιηθεί στο Ουκρανικό με τις συνδυασμένες προφανώς παρεμβάσεις των Μακρόν και Σολτς σε Ουάσινγκτον και  Μόσχα. Όταν κατάλαβε ότι τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω και ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσει σε ευρωπαϊκό έδαφος αυτή τη φορά, με απροσδιόριστες, αλλά οπωσδήποτε τρομακτικές, συνέπειες για τους λαούς ολόκληρης της ηπείρου, της Ελλαδίτσας συμπεριλαμβανομένης. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στην άλλη άκρη, δεν σημαίνει ότι οι εξελίξεις δεν μας αφορούν άμεσα.