Φαίνεται ότι στους κόλπους της κυβέρνησης ανέκυψε κάποια στιγμή ένα δίλημμα. Αν θα πρέπει να δεχθούμε τα μέτρα που επιβάλλουν να πάρουμε οι Βρυξέλλες και οι εταίροι, σε συνδυασμό με  την ταπεινωτική σε μεγάλο βαθμό μεταχείριση μας από τους ίδιους, ή να προσφύγουμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπου τα μέτρα θα είναι λιγότερο ή και  εξίσου αυστηρά, αλλά τουλάχιστον θα μας δανείσει με χαμηλότερο επιτόκιο από τις αγορές. Άγνωστο αν η κυβέρνηση έχει πάρει την οριστική της απόφαση, αλλά ας ελπίσουμε ότι την έχει πάρει και είναι η σωστή.

Δυστυχώς, κάθε μέρα που περνάει τα πράγματα χειροτερεύουν. Από τη μία πλευρά έχουμε γίνει το κλωτσοσκούφι της Ευρωζώνης, με τους Γερμανούς και κάποιους ακόμη από την Κεντρική και  Βόρεια Ευρώπη να μας συμπεριφέρονται σαν ανήλικους που πρέπει να περάσουμε από το αναμορφωτήριο. Είναι πράγματι πρωτοφανής η μεταχείριση της  Ελλάδας από τους εταίρους της. Από την άλλη πλευρά βλέπουμε την κυβέρνηση να παραδέρνει, με έλλειμμα πολιτικής στην καθημερινή συμπεριφορά της, αναγγέλλοντας αλλά μη παίρνοντας μέτρα, σπαταλώντας χρόνο και δυνάμεις  σε άσκοπες επισκέψεις και δίδοντας την ευκαιρία σε άλλους να μας δίνουν ανέξοδα, αλλά και δημόσια, συμβουλές, κάνοντας ατυχέστατες δηλώσεις περί Τιτανικού και προχωρώντας σε εξεταστικές επιτροπές για λόγους μικροπολιτικούς και επικοινωνιακούς. Και πάνω σε όλα αυτά τα spreads ξαναπαίρνουν  ακάθεκτα την ανηφόρα και οι τράπεζες βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης…

Δεν πρέπει να νοιώθει και πολύ ευτυχισμένος ο πρωθυπουργός από τα αποτελέσματα της έκτακτης συνόδου κορυφής αναφορικά με την Ελλάδα. Το κειμενάκι που διάβασε ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βαν Ρομπάϊ είναι ψυχρό και ανελέητο για τη χώρα μας και δείχνει σαφώς ότι βρισκόμαστε πλέον και επίσημα υπό επιτροπεία ( ο πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τον όρο «σκληρή επιτήρηση»). Οι δημόσιες σχέσεις και η γοητεία τόσο του Γιώργου Παπανδρέου, όσο και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου δεν έπιασαν και φαίνεται ότι οδικός μας έφαγε κυριολεκτικά το ξύλο της αρκούδας πίσω από τις κλειστές πόρτες (φάνηκε καθαρά στο πρόσωπό του κατά τη συνέντευξη τύπου), πληρώνοντας για τα χρόνια της ασυδοσίας και της κραιπάλης, αλλά και της ιστορικών διαστάσεων ανικανότητας και ανευθυνότητας του Κ. Καραμανλή και της κυβέρνησής του.

Οι αντιδράσεις στα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός ήταν αναμενόμενες, έστω και αν πολλές από αυτές προέρχονται από προνομιούχα στρώματα του υπαλληλικού προσωπικού του δημόσιου τομέα. Κανείς δεν θέλει να βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται, ειδικά σε μία χώρα που μαστίζεται από διαφόρων ειδών παρακυκλώματα στην παιδεία την υγεία και σε άλλους σημαντικούς τομείς, που διακρίνεται για την ακρίβειά της (θα πρέπει απαραίτητα να συγκρατηθούν οι τιμές)  και όπου το κράτος δεν παρέχει τις υπηρεσίες με ποιότητα που οφείλει στον πολίτη. Ωστόσο εκεί που έχουμε φτάσει αποκλείεται να βγούμε δίχως μεγάλες και παρατεταμένες θυσίες από τους πάντες.

Τέσσερις μήνες μετά από τις εκλογές, παραμονή της επανεκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας και με τη φραστική, τουλάχιστον, συναίνεση  της δεξιάς πτέρυγας της Βουλής, που όμως εκπροσωπεί ένα πολύ σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης, ο πρωθυπουργός εξήγγειλε χθες με σαφήνεια και συγκεκριμένους όρους το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Ένα Πρόγραμμα Σταθερότητας, αισθητά πιο προωθημένο και «σκληρό» από το κείμενο που είχε ανακοινωθεί προ καιρού, προσαρμοσμένο στις επιταγές της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και των εταίρων, αλλά και ανάλογο της κρισιμότητας της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει δυστυχώς η χώρα. Αυτό ακριβώς το Πρόγραμμα Σταθερότητας αναμένεται να εγκρίνει σήμερα το Κολλέγιο των Επιτρόπων στις Βρυξέλλες,  με τη διευκρίνιση ότι ο έλεγχος της υλοποίησης θα είναι ασφυκτικός από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και οποιαδήποτε παρέκκλιση από την επίτευξη των στόχων θα αντιμετωπίζεται με τη λήψη νέων μέτρων. Υπάρχουν όμως περιθώρια για άλλα μέτρα;