Ακόμη και τώρα δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο πώς βλέπει η Μόσχα το τέλος αυτής της περιπέτειας. Εκείνο που διαφαίνεται τώρα, 36 ώρες περίπου μετά την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία, είναι ότι θέλει να ρίξει την κυβέρνησή της και να επιβάλει ένα εντελώς ρωσόφιλο καθεστώς, που δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ.  Ταυτόχρονα είναι πολύ πιθανό να επεκτείνει τα διοικητικά όρια των «αυτόνομων» περιοχών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ ώστε να περιλαμβάνουν τα παράλια της Ουκρανίας στη Μαύρη και στην Αζοφική Θάλασσα, ή κάτι τέτοιο. Ώστε να μείνει περίκλειστη χώρα η υπόλοιπη Ουκρανία και εντελώς κυρίαρχη στη θαλάσσια περιοχή η Ρωσία. Θα δείξει…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πούτιν πήρε ένα μεγάλο μεσομακροπρόθεσμο ρίσκο για τη Ρωσία, παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Είναι γνωστοί οι λόγοι ασφαλείας που επικαλείται, όπως δεν αμφισβητούνται και οι ευθύνες των Αμερικανών κυρίως και της Δύσης γενικότερα, για να φτάσουν τα πράγματα εδώ που έφτασαν. Μία στρατιωτική επίθεση όμως σε βάρος όμορης χώρας, ειδικά στην Ευρώπη, η αλλοίωση συνόρων και η βίαιη επιβολή στη βάση της στρατιωτικής ισχύος είναι απαράδεκτη από κάθε άποψη. Γι’ αυτό μοιάζει με πολύ παρακινδυνευμένο άλμα η απόφαση του Πούτιν, καθώς:

 α) Είναι εύκολη η έναρξη ενός πολέμου, ακόμη και αν είναι εξασφαλισμένη η νίκη στο πεδίο, όπως στην Ουκρανία, όμως δεν θα είναι εύκολη η εδραίωση ενός φιλορωσικού καθεστώτος σε έναν πληθυσμό που σε μεγάλο ποσοστό θα είναι εχθρικός, θα έχει όπλα στα χέρια του από εκείνα που μοίρασε αφειδώς η κυβέρνηση Ζελένσκι, με στόχο να δημιουργηθεί «αντάρτικο» που θα ενισχύεται ασφαλώς από γειτονικές νατοϊκές χώρες ως ανοιχτή πληγή της Ρωσίας (αυτό σημαίνει επίσης μεγάλες απώλειες μεταξύ πολιτών, που επίσης όμως θα χρησίμευαν για προπαγάνδα). Εξάλλου, μία χαίνουσα πληγή μπορεί να τροφοδοτήσει αντιδράσεις κατά Πούτιν και μέσα στη Ρωσία.

β) Οι κυρώσεις που επιβάλει η Δύση σε βάρος της Ρωσίας ενδεχομένως να έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στη ρωσική κοινωνία και τη ρωσική οικονομία. Αυτό μένει να αποδειχθεί βέβαια και πάντα με την προϋπόθεση ότι θα παραμείνουν σε ισχύ για μεγάλη διάρκεια. Από την άλλη πλευρά, να θυμόμαστε ότι η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε οικονομικά βασικά και δεν αποκλείεται να συμβεί το ίδιο κάποια στιγμή στη Ρωσία, αν και φαίνεται ότι έχει πια τεράστια αποθέματα χρυσού και ξένου συναλλάγματος.

Ευθυγράμμιση

Εισβάλλοντας στην Ουκρανία ο Πούτιν κατάφερε επίσης να δώσει νέα υπόσταση στο ΝΑΤΟ και να συσπειρώσει τους δυτικούς, οι οποίοι ευθυγραμμίστηκαν πίσω από την Ουάσινγκτον και τους Αγγλοσάξονες, αν λάβουμε υπόψη την ακραία ρητορική του Τζόνσον (και για εσωτερικούς λόγους, αλλά και για να ξεχωρίσει από την Ευρώπη) σε όλη τη διάρκεια της κρίσης. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να πούμε ότι προς το παρόν οι ΗΠΑ βγαίνουν κερδισμένες γιατί πρώτον, σταματά η αμφισβήτηση της ηγεσίας της από τους τρομαγμένους ευρωπαίους εταίρους, δεύτερον,  κατάφερε τελικά να ορθώσει ένα νέο «σιδηρούν παραπέτασμα» στις σχέσεις των Ευρωπαίων, κυρίως των Γερμανών, με τους Ρώσους, ώστε να μην υπάρχει προσέγγιση, τρίτον, ακυρώθηκε ήδη η λειτουργία του North Stream, άρα ενισχύεται η προοπτική της εξάρτησης της Ευρώπης από το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο, κάτι που ήταν στόχος.

Ένα αναπάντητο ερώτημα εδώ και καιρό είναι γιατί η Ουάσινγκτον να θέλει τη Ρωσία στο πλευρό της Κίνας και όχι της Ευρώπης. Η απάντηση πιθανώς είναι ότι δεν ήθελε ποτέ να δημιουργηθεί ένας ευρωρωσικός πόλος που θα αμφισβητούσε την αμερικανική κυριαρχία στη Δύση, θεωρώντας παράλληλα ότι η προσέγγιση Μόσχας – Πεκίνου έχει όρια. Αφενός γιατί δεν ταιριάζουν οι πολιτισμοί, αφετέρου γιατί σε ενδεχόμενο Ρωσοκινεζικό άξονα, ο ισχυρός είναι η Κίνα και αυτή έχει το πάνω χέρι. Αυτό μάλλον πρέπει να το γνωρίζει και ο Πούτιν.

Αρκετός και αρνητικός θόρυβος έχει γίνει γιατί οι Ευρωπαίοι (Γερμανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Αυστριακοί και άλλοι) δεν θέλησαν να περιληφθεί ο αποκλεισμός της Ρωσίας από το διεθνές σύστημα συναλλαγών, γνωστό και Swift. Οι πιθανές εξηγήσεις είναι οι εξής:

1) γιατί σε αυτή την περίπτωση ο Πούτιν μπορεί να αντιδρούσε με διακοπή της παροχής του φυσικού αερίου, και οι επιπτώσεις στην οικονομία και την καθημερινότητα πολλών ευρωπαϊκών χωρών, θα ήταν τεράστιες,

2) γιατί με τον αποκλεισμό των Ρώσων από το Swift θα πλήττονταν σοβαρά ευρωπαϊκές εταιρίες, τράπεζες και συμφέροντα που έχουν πάρε – δώσε με τη Ρωσία,

3) γιατί ακόμη και αν ο Πούτιν συνέχιζε να διοχετεύει αέριο και άλλες πρώτες ύλες (τιτάνιο, ας πούμε που έχει μπόλικο) προς τη Δύση, θα απαιτούσε να πληρώνεται –και επομένως θα ενίσχυε – από το δικό του σύστημα διεθνών συναλλαγών, που έχει δημιουργήσει.

Επιπλέον, δεν θα απέμενε άλλο όπλο πίεσης στα χέρια των δυτικών. Το κακό είναι ότι από τη συμπεριφορά αυτή γίνεται αντιληπτό πως θα αντιμετωπίσουν  οι σύμμαχοι και εταίροι τον Ερντογάν, αν θελήσει να ακολουθήσει τ΄ αχνάρια του Πούτιν σε βάρος μας. Σαν παιδί τους…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr